Hoe verwerk ik het overlijden van m'n moeder van jaren geleden waar ik nu veel last van heb ?

Ik herken je verhaal en we kunnen elkaar een hand geven. In feite is er maar een remedie: tijd. Rouwen heb je niet kunnen doen in je jeugd en waarschijnlijk heeft ook niemand zich gerealiseerd dat een kleuter of een ouder kind verschrikkelijk alleen gelaten is en zich dood verdrietig voelt, en dat niet kan uiten. Grote mensen vinden dat het verdriet na een tijdje wel over dient te zijn. maar dat is natuurlijk niet zo.
Nu je iets ouder bent is het misschien een tip een soort herinneringsdoos te maken. Neem een mooie schoenendoos of een andere doos die je eventueel beplakt met mooi papier. Daar doe je kleine dingetjes in die je aan je moeder doen denken. Misschien heb je nog iets van een zakdoek van haar, een foto, allerlei kleine dingetjes, een gedroogde bloem van bij het graf, van alles. In die doos krijgen die dingen een grote waarde voor jou. Je kunt ook proberen een keer een brief aan je moeder te schrijven en ook een keer een aan jezelf. Lieve ...., hoe is het met jou? schrijf eens op! In die doos doen.
Door dit soort rituelen kan je op den duur meer vrede hebben met wat je ervaren hebt.Er komt een moment dat je rust krijgt van binnen. Dan koop je een mooie chocolade taart en die eet je helemaal in je eentje op, als afsluiting (en niks drank). Dat werkt, heb ik ondervonden. Dat is dan het afsluitende ritueel. Reken er maar op dat het best lang kan duren. Nou en? Je mag best verdrietig zijn , huilen is helemaal logisch; je hebt iets heel heftigs beleefd als kleintje.
Alle sterkte, ik denk aan je.

Wat er gebeurde rond je 3de jaar is een traumatische ervaring (overlijden moeder) en ook een langere traumatische periode door alle verdere gevolgen.
Als "overlevingsreactie" ben je ongevoeliger geworden voor emoties, omdat als je elke dag de narigheid in zijn volle omvang had gevoeld je dit wellicht niet eens had overleefd, ofwel die periode ernstiger gevolgen had gehad dan nu.

Je vraagt hoe je dit moet verwerken, en hebt gemerkt dat de emotie - verdriet - vanzelf boven komen als er gesproken wordt over je moeder.

Om te verwerken is het nodig dat de emoties die je hebt gehad maar nooit hebt geuit geuit worden. Dus alle angst, verdriet en boosheid die verbonden zijn met die periode, die je op de een of andere manier hebt ervaren maar niet kunnen uiten. Dan komt er ook meer ruimte om meer emoties van alledag te voelen.

Daar ben je dus al mee begonnen, en je kunt op enig moment ook een therapie/therapeut zoeken om dit te ondersteunen. En dan met name een therapie waarin ruimte is om deze emoties te uiten.

Allereerst zou praten met personen die je vertrouwt, maar dingen opschrijven helpt ook. En belangrijk is dit proces voldoende tijd te geven. Een mooie controle om te zien wat verwerkt is, op het moment dat je iets vertelt, je weer realiseert hoe het gebeurde, en merkt dat het verdriet, of welke emotie ook, minder zijn geworden.