Als je vaak depressief bent, kun je van je vrienden verwachten dat ze jou begrijpen?

zolang jij niet uitlegt/laat weten wat je nodig hebt kun je niets van je vrienden verwachten toch? trek dan aan de bel als je wil dat iemand even langskomt.. Ook al is dat moeilijk en kom je dan voor je gevoel als een zeikerd over..Als ze je niet wilden steunen zouden ze ook niet zeggen dat als ze wat kunnen doen dat je het mag zeggen..

Toegevoegd na 1 minuut:
en ik denk dat mensen in je omgeving misschien niet eens weten wat ze kunnen doen voor je..onbekendheid..

Ik zou er toch maar eens over gaan praten. Het blijft je dwars zitten.
Je wilt misschien graag dat iemand je even belt ofzo, maar zien je vrienden het aan je als je depressief bent? Ik bedoel: Kijk je verdrietig, heb je een humeur..
Ja? Praat met ze erover, echt, anders blijf je zo rondlopen.
Nee? Dan wordt het al moeilijker. Je vrienden weten dus niet dat je op het moment depressief bent en ze weten dus ook niet of ze je moeten bellen omdat je, je depressief voelt.

Ga je met ze praten en zeggen ze dat je niet zo irritant/vervelend/opdringerig etc. moet doen? Dan vind ik dat geen echte vrienden.

En even een laatste toevoeging: Ik vind wel dat je vrienden best een keertje kunnen bellen.

Je KAN het niet verwachten, je MAG het verwachten. Zoals je zelf al zegt, het is vaak moeilijk voor mensen te begrijpen waar je zit, waarmee je zit, hoe je er bij zit, wat je tegen zit, etc.

Als mensen (lees: vrienden) aanbieden je te helpen, waar je ook om zou vragen, en je maakt daar geen gebruik van, mag je van jezelf je vrienden dan wel kwalijk nemen als ze geen kaartje sturen? Lijkt me niet. Ze bieden het aan, als je er om vraagt zullen ze het echt wel doen, wat wil je nog meer?

Als ze de daad bij het woord voegen, dan is dat toch veel meer waard dan een (standaard) kaartje of een (plichtmatig) telefoontje?

Geniet van je vrienden, maak dankbaar gebruik van wat ze aanbieden en vooral.....herstel snel!

Lastige situatie, mij ook zeer bekend. Ik kreeg van geen kant begrip, ook al zeiden mijn vrienden dat ze er voor me waren. Ze waren allemaal veel te druk met zichzelf.

Geef aan wat je fijn zou vinden; een belletje of smsje op zijn tijd bijvoorbeeld. Of vraag eens een goeie vriend of vriendin over de vloer en praat er met hem of haar over en zeg dat je het fijn zou vinden als je wat vaker iemand over de vloer krijgt bijvoorbeeld. Zolang je omgeving niet weet wat jij van ze verwacht, kun je ook niks van ze verwachten. Het is, zoals je zelf al ongeveer zei, moeilijk je te verplaatsen in een depressief persoon, omdat een depressie niet zomaar 'een dipje' is.

Sterkte!

ik vrees dat je zelf veel uit de hoek zal moeten komen en zelf proberen contact te zoeken met je vrienden ook al is het in uw situatie niet makkelijk want de meeste mensen kunnen moeilijk om met psychische problemen omdat ze het uiteindelijk niet kunnen begrijpen en daarbij komt nog vlug uit het oog is uit het hart

Vriendschap is doorgaans een zaak van twee kanten. Wat ik van je begrijp is dat je er best een netwerk op nahoudt van mensen die om je geven. Koester dat! Maak gewoon afspraken met die mensen in de zin van, 'joh, ik heb er moeite mee om contact met jou te onderhouden maar ik stel het wel heel erg op prijs als jij dat naar mij blijft doen', of iets van die strekking. Geloof me, het is meestal het onuitgesprokene dat tussen mensen in komt te staan en niet datgene wat je zegt.

Depressiviteit wordt veroorzaakt door het gebrek aan een chemische stof in de hersenen. Je kunt er zelf niets aan doen. Ik weet hoe erg het is als je er aan lijdt. In mijn familie zijn veel mensen met dezelfde ellende. Het is vaak erfelijk.

Het beste kan je contact opnemen met je huisarts. Hij zou je aanvullende medicatie kunnen geven, waardoor de kwaal geheel of gedeeltelijk wordt opgeheven. Je hebt dan weliswaar 6 moeilijke weken om je aan te passen, maar er kan een wereld van verschil voor je zijn.

En vooral: schaam je niet. Als je een gebroken been hebt of een maagkwaal stap je onbevreesd naar de dokter, maar met zoiets denken mensen vaak dat ze zich moeten schamen en nets is minder waar. Zonder hulp blijf je hangen in verdriet en wordt de wereld steeds zwarter. Je contacten verwateren. Het is zoals je zegt: anderen, die de ziekte niet kennen, kunnen zich geen voorstelling maken van wat dit voor jou betekent en bieden vaak totaal verkeerde hulp.

