Wie is er bang voor de tandarts, en is er een reden voor?

Nee, ik ben gelukkig niet bang voor de tandarts.
Meestal is er ook niets aan de hand, en gaat het bezoek alleen gepaard met een controle.

Nee, ik ben niet bang voor de tandarts, maar echt fijn vind ik het ook niet. Dit komt omdat ik een paar keer dat ik bij de tandarts ben geweest, pijn heb gehad. Deze pijn is me bijgebleven en wegen op tegen de keren dat ik ben gegaan en geen pijn gevoeld heb.

Nee...

En ook nooit geweest...

Ondanks dat het bij mij vroeger ieder half jaar goed raak was en dat er echt geen sprake van verdoving was. En op een bepaald moment bleef ik me gewoon afvragen hoe de tandarts nog gaatjes kon vinden...

Nee, ik ben niet bang voor de tandarts.
Gek genoeg ging ik vroeger liever naar de tandarts dan naar de kapper. Ik had toen nog van dat hele korte haar en als ze dat gingen knippen, dan viel alles achter mijn trui, gevolg: hele dag jeuk, nee, dan de tandarts, dat viel mee. Even liggen, even mond open, even de tip bepaalde hoekjes iets beter te poetsen en hop, je kunt er weer een half jaar tegenaan.

Toegevoegd op 25-05-2009 08:52:35
In bovenstaand verhaal heb ik even verdrongen dat mijn tandarts gestart is met een vulling-vervang proces... dat is iets minder leuk :(

Ik heb wel een aantal nare ervaringen bij de tandarts gehad. Ik had een jonge tandarts bij ons in het dorp die echt zijn zaken niet goed voor elkaar had. Hij beschuldigde mij er ronduit van dat ik mijn tanden niet poetste, schraapte tegen mijn tandvlees tot het ging bloeden en zijn assistente liet een keer de zuiger te diep in mijn keel vallen. Hij had nogal straffe plannen met mijn gebit. Mijn moeder acceteerde dit niet en wij zochten een andere tandarts (dit speelt zich lang geleden af). In plaats van mijn halve gebit te trekken wist deze nieuwe tandartse het te reduceren tot één tand trekken. Toen het zover was om de tand te trekken had ik deze zelf al uit mijn mond gesneden dus was er weinig aan de hand. Ik hou er niet van om naar de tandarts te gaan en ben al heel lang niet meer geweest. Ik verzorg mijn gebit goed en de laatste keren dat ik naar de tandarts gegaan ben heb ik alleen maar complimenten gekregen (toen een stuk van mijn kies afbrak een paar uur voor mijn vader dood ging.....mijn vaders begrafenis regelen én naar de tandarts in één dag...dan heb je geen fijne dag kan ik je vertellen)

De eerste keer, dat ik bij mijn (nieuwe) tandarts kwam, vroeg hij me of ik bang voor hem was. Ik zei: 'Ik denk, dat u banger voor mij moet zijn, als u me pijn doet!' (Ik ben dan ook een boom van een vent!)

Nee, ik ben niet bang voor de tandarts. Leuk is het niet, maar als je niks doet, wordt het alleen maar erger. Daarnaast mag je toch wel hopen, dat de beste man/vrouw voor zijn vak gestudeerd heeft!

Vroeger (jaren 60) kwam de tandartsbus het schoolplein op rijden en je wist dat je binnen een aantal dagen een bezoekje aan deze schooltandarts moest brengen. Daar werd ik erg nerveus van, dagen lang.
Tegenwoordig ben ik er niet meer bang voor.
Het kan nog wel eens pijn doen hoor, maar ik kan het beter hebben. Vorig jaar een wortelkanaalbehandeling gehad. Was heel goed te doen (verdoofd natuurlijk),
terwijl het een van de vervelendste behandelingen is.
Dus angst nee, vervelend ja. Lang in de stoel liggen is
inspannend en die zware boor is irritant.

Doodsbang!

Hoewel het de laatste jaren beter gaat. Ik heb nu ook de afspraak dat als hij mij pijn doet ik hem net zoveel pijn bezorg. Het verdovingsspuitje is een standaard geworden.

Ik heb als kind (10 jr) twee kronen gekregen bij een beul en heb dat nooit meer verwerkt. Er moest een gezonde tand wijken om een rotte een kroon te geven en veel meer elende.

