Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Waar kan ik nog om hulp vragen?

Ik zit zelf helaas al 28 jaar binnen de hulpverleningsmolen.
Waarvan ik 15 jaar binnen de psychische hulpverlenings molen heb gezeten en nooit antwoord heb gekregen hoe ik geen of minder last heb van zm neigingen.
Vandaag zo de drang om voor de trein te springen maar word in de gaten gehouden als ik 1 stap buiten de deur zet komt mijn buurman er gelijk aan. Op zich een hele lieve man (qua leeftijd had het me pa kunnen zijn) maar dit doen wij al jaren zo en zm neigingen zijn er niet minder om geworden.
Nou ja hulpverlening (face to face en online zoals bv 113online) kunnen me ook geen duidelijkheid bieden hoe ik er vanaf kom of er minder last van kan krijgen

Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
in: Psyche
1.5K
ronron1212
8 jaar geleden
Voor een trein springen is nog al wat voor jou maar denk ook eens andere ander de treinmachinist. Ben je wel eens opgenomen geweest? heeft je huisarts je ook door verwezen?
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Zelfmoord vind ik zelf ontzettend moeilijk te begrijpen. Ik heb namelijk een goed leven en zou dat totaal niet willen opgeven. Ook al denk je misschien nu dat het beter is, doe geen dingen waar je spijt van krijgt, want dit kan je nooit meer terugzetten. Geniet van het leven, ook al kan het toch zo vervelend zijn. Ga iets doen wat je altijd al heb willen doen. Maar zelfmoord, ik zou der geen moment aan moeten denken en jij dus ook niet.
Sterkte en hou je sterk, ook voor de mensen om je heen !
Cryofiel
8 jaar geleden
Ik lees twee reacties van mensen die zich totaal niet kunnen inleven in de gedachten van vraagstelster. Lieske, *waarom* heb je geen antwoord gekregen? Heb je de vraag gesteld? Welk antwoord kreeg je toen wél? Waar komen je neigingen uit voort? Is het een soort dwanggedachte waar verder geen reden achter zit? Of ben je depressief? Zijn er dingen gebeurd die een oorzaak zouden kunnen zijn? Wil je een 'statement' maken? Iets anders?
ronron1212
8 jaar geleden
@Cryofiel dat is jou gedachte maar ik kan me wel degelijk inleven. Maar niet in het feit dat er voor andere ellende ontstaat zoals een treinmachinist kan jij je daar ook inleven?
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Ik ben het totaal niet eens met je reactie op onze reacties Cryofiel. Wij kunnen ons zeker inleven in haar gedachten. Maar Ron legt alleen uit dat het voor andere mensen ook erg moeilijk kan zijn. En wat mij betreft, ik probeer juist de negativiteit in positiviteit om te zetten. Helaas heb jij dat anders ondervonden.
Bedankt.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Lieske, Hulp vragen aan of krijgen via zelfbenoemde psychologen lijkt mij niet de juiste weg. Je schrijft dat je 28jaar bent en al 28jaar binnen de hulpverleningsmolen zit, en nooit antwoord hebt gekregen. Niet op iedere vraag is een antwoord ..... helaas.
Dan kan ik het inderdaad alleen maar eens zijn met ronron en ComeOne: probeer geen dingen te doen die niet meer te herstellen zijn.
Het is voor mensen die deze neigingen niet kennen, niet te begrijpen, zij kunnen alleen maar proberen iemand tegen te houden, zoals bijvoorbeeld jouw lieve buurman doet.
Cryofiel
8 jaar geleden
"Denk eens aan de machinist" is voor iemand met serieuze zelfmoordneigingen net zo relevant als "mijn auto is blauw". "Geniet van het leven" is ook al zo totaal niet relevant. Als het zo simpel zou zijn zou deze vraag niet zijn gesteld.
kierkegaard47
8 jaar geleden
Daarnaast: als ze werkelijk al 28 jaar met deze ellende rondloopt, kan ik me niet voorstellen dat ze dit soort opmerkingen niet al tientallen keren heeft gehoord. Want het is het eerste dat mensen
roepen, als iemand over zelfmoord praat. En blijkbaar hebben die opmerkingen haar niet verder geholpen. Waarom zou dat dan ineens nu wèl het geval zijn ? (Ik zou willen dat ik verder iets constructiefs kon zeggen hier).
Erna55
8 jaar geleden
Na 15 jaar in de hulpverleningmolen zal er al veel onderzocht en geprobeerd zijn.
Je hebt waarschijnlijk een diagnose ( of meerdere) en diverse behandelingen achter de rug. Er zal gegraven zijn naar de oorzaken en van daaruit verschillende soorten behandelingen gestart.
Blijkbaar heeft dat je niet kunnen helpen om van je "neiging" af te komen.
Je zult niet weer opnieuw " de hulpverleningsmolen " in willen gaan wanneer je het gevoel hebt dat het niets uithaalt. Wil je nadenken over het volgende :
Kan het zijn dat inmiddels je suicidale gedachten een soort van "automatsche " gedachten zijn geworden ?
Los van een "oorzaak of aanleiding " komen deze gedachten bij je op, omdat dat al 15 jaar in je hoofd zit en een soort "gewoonte" is geworden .
Wanneer dat bij je aan de hand is, dan is daar mogelijk wel iets aan te veranderen..
Zelfs zonder officiële hulpverlening.
Erna55
8 jaar geleden
Ik ben even voor je aan het zoeken geweest, hier is zo'n site waar je misschien iets mee kunt.
http://youtu.be/7GWYUa9hqQY
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Allereerst: wat goed dat je deze vraag stelt. Niet dat deze site de beste plaats is voor psychische hulp, maar het feit dát je deze vraag stelt op een - serieus - kennisforum terwijl je blijkbaar actieve suïcideneigingen of op zijn minst -gedachten hebt, zegt mij dat iets in jou wil leven. Je wilt hulp en je stelt hier een vraag. Niet enkel een wanhoopskreet: dat óók, maar niet alléén. Je stelt namelijk een concrete vraag. En ik zou willen dat ik het antwoord had, maar je zult begrijpen dat dat antwoord bepaald niet gemakkelijk is. Als het simpel was, had één van de ongetwijfeld vele hulpverleners die je in de afgelopen jaren hebt gesproken, je het antwoord immers al lang aangereikt. Maar ik lees in je vraag iets dat voor veel meer mensen geldt die zo ernstig lijden dat de dood hen een verlossing lijkt: je wilt niet dood, maar je wilt leven zónder dit lijden. Anders zou je deze vraag niet hebben gesteld. En hoewel geen van ons een pasklaar antwoord voor je heeft, kunnen we altijd proberen om mee te denken. Kun je de vragen beantwoorden die Cryo en Erna stellen? Is er een diagnose gesteld? Wat voor behandelingen heb je zoal ondergaan? Je hoeft ze niet tot in detail te beschrijven, maar je kunt vast wel aangeven wat voor soort therapie je zoal hebt gehad (cognitieve gedragstherapie, medicatie, multidisciplinaire behandeling tijdens opname, ECT, andere behandelingen?). En ook: wat voor hulp denk je zélf nodig te hebben? En als het gaat om wáár je terecht kunt: ben je al die tijd bij dezelfde instelling onder behandeling geweest, of bij verschillende instellingen? Soms kan het heel zinvol zijn om eens een andere psychiater die nog nooit betrokken is geweest bij je behandeling, mee te laten denken. Een frisse blik levert soms nieuwe ideeën op.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Is er iets waar je met niemand over durft te praten?