Toegevoegd na 1 uur:
Het idee dat een depressief iemand in staat is zelf contacten te onderhouden is niet juist. Het liefst worden de gordijnen dichtgetrokken en de wereld buitengesloten. Vaak wordt de telefoon niet meer opgenomen en al hunkert men naar contact, de energie kan niet meer worden opgebracht.

Opmerkingen als: "kom joh, de zon schijnt, waarom kom je niet lekker buiten" en "wat zeur je nou, je hebt alles wat je hartje begeert", zijn typische uitlatingen van mensen die het goed bedoelen, maar niet weten wat een depressie is.

Een vriend moet niet om hulp worden gevraagd, die moet er af en toe zijn, luisterend en zwijgend. Die vriend zal goed moeten weten waar het bij depressiviteit om gaat en maar héél weinig mensen weten dat.
Echt, het allerbeste is om een huisarts te raadplegen.

Tuurlijk daarvoor heb je vrienden toch om je te steunen

Nee je kan niet verwachten dat ze het zullen begrijpen, wel dat ze er moeite voor doen om je te begrijpen.
Wees duidelijk over wat je verwacht, als jij je rot voelt en hoopt iets te horen van iemand maar je hoort niets, ben je teleurgesteld. Maar je kan niet verwachten dat een ander kan aanvoelen wanneer jij nou net dat kaartje verwacht.
Verde raad ik aan om eens langs je huisarts te gaan, als je nog geen hulp hebt, want er is heel goed iets aan te doen.

Er is niks moeilijkers dan aan mensen, en al helmaal aan vrienden/familie, uit te proberen leggen wat er zich in jouw hoofd afspeelt (vaak weet je het zelf niet eens!). Iemand die dit zelf niet heeft gehad kan zich daar moeilijk in inleven. Dat wil niet zeggen dat ze dit niet willen maar het is gewoon heel moeilijk. Ik denk dat je er ten alle tijde (dit heeft mij erg geholpen) rekening moet houden dat ze je nooit helemaal zullen begrijpen. Het is niet aan de buitenkant te zien hoe je je van binnen voelt en na verloop van tijd 'vergeten' mensen ook gewoon dat je ziek bent. Je moet dus zelf blijven aangeven hoe je je voelt en waar je behoefte aan hebt. Het gevaar is dat het contact kan verwateren omdat je niet altijd kan afspreken. Spreek dit uit naar je vrienden en regel zodra je een goede dag hebt een leuke afspraak die jij aankan. Kortom: je kan niet van je vrienden verwachten dat ze je begrijpen omdat het, jammer genoeg, iets is wat heel moeilijk te bevatten is.

Je moet goed beseffen dat jouw vrienden waarschijnlijk geen flauw benul hebben van wat er allemaal in jouw hoofd afspeelt. Het is heel moeilijk voor iemand om dat te begrijpen, als diegene dat niet heeft. Ook al leg je het nog zo duidelijk uit, het is onbegrijpelijk. Neem het ze niet kwalijk. Als jouw vrienden er niet voor je waren, dan zou jij allang geen smsjes meer krijgen.
Jij verwacht wel een beetje te veel denk ik.
Je wil graag een smsje of belletje als je je rot voelt, maar hoe minder ze je zien, hoe moeilijker het voor hen is om na te gaan hoe het met jou gaat. Dat is via een smsje of een telefoontje niet altijd te merken.
En dat ze er naar al die jaren nog voor je zijn moet je echt waarderen. Wees er maar blij mee!
En klop gewoon bij ze aan als je je ei kwijt moet. Je zal heel snel merken dat het nergens voor nodig is om je zo bezwaard over te voelen.
Hoop dat het beter met je zal gaan!

Toegevoegd na 1 minuut:
En het zijn niet voor niks vrienden he!

Nee, je vrienden kunnen je nooit zo begrijpen zoals je zelf zou willen en ook nodig hebt. Het is geen onwil van hun kant, maar het is simpel gezegd gewoon moeilijk om met een depressief iemand om te gaan.

Als je echt depressief bent, wil en kan je namelijk geen (of heel moeizaam) contact hebben met mensen. Vrienden kunnen daar een tijdje mee leven of in investeren, maar op een gegeven moment houd het gewoon op. Je kan dan wel in je slachtofferrol gaan kruipen en jezelf wijs maken dat je te weinig steun krijgt en dat het ook aan hun ligt, maar zo werkt het niet.

Het beste dat je kan doen om uit die situatie te komen is te gaan sporten (wandelen, joggen of wat ever, als je maar beweegt). Door de beweging maak je een natuurlijk soort antidepressiva aan, je komt daardoor beter in je vel te zitten en je maakt jezelf aantrekkelijker voor je vrienden.

Echt begrijpen kunnen ze je niet, dat is heel frustrerend want je wilt heel graag dat ze weten wat je voelt en doormaakt maar als je dit zelf niet doormaakt dan is dit heel moeilijk voor te stellen.
Zelf zit ik ook met dit probleem. Het wordt echt onderschat. Mensen zeggen dan: het zit tussen je oren maar het is veel meer dan dat, je hebt ook veel lichamelijke klachten waardoor je je behoorlijk ziek kan voelen.

Ik hoop dat je wel hulp heb want dat scheelt echt.

Succes