hoe kan ik gevoel met mijn eigenwaarde ontwikkelen bij het nemen van beslissingen?

@liveisgreat,
deze website ken je misschien, dan kun je de inhoud dus overslaan.
http://www.nouvellecoaching.nl/publicaties-en-artikelen-nouvelle-coaching/zelfvertrouwen-eigenwaarde-zelfkennis Je schrijft: "Omdat ik merk dat ik, zelfs als denk ik helemaal volgens eigenwaarde te handelen, dat desondanks niet doe". Dat hoort misschien precies bij hetgeen waardoor je bent, zoals je bent.
Mensen waarvan je denkt dat zij een diep geworteld gevoel van eigenwaarde hebben, voelen dit misschien zelf helemaal niet zo.
Zij zijn zij, en jij bent jij.

Mensen met een groot gevoel van eigenwaarde (ook een ander begrip voor eigendunk) of alles zo zeker weten dat hún beslissing de juiste is, zijn niet altijd de prettigste mensen om mee om te gaan.

Bij het maken van een keuze probeer je de gevolgen van de verschillende keuzes te overzien. Vervolgens kies je voor jou de beste "uitkomst". Wat maakt dat je het lastig vind om een keuze te maken ?
Jij noemt het dat je door gebrek aan eigenwaarde geen keuzes durft te maken.
Maar wanneer je keuzes durft te maken dan zal je zelfvertrouwen toenemen. Probeer eens te kijken wat je precies moeilijk vind.
- Durf je de verantwoordelijkheid niet te dragen ?
- Kun je geen onderscheid maken tussen belangrijke en onbelangrijke punten?
- Wanneer je voor een onverwacht gevolg komt te staan, ga je dan de uitdaging aan of verwijt je jezelf de " verkeerde" keuze ? Wanneer je keuzes durft te maken, dan zul je vanzelf meer zelfvertrouwen krijgen.

Nee ik maak wel degelijk keuzes. Het gaat niet over het geen keuzes kunnen maken. dat kan ik heel goed. Het gaat erom dat de overweging "wat is nu ook goed voor mij" op een verwrongen manier in mijn keuzes komt.
dus
- ofwel maak ik een keuze waarbij ik mezelf wegcijfer, het moeilijk maak, te grootste kost betaal enz.
- ofwel ga ik in de vervorming en denk "nu maak ik een keuze die allen MIJ uitkomt" (dat gebeurt nu wel erg zelden). En voel me nadien vreselijk schuldig.
Als je een diep gevoel voor eigenwaarde hebt kan je van zelf je grenzen aangeven, zonder je hiervoor te moeten inspannen. Je weet gewoon wat je waard bent en straalt dat ook uit.
Ik heb de indruk dat ik eerder uitstraal "streel mij (figuurlijk ), bevestig mij, keur me niet af enz.

Bij beslissingen maken doe je, denk ik, niet op basis van eigenwaarde, het gaat om naar jezelf luisteren, naar je gevoel. Diep van binnen weet je het vaak al en je lichaam geeft signalen af. Dan krijg je bijvoorbeeld een knoop in je maag of je adem stokt. Vaak luister je dan eerder naar anderen dan dat stemmetje van binnen omdat je de ander geen pijn wil doen maar ondertussen doe je jezelf pijn.
Wel belangrijk om wat aan je onzekerheid te doen, wellicht een assertiviteitscursus of haptonomie, dingen die je helpen om dichter bij jezelf te blijven.
Van de Bachremedies kan de cerato helpen om beter naar jezelf te luisteren. Het past bij mensen die vaak raad aan anderen vragen.

Even een voorbeeld :
In een andere reactie vertel je dat je helpt in het huishouden van je dochter.
Je bent er te moe voor en je lijkt je af te vragen of ze je hulp nodig heeft.
Kun je het moment terughalen dat je besloten hebt om dit te gaan doen ?
Hoe heb je het overwogen ?

ik heb een écht voorbeeld.
vandaag was ik ver gaan wandelen, 15 km. voor iemand met fibromyalgie en burnout een heel eind. zeker als het wat kouder is.
Mijn vriend brengt me naar het station. Ik moet 20 minuten wachten. Hij zegt "gaan we eens naar het kasteel, of halen we dat niet meer". Het gaat over een kasteel in verval. Hij is er met zijn ex geweest langs de kasteeldreef. Ik zeg natùùrlijk "oké" terwijl ik moe ben en pijn heb.
Op dat moment heb ik de keuze :
- ik ga mee
- ik blijf in de wagen wachten
- ik blijf in het station wachten (zonder wachthok).
Maar ik ga mee dus. Er zijn twee wegen voor het kasteel: een lange weg (langs de kasteeldreef) en een kortere, gewone. Ik vraag "wat is de kortste weg?" hij zegt "langs de kasteeldreef". Ik weet eigenlijk heel goed dat dat niet zo is, maar zeg niets en ga mee. Ik zak in de modder, de kasteeldreef is echt drassig. Mijn nieuwe laarzen worden nat, mijn broek ook Ik ga mee tot aan het kasteel, met een knoop in mijn maag. Kan ook bijna niet stappen. Hij vraagt "is dat door je nieuwe laarzen". Ik zeg "nee dat is door mijn fibro, al veel gestapt en nadien 2 uur in de auto (waar ook van hem altijd een venster moet open staan)".
Enfin, wij naar dat kasteel. Ik zie dat ik nog 7 minuten heb voor de trein. Ik zeg dat. Wij gaan langs de andere (drogere en korte) weg terug, zijn op 3 minuten aan het station (10 minuten minder dus ongeveer).
Op dat moment ben ik kwaad, maar vooral op mezelf. Waarom ga ik mee? En ben dan kwaad op een ander? Waarom zeg ik niet gewoon "nee". Ook als mijn vriend dan teleurgesteld zou zijn. Hij kon best nog gaan als ik op de trein zat.

