Ik ben 57, kan het zijn dat ik mijn hersengolven zelf kan zien?
Al sinds mijn prille jeugd heb ik met gesloten ogen en liefst donkere kamer een beeld dat sterk overeen komt met de kosmos,pikzwart met een ontelbaar mooie gekleurde lichtpuntjes.
Ik heb altijd gedacht dat dit de fotocelletjes van het netvlies waren die restantinformatie doorsturen naar de hersenen, een soort naglimmen van alles wat ze op de voorbije dag hebben moeten verwerken, neem bv een flitslamp gericht op een tekst in een pikdonkere kamer,staar naar de tekst en laat de flits werken, tot secondenlang kun je door het inbranden op je netvlies een heel stuk tekst zien...
Maar nu terzake,in dat donker beeld kan ik ook een soort witte mist zien, en dat kan ik laten pulseren alsof het lijkt dat die mist dichterbij of verder weg van mij lijkt te gaan, net zoals je wolken bekijkt en laat inzoemen ,dan weer verder, terug inzoemen, dan weer verder enz enz.
Het rare daaraan is dat het ongeveer 4 × per seconde gaat en dat ik dat ,als ik ontspannen ben kan opstarten.Het in en uitzoemen gaat heel duidelijk sinusvormig,het gaat wel degelijk enkel om denkbeelden en geen waargenomen beelden door de ogen,het is wel frappant dat de frequentie steeds dezelfde is...zijn dat nu hersengolven?
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.