Heeft het gevolgen als ik gediagnosticeerd word met ADD?

Bij een sollicitatie ben je niet verplicht te vertellen dat je een bepaalde aandoening hebt, ténzij je weet dat die aandoening je werk negatief zal beïnvloeden. Wat dat betreft maakt een diagnose geen verschil, want als je klachten hebt waarvan je weet dat het je werk beïnvloedt, moet je dat evengoed vertellen.

Voor het overige moet je je vooral afvragen wat je ermee wilt bereiken. Heb je begeleiding nodig, of denk je medicatie nodig te hebben? Dan zal vaak een diagnose noodzakelijk zijn. Alleen voor hulp via de huisarts of de praktijkondersteuner (GGZ) is geen diagnose nodig. Daar zou ik dan ook beginnen als je denkt hulp nodig te hebben, juist omdat in de eerste lijn een diagnose geen voorwaarde is voor vergoeding van een behandeling en je dan eens rustig kunt verkennen of het wel nodig is om een traject in te gaan waarin je mogelijk wél voor het leven een etiketje krijgt opgeplakt.

We spreken binnen de psychologie pas van een stoornis wanneer dit duidelijke beperkingen of aanzienlijk subjectief lijden veroorzaakt. Strikt genomen is er dus alleen sprake van AD(H)D als je er aantoonbaar door wordt belemmerd en je er minder door functioneert. In dat geval kan een diagnose deuren openen voor hulpverlening en faciliteiten.
In de praktijk wordt zeker tegenwoordig sneller een diagnose gesteld en zijn er genoeg mensen met zo'n diagnose die zelf aangeven dat ze er eigenlijk niet echt last van hebben. In dat geval moet je je afvragen of het wel de moeite waard is. Want het kán inderdaad ook nadelige gevolgen hebben. Je bent bijvoorbeeld verplicht om voor je je rijbewijs kunt halen aan te geven op je eigen verklaring dat je een psychiatrische stoornis hebt en je zult dan extra gekeurd worden. Als je er weinig beperkingen door ondervindt dan word je heus wel rijgeschikt bevonden, maar het kost wel extra tijd en geld. Ook het afsluiten van een levensverzekering of een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering kan moeilijker tot vrijwel onmogelijk worden. Daar tegenover staat dat als je een opleiding volgt je vaak extra tijd kunt krijgen bij tentamens en een diagnose vaak een voorwaarde is voor bepaalde behandelingen of begeleiding bij het aanbrengen van structuur in je dagelijks leven.

Al met al zou ik zeggen dat een diagnose - vrijwel elke (psychiatrische) diagnose - pas zinvol is als die diagnose ervoor zorgt dat je hulp kunt krijgen. Als je geen hulp nódig hebt, heeft het naar mijn persoonlijke mening geen meerwaarde en kan het zelfs nadelig zijn.