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Antwoorden (1)

Je zit al 28 jaar dus je hele leven "in de hulpverlening". Ook al op een leeftijd dat mensen feitelijk psychisch nog niets kúnnen "mankeren". Je moet dus ergens een hele, hele foute start hebben gehad, waar je begrijpelijkerwijs hier niet verder over kunt uitwijden.

Natuurlijk weten wij ook niet welke behandelingen en diagnoses je allemaal gehad hebt, en waarom die allemaal niet geholpen hebben - of in hoeverre ze zelfs een áverechts effect hebben gehad of zelfs de óórzaak kunnen zijn van (een deel van) je problemen. Dat je een valse start hebt gehad is duidelijk, en op je dertiende al bij een psychiater is vrij extreem.

Want dat is ook een nádeel van de hulpverlening, hoe goed hun bedoelingen ook zijn. Zeker als je al ZO jong in de handen van jeugdzorg (?) valt, heb je vermoedelijk weinig rolmodellen en goede voorbeelden om je heen gehad, ben je veel op jezelf teruggeworpen, heb je weinig zelfstandigheid kunnen opbouwen en ben je wellicht altijd in de slachtofferrol gedrukt, gedwongen of gekropen. Je hebt domweg niet geleerd hoe je het leven moet leven.

Op een gegeven moment , meestal rond je achttiende, wordt het dan tijd de regie over je eigen leven over te nemen en zelfstandig te worden, en jezelf niet meer als het middelpunt van het universum te nemen maar "gewoon" te gaan leven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je nooit geleerd hebt HOE, en de tijd dat je een vader en moeder nodig had (en blijkbaar niet gehad hebt ?) kun je natuurlijk nooit meer inhalen.

