Hoe verwerk ik een verkrachting?

De beste remedie is toch echt er met iemand over praten! En dan het liefst met een professional. Ga naar de huisarts, deze geeft je advies en zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar een psycholoog. Dit moet je niet alleen willen doen! Sterkte!

Praat er over met vrienden of familie die je kunt vertrouwen, of ga eens langs bij je huisarts, zij zullen je zeker kunnen helpen.
Waarschijnlijk gaat het beter gaan als je je verhaal eens kan vertellen bij iemand

Het is ook nog maar kort geleden gestopt dus het is niet gek dat je hier nog zo'n last van hebt.
Je hebt nu in elk geval al de eerste stap gezet, door het anoniem met vreemden te bespreken.
Ik weet niet of je überhaupt iemand er al over vertelt hebt, maar dat zou natuurlijk goed zijn. Het bespreken met iemand die jou goed kent en iemand die jij hiermee vertrouwt.
Als die stap te groot is voor nu, dan zou ik beginnen met dingen voor jezelf op papier te zetten. Dan schrijf je het toch van je af en kan jij je hele verhaal kwijt. Ook al leest niemand het. Ook kun je natuurlijk anoniem op een forum terecht. Er zijn duizenden vrouwen als jij helaas. Soms werkt het goed om met lotgenoten te praten.

Je kan er ook altijd met een huisarts over praten. Die zal je niet meteen naar een therapeut sturen, maar die kan wel je verhaal aanhoren.

Ik ga nu iets heel hards zeggen. Het zal niet aardig over komen, maar ik vind het belangrijker dat je iets aan het antwoord hebt dan dat je niets verder komt.

ZOEK PROFESSIONELE HULP. DIT VERWERKEN KAN JE NIET ALLEEN (en dat hoeft ook niet; slechts een enkeling lukt het alleen (en dan doel ik op zoiets als 1 op de miljoen)).

Een aantal opmerkingen:

Je vriend kan je bijstaan, maar zoals je al zei, je wil hem niet elke keer er mee lastig vallen. Voor een professional kunnen dit soort zaken erg moeilijk zijn. Voor niet-professionals is het bijna ondoenlijk (want persoonlijk betrokken, onmacht, etc).

Je hebt last van nachtmerries. Heel begrijpelijk. Deze zullen voorlopig nog wel even aanhouden. Ook met professionele hulp ben je er niet zo maar vanaf. Maar het is wel de weg die je moet bewandelen (geen zorgen. Een psycholoog heeft
a) zwijgplicht en
b) mag geen medicatie voorschrijven en
c) als er ook een psychiater bij komt, hoef je nog steeds helemaal niets. Je hebt zelf de controle!).

Probeer de stiefvader vervolgd te krijgen mits dit voor jou rust gaat geven. Vraag bij politie na waarom het onderzoek nog niet is afgerond. Najagen houdt dingen warm en hopelijk dat er iets uit komt.

Verkrachtingen zijn heel traumatische ervaringen en recent onderzoek (even geen linkje, sorry) toont aan dat dit zelfs (blijvend) neurologische schade kan geven! Een goede verwerking

Nu het harde stuk. Ja het is een drempel om dit verhaal hard op te vertellen tegen een vreemde, maar het is wel wat je moet doen. Als je het niet wil of nog niet kan, ben je nog niet toe aan de verwerking. Dan moet je dit ook accepteren.

Het is hulp zoeken of blijven met alle gedachten en nachtmerries. ik bedoel het goed, maar het moet wel gezegd worden.

Toegevoegd na 1 minuut:
Zin niet afgemaakt:
Een goede verwerking is van vitaal belang!

Toegevoegd na 6 minuten:
Nog een belangrijke toevoeging:
Ondanks kennis en wat ervaring BEN IK GEEN PROFESSIONAL. Het hierboven is dan ook een advies en geen professionele medische mening.

wat je kan doen is bijvoorbeeld een soort van een dagboek bijhouden en daar alles in noteren wat je voelt al je emoties neerschrijven of tekenen. Voor sommige mensen is dit al een grote stap in het verwerkingsproces. Ook raad ik het aan om met mensen te praten, als je niet weet hoe je zo een gesprek kan beginnen kan je bijvoorbeeld je dagboek waar je al je gevoelens hebt neergeschreven aan die persoon geven. En ten derde zou ik toch naar een psycholoog gaan, deze mensen kunnen je echt super goed helpen en je zal je ook opgelucht voelen dat je het aan iemand hebt kunnen vertellen.

Dat verwerk je niet alleen. Bij mij is het vele malen minder erg geweest, het is slechts eenmaal gebeurd (dan wel door een vreemde) op mijn 12e. Ik ben nu 21, en er helemaal overheen kom je naar mijn idee eigenlijk nooit. Ik heb het toen wel gelijk verteld aan mijn oma omdat ik daar een goede band mee had. Zij heeft aangifte gedaan en daar is, net als bij jou, nooit een straf of zaak van gekomen. Ook dat levert frustraties met zich mee.

Ik raad je aan je niet teveel vast te klampen aan je vriend. Het is fijn dat hij voor je klaar staat, maar hij is geen professional en ik denk dat het ook heel frustrerend voor hem is dat hij er zo weinig aan kan doen. Dit is iets wat jaren en nog eens jaren tijd nodig heeft.
Ik heb nu zelden nog een nachtmerrie, maar als ik merk dat het weer begint hou ik altijd iets vast met een vertrouwd geurtje. Een knuffel / een tshirt van een vriend. Ook laat ik dan altijd een lampje aan in de kamer.

Voor mij heeft schrijven overigens wel geholpen. Wat bedoel je precies als je zegt dat je het niet op papier krijgt? Vind je het te moeilijk om er over te schrijven? Weet je gewoon niet precies hoe je het onder woorden moet brengen? Misschien dat tekenen of muziek spelen of iets anders dan wel helpt.

Wat wel kan helpen is 'gewoon' opschrijven wat er gebeurd is, de feiten en wat er dan kan gebeuren is dat je gevoel, je emoties los komen en dat je een heleboel meer kunt schrijven dan je dacht.

Je kunt het nu niet met een psychiater of psycholoog bespreken ["liefst zonder een psychiater of zo"], bent er kennelijk nog niet aan toe. Door te gaan schrijven, nogmaals niets verzinnen, nee alleen maar wat je nog weet, uit je herinnering. Misschien wil je het niet, wil je het allemaal veel liever nu meteen vergeten, maar dan zul je het niet verwerken, dan duurt het alleen daardoor al vele vele jaren langer...

Dit heet "iets van je afschrijven". Dat kun je één keer doen, maar ook vaker. Zo vaak als maar nodig is, voor jou.
Probeer het maar, misschien helpt het jou ook, gewoon proberen.