Stel je bent suïcidaal. Is elke dag die je leeft dan een kwelling. En is het verantwoord dat leven te rekken?

Dat is heel moeilijk vooraf in te schatten. Bij fysieke pijn weet je vaak de oorzaak en ook hoe het verloop van de ziekte zal zijn; bij emotionele pijn is dat veel lastiger. Het zou kunnen dat het nooit beter wordt, maar misschien kan iemand ook weer leren perspectief te zien in een toekomst in dit leven en dan zou het zonde zijn dat niet geproefd te hebben. Ik denk dat het vaak zo is bij psychische klachten dat het niet zozeer is dat mensen dood willen, maar dat ze het leven, zoals het op dat moment is, niet meer willen. En het leven kan anders worden maar dat moet iemand zelf zien.

Stel dat iedereen die dood wil een pilletje bij de apotheek kon halen.Daar zitten heel veel mensen tussen, die nu geen uitweg zien, maar misschien over een jaar wel.Want zo zit het leven in elkaar soms.Het is heel moeilijk na te gaan wanneer iemand er nooit meer bovenop komt.Door een drempel naar de dood te verlagen, vrezen we ook dat er heel wat meer mensen die keuze zouden maken.
En dat zou zonde zijn, want juist die mensen die door diepe dalen heen zijn gekomen weten echt van het leven te genieten

Terminaal zieken hebben geen uitzicht meer.
Zij lijden (fysiek, maar ook mentaal), en zullen aan hun ziekte ten onder gaan, zonder een enkele kans op verbetering.
Daarom is het meer geaccepteerd dat hun lijdensweg verkort wordt. De uitkomst blijft hetzelfde. Ze gaan snel dood, alleen met euthanasie net iets sneller.

Personen die aan psychische problemen lijden en om deze reden suïcidaal zijn, zitten op dat moment zó diep in de put dat ze geen heldere kijk meer hebben op het leven.
Het leven kan soms zo hard voor iemand zijn dat het erop lijkt alsof er nooit een goede tijd zal aanbreken. Maar er zijn altijd wel degelijk verbeteringen mogelijk, al zal zo'n persoon dat niet kunnen inzien.
Deze mensen hebben, in tegenstelling tot de terminaal zieken, dus wél een toekomst.
Maar maak ze dat maar duidelijk...

Toegevoegd na 16 uur:
Mensen, mét of zonder psychische aandoeningen en ongeacht de ernst daarvan, zijn in staat om te leren, nieuwe inzichten te krijgen en zich te ontwikkelen.
Dit in combinatie met eventuele (juiste!) medicatie en therapie die goed op de individu is afgestemd, én, het belangrijkste, een levensdoel, een roeping, liefde, het gevoel nodig te zijn (want dit kan geen enkele therapie iemand geven, en dáár gaat het mijns inziens meestal fout, aangezien veel mensen met dergelijke klachten geen of weinig contact (kunnen) hebben met de buitenwereld), zou de instelling van deze persoon (moeten) kunnen veranderen.

Zelfmoord is in Nederland niet strafbaar (klinkt een beetje vreemd, maar het betekent dat je ook niet strafbaar kan zijn bij poging tot zelfmoord). Daarom is weinig discussie over wanneer je eruit "mag" stappen. Over euthanasie is wel discussie gevoerd omdat hulp bij zelfdoding alleen onder speciale voorwaarden niet strafbaar is, dus dat is voor jouw vraag misschien een goed uitgangspunt. Lijden (pijn hebben) op zichzelf is onvoldoende reden voor euthanasie. Dat lijden moet niet alleen ondraaglijk, maar ook uitzichtloos zijn. En hoe moeilijk het ook lijkt, juist dat uitzichtloze is een discussiepunt als je lijden psychisch is. Bij psychische klachten is de verwachting wellicht niet dat je kunt genezen van bijvoorbeeld een zware depressie, maar toch wel dat je met medicijnen en/of therapie kunt leren leven met de verschijnselen. Omdat ik ook echt denk dat daar mogelijkheden voor zijn, hoop ik dat als je iemand kent die hiermee worstelt je deze persoon op weg helpt door hem/ haar in ieder geval aan te moedigen hulp te zoeken.

Dat is echt een ethische kwestie.
Zelf vind ben ik een voorstander van levensbeeindiging voor mensen die al heel lang geen uitzicht meer zien, en al lang in behandeling zijn. Het voorkomt namenlijk een hoop ellende als die persoon ervoor kiest om zelfmoord te plegen. Want vaak zie je, dat, dat voor veel mensen een uitweg is. Maar er zijn ook mensen die opgenomen zijn in een psychiatrisch ziekenhuis, die graag dood willen. Ze worden daar `beschermd`.
De wet van de euthanasie zegt, dat er spraken moet zijn van uitzichtloos lijden. Er zijn nog meer regels, die je onderstaand kunt lezen. Die andere regels gaan met namen over de ziekte die iemand heeft. Wat de aard is van de ziekte. De verwachte levensduur. Dat laatste maakt het voor een arts moeilijk om iemand te euthanaseren, aangezien je met een geestenziekte wel oud kunt worden.
Er zijn wel verenigingen die zich inzetten voor dit probleem.