Je lijkt niet te hebben geleerd "hoe" je het leven moet leven, en denkt daar misschien ook veel te zwaar of juist te licht over. Puntje bij paaltje is het uiteindelijk niet meer dan elke dag zorgen dat je de avond haalt, en in de tussentijd gewoon bezig zijn met "leven", in de hoop dat je je daar zo veel mogelijk goed bij voelt. Niemand is 100 % van de tijd gelukkig, niemand voelt zich altijd OK. Het leven is een aaneenschakeling van ups en downs, en dat is maar goed ook.

Ik zou niet eens durven zeggen of hulpverlening in welke vorm dan ook nu is wat je het meest nodig hebt. Wat je vooral nodig lijkt te hebben is een dagbesteding waarbij je niet voortdurend op jezelf kunt focussen, mensen om je heen die om je geven en je nemen zoals je bent, en heel veel afleiding. Maar ook dan zullen er altijd mensen zijn die "moeite" hebben met of "lijden aan" het leven, en daar is niet altijd een kruid tegen gewassen. Helaas zijn hier de letters op....
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
...dus ga ik hier even verder. Wat heel belangrijk is is dat je voor jezelf in kaart hebt WAT je wilt met je leven ; stel haalbare doelen en focus je dáár op. Kabouterstapjes. Dwanggedachten kun je alleen maar kwijtraken door ze te negeren en er vooral niet aan toe te geven. Daar heb je vaak wel steun bij nodig, maar het is niet wezenlijk anders dan de manier waarop iemand die wil stoppen met roken de trek in een sigaret moet "wegdrukken" door iets anders te gaan doen of het "uit te zitten" tot het wegebt . Een moeilijk en zwaar proces, waar echter veel bij te winnen valt. Wat je feitelijk nodig lijkt te hebben is een soort "coaching"; niet iemand die diep in je hoofd gaat graven of jou diep in je hoofd laat graven, maar iemand die hands-on, praktisch met je aan de slag kan. Die je letterlijk een leidraad kan geven ; misschien toch wel een soort "vervangmoeder", die OOK hard voor je kan zjn, want de belangrijkste lessen in je leven leer je door shade en schande, niet door pappen en nathouden. En steeds weer merken dat je er sterker uitkomt. Maar nogmaals : kabouterstapjes. Je bereikt nooit de top van de berg als je blijft struikelen over de takken die voor je voeten liggen. Maar na elke paar obstakels kun je achterom kijken en zien dat je verder bent gekomen. Ik zal wel weer op mijn donder krijgen straks omdat ik weer keihard of bot ben, maar de eerste stap is : stop jezelf zielig te vinden. Je bent gewoon een mens zoals alle anderen, met de zelfde uitdagingen, dezelfde rechten en dezelfde plichten en dezelfde mogelijkheden. Niemand gaat 'van buitenaf' iets kunnen doen waardoor bij jou het licht gaat branden en je "ineens" normaal kunt functioneren. Dat is kei- en keihard werken. Ongetwijfeld heb je daar hulp en steun bij nodig, maar niet iemand die je voortdurend met fluwelen handschoentjes aanpakt. Wel iemand die eventueel kan vaststellen of je wellicht medicatie nodig hebt om je te helpen ; wat dat betreft ligt een pschiater toch het meest voor de hand. De weg n dat circuit ken jij ongetwijfeld beter dan ik.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Ik had graag meer over je achtergrod, dagelijks leven of gedachten gelezen, maar de link naar de website in je profiel klopt helaas niet. Wellicht kun je daar nog even naar kijken ? Dan kan ik aan de hand daarvan wellicht ook nog iets zinnigs zeggen ;-) Want nu is het allemaal voor een groot deel giswerk en gemeenplaatsen.
Cryofiel
8 jaar geleden
Dikke plus weer, Marleen!
Cryofiel
8 jaar geleden
Heb trouwens even gekeken. Volgens de tekst in de profielfoto van vraagstelster was er een tijd waarin ze wel alles aankon. Ineens veranderde dat. De link in haar profiel werkt inderdaad niet. Een wel-werkende link is http://lisa88.wordpress.com/ , maar of je daar iets aan hebt betwijfel ik.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
+ Zulke lange antwoorden heb ik zelfs op HWW niet gegeven...!
SimonV
8 jaar geleden
Ik weet niet hoe verstandig het is om iemand die je niet kent en suïcidaal is, zo toe te spreken.
Hopelijk waardeert VS je betrokkenheid!
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Dat weet ik ook niet. Maar blijkbaar weten ze dat in het professionele circuit OOK niet, als ze al minimaal 15 jaar (!) zo rondloopt, maar er -althans op dit moment - niet voor opgenomen is.

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 5000
Gekozen afbeelding
+