Speelt familie voor God als familie geen afstand kan doen bij een oudere dementerenden die geen kwaliteit van leven heeft?

Moeilijke kwestie...

Maar zolang de familie deze wens blijft handhaven is het inderdaad voor god spelen...

Maar wat kun je hier tegenin brengen. Waarschijnlijk niet, ter voorkoming dat je niet zelf word aangeklaagd wegens doodslag, of moord...

Als jij kunt beoordelen en vaststellen dat iemand geen kwaliteit van leven heeft, dan mag jij die euthaniseren hoor... Maar omdat ik dat NOOIT, maar dan ook NOOIT kan beoordelen of vaststellen kan ik dus ook NOOIT een ander het leven beëindigen...

Wat zou je precies van die familie willen? Dat ze direct zeggen "oh trek dan de stekker er maar uit, zo aardig was hij toch niet voor jullie"?

Ik snap dat je met werk als van jullie (waarvoor overigens veel respect!) je in zekere zin moet afsluiten om ermee om te kunnen gaan. Maar het gaat nog steeds om mensen.

Voor de familie is dit gewoon een heel verdrietige en verwarrende tijd. Helemaal omdat ze waarschijnlijk een hoop onverwerkte zooi hebben die ze, door de psychische toestand van de patient, nooit uit hebben kunnen praten. Waarschijnlijk voelen ze zich ook nog erg schuldig om zelfs maar te overwegen om te stoppen met de sondevoeding, omdat dat voelt alsof ze zo snel mogelijk van het 'lastige' familielid af willen.

Familie kan toch niet voor God spelen, als je niet eens weet wat die Godheid voorstelt en met alle vragen hieromtrent. Heeft iederen een zelfde beeld van God en is deze figuur algemeen gedefiniëerd?
Vragen over leven en dood zijn de lastigste die er zijn en in absolute zin nooit te beantwoorden.
De vraag moet in dit geval primair aan de familie worden voorgelegd.

Hoe lastig het ook is, het is altijd een keuze van iemand. Jij vind dat de patient geen kwaliteit meer van leven heeft, maar waarschijnlijk is jouw norm anders dan die van mij of van een ander. Een familie laten verplichten om afstand te nemen, kan traumatisch zijn.
Dus nee, ik denk niet dat de familie voor god speelt, maar ik denk dat je te maken hebt met een hele verdrietige familie die ook niet goed weet wat te doen. En die tijd en ruimte nodig hebben.
Ik vind het een ander verhaal als de patient duidelijk heeft aangegeven dat hij in dit geval dood zou willen zijn. Dan moet die wens worden ingewilligd.

Eigenlijk speel je altijd voor God als je ingrijpt om iemands leven te verlengen... In dit geval levert het echter, objectief gezien, vrij weinig op; deze persoon kan niet meer van zijn leven genieten.
Het is natuurlijk moeilijk te beoordelen van deze afstand, maar zoals het overkomt lijdt deze persoon ook niet heel erg van de situatie, omdat hij waarschijnlijk niet veel meer meekrijgt.
De kans dat de familie tot inkeer komt is groot, ik denk dat ze nog wat tijd nodig hebben om aan de nieuwe situatie te wennen en afscheid te nemen.

Ligt eraan of jij denkt dat God beslist wie er dood gaat en wanneer, en hoe.

Ik persoonlijk denk dat God ons daar redelijk vrij in laat, want dan was hij de hele dag bezig met het voorbereiden van autocrashes en kapotte keukentrapjes etc..

Volgens mij ben je geen God maar een klootzak als je iemand onnodig laat lijden voor je eigen plezier.

Tja...lastige vraag...

Ik denk dat het ligt aan hoe je zelf denkt wat God allemaal beslist. Persoonlijk vind ik niet, ik snap het is niet goed dat als je ziet dat iemand lijdt om die persoon in leven te houden. Maar je kan van die persoon zoveel houden dat je nog niet klaar ben om los te laten. Ik probeer dit soort kwesties altijd een beetje in mijn eigen situatie te verbeelden om een beter antwoord te vormen. Ik denk dat ik hetzelfde zou doen, ik zou me verward, verdrietig, boos, alles tegelijk voelen. Waarom is het verkeerd om diegene dicht bij je te houden omdat je nog om hem/haar geeft, ongeacht wat die persoon allemaal gedaan heeft?

Dit is heel triest, temeer omdat de betreffende persoon geen zelfbeschikking heeft. De verpleging is evenals de arts voor het welzijn van de persoon. De regie die de client niet heeft wordt uit emotionele overwegingen door familie overgenomen. Soms is dat goed soms voor anderen weer niet. Het uit handen geven van de zorg aan de proffessionals is de bezwaarlijke stap. Als blijkt dat de man of vrouw geen enkele kwaliteit van leven heeft, is loslaten voor de familie het grootste probleem. In heel veel gevallen wordt overgegaan op passieve sedatie. Of nu de familie of het zorgteam voor God kan voor beiden niet mogelijk zijn. Het blijft in de zorg de eeuwige strijd van klinisch handelen of emorionele zorg. Ik ben zelf ernstig ziek maar ook een zorgproffessional, Ik ben ziek, maar ongeneeslijk optimistisch." STERKTE Addy

Mischien snap ik je niet hellemaal ....??
Maar veel familie wil {voor hun zelf} zieke demebterende enz in leven houden >>>???
Is dat egocentrisch of zijn ze er zich niet van bewust ...?????

jij kent de cliënt's kanzen, de familie houd hoop, jij ziet dit voor de zoveelste keer, de familie niet. uiteindelijk komen ze met het juiste besluit zodra ze enigzins aan het idee gewent zijn.