Verkering, liefde, seksualiteit, durven, zelfvertrouwen. Wat nu?
Beste,
Het lijkt me wel is fijn en leuk om ooit is verkering te hebben. Het is niet bepaald dat ik het wil om erbij te horen. Dat absoluut niet. Ik ben zowat de enige jongen die zichzelf blijft. Maar het gaat mij erom dat ik misschien dan zelf ook nog een gevoel krijg van dat ik mooi gevonden word door een meisje. Dat er toch ook andere mensen van me houden en dat ik er ook mag zijn (op aarde). Dat zou mij misschien wel goed doen (qua zelfvertrouwen).
Verder zou ik het best eng vinden om het mijn ouders ooit is uit te leggen.
Ik ben meer bekend als een stille, verlegen en bange jongen die als het erop aan komt, liever wegkruipt.
Ik herken mezelf goed op alle momenten, ik weet wat ik er aan moet doen, maar ben bang voor de gevolgen.
Ik wil veranderen, maar durf het niet.
Iedereen kent me zoals ik nu ben, typen gaat natuurlijk heel wat makkelijker, face-to-face had ik nu geen woord gezegd.
Dat is vooral een gevolg van dat ik vroeger gepest ben, bedreigd met een mes en veel operaties als kleine heb meegemaakt.
Mijn ouders zijn ook van die denkers, vooral mijn moeder. Die maakt zich denk ik (en weet ik half) op elk moment en elke plaats zich zorgen om mij.
Vooral omdat wij samen meer "gevoelige" mensen zijn.
Maar toch, lijkt het me leuk.
Ik speelde als sport voetbal, maar ben ik ook vanaf gegaan omdat de pesters daar ook waren en omdat ik daar ook vaak het gevoel had van gepest te worden.
Ik ben nu 15 jaar.
Graag wat hulp en uitleg.
Mvg,
Ruben.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.