Hoe word ik me ervan bewust dat ik niet mijn gedachten ben?

Je bent nog heel, heel erg jong. Is er iets specifieks bij je gediagnosticeerd, of ben je - wat helaas steeds normaler lijkt te worden - met feitelijk heel normale maar wat heftige pubertwijfels, problemen en onzekerheden on psychotherapie gegaan ??

In je puberteit gebeurt er heel veel , niet alleen met je lichaam maar (vooral) ook in je hoofd ; het kind dat je was is er niet meer, en de nieuwe volwassene moet je nog leren kennen en mee leren omgaan. Dat gaat gepaard -of kan gepaard gaan - met heel veel onzekerheiden, twijfels, verwarrende gevoelens, stress, piekeren, nadenken, overanalyseren, en je weet (nog) niet precies wat je met jezelf of je leven aanmoet.
Daarnaast maken je hersenen zelf ook nog eens een gigantische ontwikkeling door, waardoor je waarneming op alle fronten gestoord kan zijn. Bij de een verloopt het mild, bij de ander is het een heel heftige, zwart periode.

Heel veel verschijnselen die op Internetlijstjes voorkomen als kenmerk van - onder andere - een depressie, zijn ook heel normale puberteitsverschijnselen. Dat ''gevoel alsof je in een film zit" of "gedachten die ongewild zich op blijven dringen" zijn twee van die typische verschijnselen. En - lang leve Internet - meer dan ooit denken pubers dat ze DUS wel iets zullen mankeren.

Het verschijnsel dat je beschrijft namelijk (depersonalisatie of derealisatie, afhankelijk van hoe je er in staat) is een van die dingen die in allerlei lijstjes met psychische aandoeningen voorkomt, maar OOK een heel gewoon puberteitsverschijnsel kan zijn dat vanzelf over gaat. Afleiding en een dagbesteding zijn daarbij HEEL belangrijk.
Er teveel aandacht aan besteden en er sterk op focussen neigt de kwaal vaak alleen maar erger te maken.

Heel bot gezegd : mensen die zich druk moeten maken om alledaagse problemen, kunnen zich niet de luxe permitteren voortdurend te diep in hun eigen hoofd te kijken. Een uitdaging zoeken, een baan, een intensieve hobby waarbij je iets kunt betekenen voor anderen, vrijwilligerswerk, maar ook ontspannen door inspanning (sport, spel, bewegen) of het luisteren naar muziek of lezen van (non-fiction) boeken die je op andere gedachtensporen kunnen brengen, kunnen allemaal helpen deze periode wat makkelijker te overbruggen.

Vraag je ook terdege sterk af of de therapie je inderdaad GOED doet, of dat je klachten tijdens de therapie alleen maar zijn TOEgenomen. Het is namelijk heel goed mogelijk dat wat niet baat, wellicht toch schaadt.

We kunnen 2 dingen doen: meegaan met gedachten (praten) of voelen. Tegelijkertijd lukt niet. Denken en praten zijn dan ook (onbewust) veelgebruikte methoden om niet te voelen. Dus door iets meer voelen kun je het evenwicht verschuiven.

Bijvoorbeeld door als je ontspannen zit of ligt te focussen op verschillende delen van het lichaam wordt je bewust dat je een lichaam hebt, en hoe dat voelt. Tegelijkertijd komen er gedachten doorheen, die kun je laten komen en gaan, maar wel blijven focussen op voelen.

Niet te lang, al is het maar een paar seconden elke keer bewust worden hoe je ademt, hoe je rechtergroteteen in je schoen voelt of zoiets. Of als je lekker loopt, fietst of wat dan ook jezelf afvragen: "wat voel ik, waar in mijn lichaam zit dat gevoel?". Daar bestaan ook visualisaties voor, maar die duren misschien wat lang.

Hoi!

Heb je wel eens gehoord van Mindfulness?
Hierbij maak je opzettelijk je gedachtes bewust, door je er op te focussen. Vervolgens bestempel je ze niet als 'goed' of slecht, maar bekijk je ze juist objectief. Je laat ze als het ware voorbij 'varen'.

Mindfulness is, zo blijkt uit wetenschappelijk onderzoek, erg effectief om negatieve stemmingen en gedachtes te verminderen! Het heeft zelfs een grote invloed bij extreme persoonlijkheidsstoornissen (Borderline ed)

Er zijn veel verschillende soorten mindfulness: Zowel therapievormen als mindfulness die je zelf thuis kan uitvoeren!

Ik zou zeggen, doe er eens wat onderzoek naar. Er is genoeg over te vinden op het internet.
Baat het niet, dan schaadt het niet :)

Succes!