Ben ik misbruikt?

Ook al is de misbruiker niet bewust dat die een handeling verricht die tegen de normale normen en waarde is wil niet zeggen dat je niet misbruikt bent. Je geeft zelf aan dat ze je onder lichtelijke dwang bepaalde handelingen bij je verricht heeft.

In hoeverre de persoon die de (lichtelijke) dwang uitoefende wist dat je dit niet wilde is nog de vraag want waarom zou die dan de dwang uitoefenen als die zich er niet van bewust was.

Mijn inzien ben je wel misbruikt. Misschien dat het ander kind het destijds deed omdat ze ook misbruikt is kan ook een reden zijn.

Misbruik zonder dat de misbruiker dit bewust doet wil niet zeggen dat je niet misbruikt bent. Ik zou aangezien je er enorm mee zit nog hulp gaan zoeken. Hoe je dit het beste aan je ouders kan vertellen is op een moment dat je alleen met hen bent en niet gestoord kan worden (telefoon dus uit). Bereid ze ook voor dat ze iets te horen gaan krijgen dat ze niet leuk gaan vinden.

Ik wens je veel sterkte in de verwerking hiervan.

Je hebt gelijk: het is niet normaal dat zij dit bij jou deed. In juridische zin is er sprake van verkrachting. De wet noemt elke vorm van 'ongewenst seksueel binnendringen' in het lichaam verkrachting. In dit geval maakt het niet eens uit of er sprake was van dwang en zelfs niet of je het zelf ook gewild zou hebben: je was een kind. Een kind kán geen toestemming geven voor dit soort handelingen en élke vorm van seksueel handelen met iemand jonger dan 12 (en bijna elke vorm bij kinderen tot 16) is verboden. Zelfs als het slachtoffer nooit "nee" heeft gezegd en zélfs als het slachtoffer zelf het initiatief genomen zou hebben.

Maar zij was ook een kind, zul je zeggen. Natuurlijk, en als het zou gaan om de juridische vraag of en hoe zij hiervoor gestraft zou moeten worden, zou een rechter daar ook rekening mee houden. Maar het gaat hier niet om een juridische kwestie, maar om een psychologische. Jij hebt er nog altijd last van. Dat is niet vreemd: jou is op hele jonge leeftijd iets afgenomen en er is zeer ernstig over jouw persoonlijke grenzen heengewalst. Het 'iets in je vagina stoppen' is NIET iets wat iemand anders voor het eerst mag doen zonder dat jij dit wilt, en al helemaal niet op zo'n jonge leeftijd. Dat is privé, en jij had zélf de kans moeten krijgen om - bijvoorbeeld in je puberteit - je lichaam voor het eerst op deze manier te gaan ontdekken. Op je eigen manier, eigen tempo, en uiteraard zonder pijn. Ik vind het verschrikkelijk dat dit jou is afgenomen.

Je vraagt hoe je dit het beste aan je ouders kunt vertellen. Dat vind ik moeilijk te beantwoorden, want ik ken jou en je ouders niet. Ik denk wél dat het een opluchting zal zijn als je het eenmaal hebt kunnen vertellen. Openheid over een probleem kan soms al dusdanig de angel uit dat probleem halen dat je eindelijk de kans kunt krijgen om aan je herstel te werken. Soms helpt het om dingen op te schrijven, als je het moeilijk vindt om te vertellen. Je zou je ouders een brief kunnen schrijven, en daarna vragen of ze samen met jou over die brief willen praten.

Daarnaast denk ik dat het goed is als je verder ook hulp zoekt. Ga eens praten met je huisarts, die kan je eventueel doorverwijzen. Als jij hier als inmiddels volwassen vrouw nog steeds last van hebt, moet je daar iets mee. Het is niet goed als dit een schaduw over je hele leven gaat vormen. Zoek dus hulp bij het verwerken van wat er gebeurd is, zodat het je niet langer hindert in datgene wat je in dit leven graag wilt bereiken.

Wat vervelend voor je. Ik vind echt niet dat je je aanstelt, als dit de gevoelens zijn die jij hebt door deze gebeurtenissen, dan zijn dit nou eenmaal de gevoelens die je hebt. Als gevoelens aanwezig zijn, dan zijn ze er; je kan niet zeggen dat het stom is om bepaalde gevoelens te voelen, gevoelens komen nou eenmaal.
Wel is het natuurlijk heel erg vervelend voor je dat je deze gevoelens hebt, en zou het fijn voor je zijn als ze zouden verdwijnen of verminderen. Niet omdat het stom ofzo zou zijn dat je ze voelt, maar omdat het veel fijner voor jou is om geen last van deze gevoelens te hebben.

Of je het wil vertellen, is natuurlijk helemaal aan jou. Ik denk zelf dat het wel goed is om het aan iemand te vertellen, want het is best zwaar om altijd in je eentje met die gevoelens rond te lopen, lijkt mij.
En misschien heeft dat ook wel invloed op je gevoel van onwaardigheid. Ik weet natuurlijk niet waardoor je je zo voelt, maar als je bijvoorbeeld altijd als iemand positief over jou is denkt 'als je mijn geheim zou weten, zou je niet meer zo positief zijn', dan zou het misschien kunnen helpen als je merkt dat mensen (bijvoorbeeld je ouders), nadat ze van de schrik bekomen zijn, nog steeds positief over jou denken.
Je zou tegen je ouders op een rustig moment kunnen zeggen dat je ze iets wil vertellen, en rustig samen op de bank gaan zitten, en het dan gewoon vertellen.

Het kan misschien ook fijn zijn om eens met een psycholoog erover te praten, omdat zo iemand je kan helpen wat meer helderheid te scheppen in je emoties en gedachten hierover, daardoor kunnen die gevoelens sterk verminderen of zelfs helemaal verdwijnen.

Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, maar ik denk ook dat dat helemaal niet nodig is. Ik weet natuurlijk niet waar je je precies schuldig over voelt, maar dat je bepaalde dingen wel lekker vond, is normaal, dat hebben alle kinderen op een gegeven moment (ja ook op zo'n jonge leeftijd is dat niet ongebruikelijk). Dat je het liet gebeuren, is ook niks om je voor te schamen, je was zo jong dat je nog niet kon weten wat dit allemaal inhoudt en te jong om al echt voor jezelf op te komen.

Ik vind het wel echt onder seksueel misbruik vallen, de gevoelens die jij eraan overgehouden hebt, zijn gevoelens die veel mensen die seksueel misbruikt zijn hebben. (Ruimte is op, lees verder bij reacties).