Ik heb de aardigste tandarts ter wereld, maar toch heb ik een hekel aan hem. Ik ben niet bang ofzo, maar echt prettig vind ik het niet om naar de tandarts te gaan. Ik kan namelijk absoluut niet tegen geprut achter in mijn mond; dan ga ik geheid kokhalsen.

Bang voor de tandarts zelf: nee
Angst voor de pijn ( alleen al de eventuele verdoving) :Ja
De reden:deze pijn gaat voor de gemiddelde mens al boven de pijngrens

Ben er als de dood voor,

waarom? er heeft ooit een verdoving niet gepakt: en de tandarts zei dat ik het niet goed voelde en dacht dat ik nog alles voelde: en dit was terwijl hij mijn verstandskies trok: zonder verdoving: auw: sinds dat moment als de dood voor de tandarts: daarvoor nooit een probleem (is nu 8 jaar gelden gebeurd was toen 22 dus een angst op latere leeftijd ontwikkeld)

Nee, ik ben niet bang voor de tandarts omdat ik bijna nooit wat heb met mijn tanden, behalve dat alles schots en schhef staat. Één keer een gaatje gehad, maar voor de rest ben ik bij de halfjaarlijkse controle altijd in twee minuten klaar en krijg ik weer een vette rekening en een "tot over een half jaar" met een vriendelijke lachende tandarts.

Ik ben nog steeds bang voor de tandarts en dat dateert al van heel vroeger, toen we een beul van een vent hadden, die ook in melkkiezen (die je toch zo zou wisselen) met zo'n vooroorlogse trapboor ging zitten wroeten. Toen ik een jaar of 11 was en er een stukje vulling uit mijn kies was gebroken, heb ik dat er met bisonkit weer ingelijmd, uit grote angst voor deze man; dat werkte natuurlijk niet en het was bovendien erg goor qua smaak ;-). Nu heb ik een hele zachtaardige tandarts, die weet dat ik een gevaar voor zijn dure materieel ben als hij mij niet verdooft, ook bij een simpel gaatje uitboren..Het is niet zozeer de echte pijn, die mij angst inboezemt, maar dat akelige geleidingsgevoel, wat je ook kunt hebben als je je elleboog stoot (telefoonbotje) en zelfs ook bij acupunctuur, als ze de naaldjes even fijntjes beroeren om te kijken of ze op de juiste plaatst zitten...brrrrrrrr, kippevel krijg ik ervan.

Ik wel, ik vind het echt verschrikkelijk als ze bij de controle met zo'n haakje over mijn tanden schuurt. Brr..

Ik vind het vreselijk om naar de tandarts toe te gaan. Vroeger toen ik nog klein was hadden wij een tandarts die bij ieder bezoek wel een gaatje vond en dan heel erg lang op de zenuw bleef boren (zonder verdoving). Vooral met mijn moeder was hij altijd heel lang bezig en dan zaten mijn zusje en ik te luisteren in de wachtkamer.
Nu heb ik een heel aardige tandarts en sinds ik weg ben bij die beruchte tandarts heb ik nooit meer een gaatje gehad. Maar als ik aan de tandarts denk zie ik die scene uit de film "The marathon man" voor me.
http://www.youtube.com/watch?v=dG5Qk-jB0D4

Angst voor 3 dingen denk ik
- pijn
- onvoorspelbaarheid
- geen controle

De een kan beter tegen pijn dan de ander, dat is zo.

Maar de onvoorspelbaarheid geeft ook angst.
Hoeveel pijn? wanneer begint het? hoe lang duurt de pijn?

en het feit dat je de mate van pijn en het begin en eind niet kan sturen, geeft vooral control-freaks een enorme angst.

Een zeker mate van gelatenheid kan veel helpen. Een houding van "ze doen maar, het gaat wel weer over, zodra ik zometeen uit die stoel stap is het voorbij... Die pijn doet wel zeer, maar de signaal-functie die pijn heeft, is nu overbodig. Ik kan het met een gerust hart gewoon 'ondergaan'.

Deze gedachten helpen mij goed. Tegenwoordig vindt ik het boren nog wel een irritant rotgeluid, een herrie in je kop, maar verwar dat niet met pijn denk ik dan...