Dus ik ben niet te goed. Ik kan op dat moment gewoon geen goede keuze maken. Ik wil dat anderen dan denken "oei ze heeft fibro en mijn ex doet er niet meer toe dus laten we lekker in de auto blijven". Ik wil hem dan in de realiteit krijgen en zeg "dat restaurant waar we ons 9 jaar samen willen vieren is hier vlakbij. hebben we nog niet gereserveerd". Hij zegt dan "Ja, bel jij maar dan he". Dus gaat er al van uit dat ik dat moet regelen. Ik zeg" we zullen dat samen bekijken binnenkort".
Ik stap razend de trein op. En denk "waarom kan ik zo moeilijk contact maken met mijn eigen noden op dat moment, in de mate dat ik de keuze maak die voor MIJ het best is wat ook de ander ervan vindt".
Dat is niet "te goed". Dat is destructief. Voor mezelf en mijn relaties. Met de dochter, vriend, collega, enz. Maar het rare is dat ik er op dat moment helemaal niet op KOM om te zeggen "nee ik blijf liever in de warmte in de auto". Ik denk daar zelfs helemaal niet aan. Ik denk "ik kan al even goed mee wandelen, in het station is het ook koud". Ik ben dan razend dat hij die langste weg neemt. Waarom zeg ik dan tenminste niet "nee ik wil langs deze korte en droge weg"? Dat denk ik wel maar ik hou het voor mezelf en ben razend dat hij nog eens langs die weg van die herinnering met zijn ex wil.
Ik denk dat ik hém straf door dan mee te gaan en te leiden. Maar ik straf mezelf uiteindelijk ben nu krom van de pijn.
Dus: hoe krijg ik instant een ingeving om te zeggen wat voor MIJ het beste is? Ik hoop dat dit duidelijk is. De vraag gaat over MIJ, niet over gelijk wie in mijn buurt.... IK wil daarin veranderen, "egoïstischer" worden.
Zo denk ik ook soms dat ik maar "beter er niet meer ben" omdat anderen "mij toch niet zie, mijn noden niet erkennen "enz...
Maar IK moet mijn noden leren voelen, dan erkennen en er dan voor uitkomen. Anders gaan anderen dat ook nooit doen.

Jammer dat je niet ingaat op mijn vragen over de hulp aan je dochter. Dat was een goed voorbeeld . Maar je komt nu met wat je zegt een "echt voorbeeld" .
Je bent ook in dit voorbeeld boos. Je vind, ook in dit voorbeeld, dat jou iets niet gevraagd had mogen worden. Je gaat lijdzaam mee, maar ondertussen ben je boos en elke opmerking van je vriend maakt je nog bozer.
Je denkt vanalles, maar je communiceert helemaal niet.
Mensen moeten, ook in dit voorbeeld, rekening met je houden. Je zegt eerder dat je niet " het slachtoffer" wilt zijn, maar dat ben je vanaf de eerste seconde. Je suggereert dat je "er soms beter niet meer bent" . Is dit een onduidelijke suicide- uiting ?
Ik neem aan dat je voor je burn-out een behandelaar hebt. Het lijkt me zinnig dat je deze zaken ook in je therapie bespreekt.

Je zoekt de oplossing op de verkeerde plek.
Je zegt dat anderen meer rekening met je houden als je meer eigenwaarde hebt. Dan zullen ze meer rekening met je houden.
Je zegt : " ik klaag, lijd en hoop dat zij het zien."
Je merkt al dat klagen, lijden en hopen niet werkt. Bedenk: "eigenwaarde" is het gevolg van je handelen, niet de oorsprong.
Door " meer eigenwaarde " denk je dat anderen je anders zullen behandelen. Dus de verandering wil je toch van de anderen. Je wilt dat anderen je anders bekijken. Je grootste struikelblok is je onvermogen om te communiceren.
Je verbergt je emoties en gevoelens.
Je wilt dat anderen weten wat je denkt en voelt, zonder het ze te hoeven vertellen.
Wat dat betreft heb je onrealistische verwachtingen. Ik kan je adviseren om dit met je behandelaar te bespreken. Ik ga steeds ervan uit dat je voor je burn- out een behandeling krijgt.
Je zou binnenkort weer contact hebben met je behandelaar.
Worden deze zaken besproken ?