kan mijn sociaal gedrag veranderd zijn door problemen?

Het is de leeftijd denk ik. Je bent al lang geen kind meer, maar volwassen, al ben je dat bijna voor de wet ben je ook nog niet. En dat is best lastig, waarschijnlijk zit je intussen ook weer op een andere school, waar je weer nieuwe vrienden moet maken. En vroeger ging dat veel makkelijker. Als kleuter zeg je: hallo ik ben Marietje, de ander zegt haar naam, en je bent vrienden voor het leven, voor dat moment dan. Als je 10-12 bent dan is het samen fan zijn van dezelfde sportclub of muziekstijl vaak ook al genoeg om het gezellig te hebben samen. Maar wordt je nog wat ouder dan ga je beseffen dat er meer dingen zijn en ga je je afvragen of je wel leuk genoeg bent, en of die ander wel leuk genoeg is, en of je wel voldoende raakvlakken hebt. En of je interessant genoeg bent, want die muziekstijl is niet meer voldoende. Je wilt er echt bij horen. Sommigen hebben daar meer last van dan anderen, iets gevoeliger of zo. Ben je weer een jaar of wat verder, dan maakt het je niet meer uit hoe een ander over je denkt, dan weet je van jezelf wat je wilt en daar ga je voor,
Dus het gaat allemaal wel weer goed komen en makkelijker worden, maar dat kost tijd, helaas

Als je veel meegemaakt hebt, zoveel kennelijk dat je hulp van maatschappelijk werk nodig had, dan is het niet vreemd dat je misschien iets anders denkt, de dingen / wereld om je heen anders bekijkt en daardoor als logisch gevolg je ook anders gedraagt.

Je kunt daardoor je terugtrekken, je bent misschien gekwetst en durft je niet meer te "geven", je kwetsbaar op te stellen. Je zegt dat je alleen nog jezelf kunt zijn bij de mensen die je echt heel goed kent, dat is logisch, niet vreemd.
>>of wanneer ik drank op heb.<<<
Ook dat is niet vreemd, door drank word je 'losser' meer ontspannen en je natuurlijke remmingen nemen af.

Als je nare / vervelende dingen hebt meegemaakt die veel 'impact' op je hebben, dan moet dit allemaal eerst slijten. Daar gaat tijd overheen en ik zeg niet dat je weer helemaal dezelfde zult worden, maar dat kan wel hoor, ik zeg wel dat je hulp kunt krijgen hiervoor . Als je er echt last van hebt. Als je niet meer "normaal" kunt functioneren. Als je in je dagelijks leven merkt dat het allemaal niet zo goed gaat , dat je het dus merkt, als normale dingen niet meer normaal zijn, niet meer normaal gaan, dan raad ik je aan naar de huisarts te gaan en daar een hulpvraag neer te leggen , anders dan de maatschappelijk werker. Zo zou je misschien baat hebben bij gesprekken met een psycholoog, dat kan.

Je huisarts kan je dan verder helpen, die weet wat voor soort hulp je nodig hebt.



Antwoord

Ja je sociale gedrag kan zeker veranderd zijn door problemen.

Maar het is ook zo dat je het tijd moet geven, ervaringen zijn niet zomaar vergeten, daar moet tijd overheen, het moet slijten.

Als het echt storend is , als je merkt dat je dagelijks leven niet meer normaal is, dan kun je bij de huisarts een hulpvraag neerleggen.
Misschien dat de ha je dan doorstuurt naar een psycholoog, dat gesprekken met deze jou kunnen helpen hierin.

Dat lijkt mij een normale reactie als je heftige dingen hebt meegemaakt. Angst doet rare dingen met een mens. Jezelf beschermen is een oer-kracht. Je vertrouwen in mensen zal flink beschadigd zijn. Vroeger als kind had je niet door hoe mensen tegen elkaar konden zijn. Nu wel. Je bent jer alleen nu erg bewust van en kijkt meer de kat uit de boom. Logisch, want je wilt het allemaal niet nog een keer meemaken. Je hebt nu een soort van alarmbel geinstalleerd, om je te beschermen tegen gevaar. Alleen staat de alarmbel nog te strak afgesteld. Dat zal met het verloop van tijd beter af te stellen zijn. Je hebt een grote portie mensenkennis binnengekregen, die nu de tijd nodig heeft om in te dalen. Dat heeft effect op je sociale gedrag. Je wordt daar inderdaad selectiever van wie je durdt te vertrouwen of niet. Maar zoals anderen al schrijven: als jij er echt last van hebt, dan is het verstandig om te gaan praten met een psycholoog of therapeut.

Hoi, ik herken het probleem ook. Ik heb dergelijke dingen afgezocht op het internet.
Als je een dierbaar iemand verloren hebt dan kan het zijn dat je zelfvertrouwen voor een paar jaar afneemt (meestal 2/3 jaar maar kan ook iets meer zijn).
Als het goed is hoort het vanzelf terug te komen wanneer je meer dingen in je hoofd hebt verwerkt.

Ook heeft het met je leeftijd te maken. Als jij voor je 18e iemand verliest dan komt er een slotje op je hoofd die ervoor zorgt dat je jezelf blijft ontwikkelen en niet met het rouwen van die persoon bezig bent. Het rouwproces komt meestal iets later aan in je leeftijd als je echt volwassen bent.

En wat zeker helpt is om met je moeder (of vader) te praten inplaats van een psycholoog (heb ik ook gedaan)

Dus als het goed is komt het allemaal goed haha!