Waar kan ik nog om hulp vragen?

Je zit al 28 jaar dus je hele leven "in de hulpverlening". Ook al op een leeftijd dat mensen feitelijk psychisch nog niets kúnnen "mankeren". Je moet dus ergens een hele, hele foute start hebben gehad, waar je begrijpelijkerwijs hier niet verder over kunt uitwijden.

Natuurlijk weten wij ook niet welke behandelingen en diagnoses je allemaal gehad hebt, en waarom die allemaal niet geholpen hebben - of in hoeverre ze zelfs een áverechts effect hebben gehad of zelfs de óórzaak kunnen zijn van (een deel van) je problemen. Dat je een valse start hebt gehad is duidelijk, en op je dertiende al bij een psychiater is vrij extreem.

Want dat is ook een nádeel van de hulpverlening, hoe goed hun bedoelingen ook zijn. Zeker als je al ZO jong in de handen van jeugdzorg (?) valt, heb je vermoedelijk weinig rolmodellen en goede voorbeelden om je heen gehad, ben je veel op jezelf teruggeworpen, heb je weinig zelfstandigheid kunnen opbouwen en ben je wellicht altijd in de slachtofferrol gedrukt, gedwongen of gekropen. Je hebt domweg niet geleerd hoe je het leven moet leven.

Op een gegeven moment , meestal rond je achttiende, wordt het dan tijd de regie over je eigen leven over te nemen en zelfstandig te worden, en jezelf niet meer als het middelpunt van het universum te nemen maar "gewoon" te gaan leven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je nooit geleerd hebt HOE, en de tijd dat je een vader en moeder nodig had (en blijkbaar niet gehad hebt ?) kun je natuurlijk nooit meer inhalen.

Je lijkt niet te hebben geleerd "hoe" je het leven moet leven, en denkt daar misschien ook veel te zwaar of juist te licht over. Puntje bij paaltje is het uiteindelijk niet meer dan elke dag zorgen dat je de avond haalt, en in de tussentijd gewoon bezig zijn met "leven", in de hoop dat je je daar zo veel mogelijk goed bij voelt. Niemand is 100 % van de tijd gelukkig, niemand voelt zich altijd OK. Het leven is een aaneenschakeling van ups en downs, en dat is maar goed ook.

Ik zou niet eens durven zeggen of hulpverlening in welke vorm dan ook nu is wat je het meest nodig hebt. Wat je vooral nodig lijkt te hebben is een dagbesteding waarbij je niet voortdurend op jezelf kunt focussen, mensen om je heen die om je geven en je nemen zoals je bent, en heel veel afleiding. Maar ook dan zullen er altijd mensen zijn die "moeite" hebben met of "lijden aan" het leven, en daar is niet altijd een kruid tegen gewassen. Helaas zijn hier de letters op....