Kan een dysthyme stoornis verdwijnen of beter worden?

meestal als iets chronisch is zit je er aan vast
chronisch kan ook betekenen dat de ziekte zich even terug trekt maar blijft altijd aanwezig
dan lijkt t dat t is genezen

Het kan leefbaarder worden omdat je ermee om leert gaan. En veel chronische ziektes zijn niet altijd even 'heftig', dus de mate waarin je er last van hebt kan sowieso schommelen.

Als iemand meer dan 2 jaar klachten ervaart, krijgt het in DSM IV een betiteld: chronisch. Chronisch wil niet zeggen dat je er altijd, jaar in-jaar uit-, last van hebt. Feit ligt er wel dat mensen die last hebben van depressies, waar dysthyme stoornis onder hoort, een bepaalde stof(fen) missen in hun hersens. Deze kunnen aangevuld worden met medicatie. Helaas is er geen heldere wetenschap welke stof precies én in welke hoeveelheid deze ontbrekende stof, aangevuld kan worden. Het is dus mogelijk dat je psychiater moet zoeken naar de juiste combinatie waardoor jouw leven dragelijker wordt.

Ik denk dat het moeilijkst zit in het feit dat iemand met deze stoornis wel sociaal blijft. Maar van binnen dus blijkbaar helemaal 'opgevreten' wordt. Dat maakt dat de omgeving het niet begrijpt en daardoor niet (h)erkend.

Toegevoegd na 2 minuten:
O ja, mocht je medicatie krijgen, dan is het belangrijk dat je die blijft nemen. De ontbrekende stof(fen) moet aangevuld blijven worden anders komen de verschijnselen dus terug

Dat kan allleen jij ervaren..
Hoe een "stoornis" zich bij jou manifesteerd hangt af van de manier waarop jij je leven inricht. Mijn advies is luister naar je pscyche en zoek een (vrijgevestigd)psycholoog/psychiater die jou helpt luisteren-als je een goeie huisarts hebt, kunnen jullie samen zoeken.
Laat je niet in het keurslijf van de grote gemene deler persen; de grote gemene deler is
niet jouw wereld, jouw wereld is jouw wereld en die richt je naar eigen inzicht in..
Zoek lotgenoten op...(ook via internet en psycho fora)
bv via psycholoog.net

Ik vind niet dat "een dysthyme stoornis"een stoornis is..jij bent gewoon wie je bent en daar behoort een bepaalde psychische gesteldheid en bepaald gedrag bij.. zoals elk bij ander mens...
Probeer jezelf niet aan je omgeving aan te passen; maar pas je leven , vrienden , contact met fam. , werk.vrijwilligerswerk.therapie. of opleiding aan.. aan jouw behoefte en wensen .

Bij mij is lang geleden een dysthyme stoornis gediagnosteerd. Al zeg ik het zelf, als je zo een stoornis hebt, is dit echt verschrikkelijk. Na jaren "etteren" en me slecht voelen ben ik aan de antidepressiva (AD) gegaan.

Ik heb dit een jaar of 11 geslikt (na verloop van jaren in een hele lage dosering) en dat gaf me de kans op krachten te komen en mezelf na jaren ook eens langzamerhand positiever te voelen. Inmiddels slik ik dit medicijn al weer een aantal jaar niet meer, gelukkig, maar het kostte me wel moeite om hier vanaf te komen.

Het leven is niet ineens halleluja voor me geworden hoor, maar door diverse redenen zoals sporten en mijn grondgedachten leren sturen, is het veel leefbaarder geworden voor me. Ik ben nu zonder AD en kan het leven een stuk beter "hebben", ik heb zelfs leren genieten en dat vind ik zo'n cadeau na jaren lijden. Ik waardeer dit gevoel nog steeds en tel mijn zegeningen.

Ik wens je veel succes.

Nee ik denk niet dat het (bij mij) ooit helemaal weg zal gaan maar ik hoop dat anderen dit anders hebben ervaren want het is en blijft een strijd!
Bij mij is 7 jaar geleden een dysthyme stoornis vastgesteld toen ik voor de zoveelste keer weer depressief was en daarbij sociale angsten en woede-aanvallen had. Ik heb er beter mee om leren gaan door cognitieve zelftherapie en acceptatie van mijn "eigenaardigheden" door bewuste keuzes te maken in mijn leven qua werk, leef/woon-situatie, sociale contacten en op alle vlakken in mij leven duidelijk aan mijn grenzen te houden. Hierdoor ben ik nog heel weinig echt depressief, heb geen woede-aanvallen meer en heb sociale contacten waar ik tevreden mee benmaar het blijft erg belangrijk me te blijven houden aan bovenstaande grenzen want mijn belastbaarheid is niet hoog en ik kan nog altijd vrij snel van slag raken door iets!
Dysthymie is bij mij ontstaan door faalangst in mijn eerste stage (20 jaar geleden) en daarop volgend veel teleurstellingen op het gebied van werk en opleiding en mij daarin blijven vastbijten tegen beter weten in.