Als iemand suïcidaal is, dan is elke dag die hij/zij nog leeft inderdaad een kwelling. De mate van verdraagzaamheid van deze kwelling bepaalt of betreffende persoon uit het leven stapt, of niet. Mijn mening is, dat deze mate van verdraagzaamheid voor iedereen anders is, net als voor fysieke pijn. Een écht suïcidaal persoon laat zijn/haar leven rekken, tot dat zijn/haar eindgrens is bereikt. Dat punt is dus niet voor iedereen gelijk. Als die grens overschreden wordt stapt hij/zij toch uit het aardse bestaan.

Euthanasie in de psychiatrie.

Twee moeders hadden allebei een kind dat psychisch heel erg ziek was en uiteindelijk alleen de dood als uitweg zag.

" Onze beide kinderen hebben gevochten als leeuwen, maar er bleek geen middel, geen therapie, niets beschikbaar dat hen kon genezen. Hun situatie was volkomen uitzichtloos geworden. Alle gereedschap, nodig om te kunnen leven, was hen uit handen geslagen. Ze waren nog hier, maar de strijd inmiddels voorbij. In hun totale wanhoop vroegen onze dochter en zoon om hulp bij zelfdoding. Zij wilden dit leven het liefst verlaten op een humane en waardige manier. Met hun moeder en vader naast zich, met een kus, met liefde. "

De moeders schreven een boek
"De strijd voorbij"

http://www.euthanasieindepsychiatrie.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=8&catid=2

http://www.boekenroute.nl/gasten/gtn1Boek.aspx?BoekID=23802

O.a. door dit soort verhalen blijf ik mij verbazen over de arrogantie van mensen die ten koste van alles
aan het leven willen vasthouden.

Nee, ik vind het niet verantwoord dat leven dan te rekken.

Waarvoor en waarom?

Het gaat altijd om geestelijke pijn. Bij lichamelijk pijn kunnen doktoren soms nog wat doen om die pijn te verlichten. Ook dat kan dan soms erg zijn.

Ik beperk mijn antwoord op die geestelijke pijn. Het is altijd die blik van de persoon die hij over het leven heeft. Hij kijkt als het ware door zijn bril heen. Die bril kan ook veranderd worden en men kan eens een gele bril opzetten en diezelfde gebeurtenissen heel anders beoordelen. Vaak is het dan niet ver-oordelen.

Mensen die suicidaal zijn, zitten gevangen in hun eigen wereldbeeld. Vaak hebben ze alleen een andere bril nodig.

Toegevoegd na 1 minuut:
Soms is die bril erg zwart, en is het schoonmaken daarvan erg moeilijk omdat het erg is ingesleten.

Dat deze mensen die zonder twijfel werkelijk lijden er niet uit mogen stappen is geregeld door onze lieve heer. Religie dus. Ook in Nederland regeert de bijbel, al is kerk en staat op papier gescheiden, in de praktijk ligt dat heel anders.

Religieuze mensen zijn dom. Wat je niet ziet is er niet op uitzondering van hun god. Mensen die geestelijk leiden worden door de kerk gewoon genegeerd. Het hele euthanasie vraagstuk, de wet en regelgeving daaromheen is bepaald door een groep mensen met een emotionele religie en niet door wetenschap en feiten, ondanks die er wel zijn. Ook in Nederland is kerk en staat één.

Religieuze mensen zijn ook zelfzuchtig, eigeningenomen en verklaren zichzelf als zijnde hun god. Dat kan je bijvoorbeeld zien aan de recente berichten over seksueel misbruik van jongentjes in de katholieke kerk. De inkt is nog droog of het hele verhaal zit al in de doofpot. Kortom, voor hun eigen persoonlijke hachje om in hun fantasie hemel te komen grijpen ze ineens aan het "gij zult niet doden" en laten een ander rustig lijden, ondanks ze deze regel maar al te graag vergeten om een ander met oorlog tot hun religie te bekeren. Het is de heer die het allemaal geregeld en beslist en het volgende zwakke punt van de religie is bereikt: het totale gebrek om verantwoordelijkheid af te leggen.

Ze zijn zo bang voor hun god dat allemaal vrede en liefde schijnt te zijn, dat ze tegenover hun god niet durven verklaren dat ze iemand hebben gedood omdat deze persoon door zijn geestelijk lijden daar zelf om vroeg. Sterker, hij/zij mag zichzelf niet eens doden. Maar er is nog een reden: misschien bekeerd deze lijdende persoon zich wel, weer een zieltje bij de kerk.

Het hele vraagstuk of suïcidale mensen menswaardig afscheid van het leven mogen nemen is dus een religius-politiek verhaal. Om hun eigen hachje te redden nemen geen verantwoordelijkheid en schuiven ze het vraagstuk voor hun uit.

Kennelijk heeft hun almachtige god niet het vermogen om deze mensen van hun geestelijk lijden te verlossen door ze te genezen.

Het is dus niet verantwoord om het lijdende leven van deze mensen te rekken, zeker niet als ze hier regelmatig, weloverwogen en bewust om vragen.

Ik vind dat je er zelf uit mag stappen. Geloof me, er is niks ergers dan geestelijke kwelling.