Waarom is het ene kind bang voor dieren en het andere kind niet?

Daar kunnen heel veel redenen voor zijn. De eerste die in me opkomt is een moeder die bang is (of een vader, maar dat komt minder voor). Een moeder die "oe, een muis, getsie!" Roept bij het zien van een hamster, straalt iets uit naar haar kind. Dat heeft veel invloed.
Verder is er een verschil in angst in het algemeen bij kinderen, en volwassenen. Veel mensen zijn bang voor spinnen, ik pak ze gerust op en zet ze liefdevol buiten. De een is bang voor onweer, de ander niet, de een is bang voor honden of hard geluid, ander niet.
Dan is er nog de mogelijkheid dat dit kind een eerdere nare er aring heeft gehad met een dier, misschien een hamster of een ander klein dier dat haar gebeten heeft bijvoorbeeld.
Of misschien heeft ze nog nooit eerder een hamster gezien en is ze bang voor nieuwe dingen in het algemeen.
En zo is er vast nog wel meer te bedenken, ik weet even niet meer op de. Roege ochtend, maar in ieder geval kunnen er allerlei oorzaken aan ten grondslag liggen.

Er zijn een aantal dingen waarvoor we een soort aangeboren angst/afkeer lijken te hebben, die ongetwijfeld te maken moet hebben met dingen waarvoor we in de evolutie terecht voorzichtig moesten zijn omdat ze gevaar konden opleveren ; insecten, spinnen, slangen, grote (roof)dieren, zuur en bitter voedsel, ongedierte, kleine ruimtes waaruit je niet kunt vluchten, grote hoogtes waar je in kunt vallen, en vooral angst voor alles wat we niet kennen....de meest voorkomende fobiën zijn ook vaak op die "oerangsten" terug te leiden.

Of kinderen een daadwerkelijke (irreële) angst ontwikkelen voor het een of ander, heeft veel te maken met hoe de ouders/omgeving de aanvankelijke angst behandelen, begeleiden, voeden, ontkrachten of bevestigen. Daarbij is de een wat angstiger aangelegd dan de ander. Sommige kinderen lijken helemaal geen angst te kennen (wat in theorie natuurlijk heel gevaarlijk kan zijn) , anderen zijn zo bang en schrikachtig dat het hun ontwikkeling in de weg kan staan. De meesten zitten daar echter tussenin.

Waarom het specifieke genoemde kind bang is voor hamsters is heel lastig te beoordelen. Het kan een negatieve ervaring zijn met hamsters (of alles wat daar op lijkt), ze kan schrikken van de plotselinge beweging, of van het onbekende als ze het dier nooit gezien heeft, en afhankelijk van hoe de omgeving reageert, kan die angst gevoed of uitgehongerd worden. Het kind troosten, daarmee bevestigen in de angst en proberen bij het voorwerp van de angst weg te houden lijkt het meest logisch, maar zal de angst in de regel alleen maar voeden.

Elk mens is een individu....heeft een eigen karakter, gedachtengang, interceptie, fantasie enz. én een andere opgroei omgeving. Kinderen zijn daarin zich nog aan het ontwikkelen en maken dingen mee waar ze mee moeten leren omgaan.
Het ene kind griezelt graag en het andere wil al geen sprookjes horen die 'eng' zijn.
Ook bij volwassenen geldt het dat de ene graag horror films kijkt en de ander er een bloedhekel aan heeft. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde ;-)

Angst is iets wat ons aangeboren is. Het is een normale reactie wanneer er gevaar dreigt of iets als dreigend wordt ervaren. Deze angst is meestal een reële angst die daadwerkelijk aanwezig is. Er zijn echter ook mensen die een irreële angst ontwikkelen die zelfs regelrecht als stoornis gezien kan worden. Oorzaken hiervan kunnen zeer complex zijn en zijn ook niet aan te geven als leidraad, omdat we overal anders tegen aankijken en er anders mee omgaan.

Ik wil niet meteen zeggen dat de ouders van invloed zijn. Het karakter van het kind bepaalt ook een hoop. Mijn moeder bijv. had een ingeprente angst voor onweer, omdat in haar kindertijd mijn oma de kinderen uit bed haalde als het onweerde. Aangekleed om te kunnen vluchten, zaten ze dan om tafel te bidden 'dat er niets gebeuren zou' en ik kan me levendig voorstellen dat dit als kind je bijblijft en het een onderdeel van de opvoeding is dat beklijft. Mijn moeder heeft ons wel niet zo opgevoed (omdat mijn vader dit niet wilde) maar de angst is bij haar altijd gebleven. De gordijnen moesten dicht en gevoerd zijn om maar geen bliksem te kunnen zien!

Ik maakte dit als kind dus ook mee, maar werd er niet door aangestoken. Het is dat mijn man me verbiedt om op het strand te gaan kijken als het onweert boven zee, want de hele sfeer eromheen vind ik prachtig. Ik ben ook nergens bang voor...zet spinnen buiten, probeer om een muis te vangen als er een binnenkomt enz. Ik griezel wel bij slangen of schorpioenen e.d. omdat die reëel gevaar kunnen opleveren.

De enigste angsstoornis die ik heb, is voor water! Als dit in mijn neus én mond komt verstijf ik en kan er niks aan doen! Gelukkig kan ik wel zwemmen en werd als jong meisje een keer in het zwembad net iets te lang door een jongen onder water getrokken. Alles ruisde, verstomte en werd donker om me heen. Ik werd uit het water getrokken en ben er nooit meer ingegaan. In nachtmerries ben ik écht verdronken en weet hoe het voelt! Daarbij zijn de meeste kids gek op water! Zomaar een voorbeeld...