Hoe raak ik af van mijn extreme wantrouwigheid voor zowat iedereen?

Het lijkt mij dat je baat zou hebben bij gesprekken. De vraag is met wie.
Enerzijds zou je met een psycholoog kunnen praten, 1 op 1.
Anderzijds lijkt het me veel beter en logischer om aan te schuiven bij een "praat"-groep met mensen met dezelfde problemen. Door ervaringen te delen [er zouden 'gespreksleiders' aanwezig moeten zijn] met de anderen, zou je tot het inzicht moeten KUNNEN komen dat argwaan niet altijd onlogisch of onterecht is, maar dat je je eigen leven [en dat van je omgeving/je naasten] ernstig "MINDER" maakt door alles en iedereen te wantrouwen...

Ik heb enige ervaring op dit gebied, ook een gedwongen [massa-]ontslag meegemaakt, daarna nog 2 keer zeer korte dienstverbanden gehad, het gaat je niet in de koude kleren zitten... I know ... Echter je helpt jezelf de put in en eenmaal daar belandt, kom je er slechts met heel veel moeite uit...op eigen kracht bijna niet.

Antwoord

Praten, minimaal wekelijks : 1 op 1 of nog beter "in een praat-groep".
Probeer je het alleen, niet onmogelijk, maar wel bijna!

Succes, dat het je nodig!

CGT of cognitieve gedragstherapie is een effectieve en niet ingewikkelde methode om je gedachten uit te pluizen en te onderzoeken wat reeel is en wat niet. De basis van CGT wordt gevormd door het cognitieve model. In dit model wordt beschreven hoe gedachten over een situatie tot gedrag en gevoelens leiden. Dit wordt schematisch weergegeven in een zogenaamd ABC-schema, ook wel G-schema genoemd:

A. Gebeurtenis: hiermee wordt de objectieve gebeurtenis bedoeld, beschreven alsof je door een camera kijkt
B. Gedachten: hiermee worden de specifieke gedachten bedoeld die je hebt bij de bij A genoemde gebeurtenis
C. Gevoel/Gedrag: welk gevoel of gedrag is het gevolg van deze gedachten?

In feite geef je zelf al het antwoord.
1) Je bent je bewust veel te wantrouwend te zijn, maar op het moment heb je de overtuiging "ik kan (vrijwel) niemand vertrouwen".
2) Je hebt 2 traumatische ontslagen meegemaakt waarin je kennelijk te goed van vertrouwen was. Dit veroorzaakt logischerwijze je huidige overtuiging.
3) Dan ligt het voor de hand die 2 traumatische ervaringen te verwerken. Dat houdt in alle emoties (meestal maar gedeeltelijk geuit) naar buiten laten komen (op een veilige manier), loslaten. En dan heb ik het over angst, verdriet en boosheid.
4) In dat proces ook je eigen aandeel in het gebeurde helder krijgen (op welk moment had je beter voor jezelf kunnen zorgen, welke kleine waarschuwingssignalen heb je genegeerd) met name ook om van het gebeurde te leren. Dit vergemakkelijkt meteen het verwerkingsproces, je hebt er iets van geleerd, op deze manier laat je het nooit meer gebeuren!
5) Mijn eigen ervaring is dat hypnotherapie (regressie) een goede methode is om dit te doen, maar elke andere methode waar met overtuigingen en emoties gewerkt wordt is bruikbaar.

Gevoelens en gedachten opschrijven helpt bij veel mensen. Zo kan je misschien het gebeurde, de traumatische ontslagen, van je "afzetten" en in de toekomst mensen weer (meer) gaan vertrouwen.

Wat je precies gaat opschrijven moet je (natuurlijk) zelf weten, maar het lijkt mij goed om te beschrijven wat er is gebeurd en wat jouw gevoelens daarbij waren. Hoe je omgaat met mensen en hoe je zou willen omgaan met de mensen om je heen, lijkt mij ook belangrijk om op te schrijven. Zo krijg je een helder beeld van wat er is gebeurd en wat je verder wil gaan doen in de toekomst om de problemen op te lossen.

Ik hoor een groot slachtofferdenken. Je geeft anderen de schuld van wat jou is overkomen. Pas als je het slachtofferdenken los laat, zal je van je wantrouwen afraken.
Er zijn theorieën (bv. van C.G. Jung) die stellen dat je alles wat je in je leven ervaart, zelf hebt gecreëerd. En dat wat niet meer bij je hoort, je leven zal verlaten. Dergelijke theorieën roepen echter heel wat weerstanden op, dus laten we stellen dat je ook een deel mee verantwoordelijk bent voor je ontslagen.
Enkele tips :
1. Het klinkt soft,, maar de snelste weg is vergeten en vergeven dat het gebeurd is. het is voorbij en kan niet meer veranderd worden, dus laat het los. De enige die lijdt als je niet kan vergeven, ben jij zelf.
2. Bekijk het als een levensles. Som voor jezelf alle goede dingen op die er niet in je leven zouden zijn mocht je niet ontslagen geweest zijn. Denk na over welke les je hieruit kon leren (en dat is NIET "ze zullen me niet meer klein krijgen" e.d.).
3. Kijk ook welk "thema" deze ontslagen voor je vormden. Is het in je jeugd ook gebeurd dat je door een soortgelijke ervaring ging (of een ervaring waarbij je hetzelfde gevoel had dan op het betreffende werk of dan tijdens je ontslag, bv. kwaadheid, onrecht, schaamte...)? Waarschijnlijk wel...Deze ontslagen (en misschien nog andere ervaringen?) gaven je de kans om deze vroegere ervaringen te helen.
4. Neem je macht terug in handen. Als je blijft vasthouden aan de pijn van wat er gebeurde, zal dit jou langer in zijn macht hebben dan eigenlijk nodig is. Je macht krijg je terug door je eigen (mede)verantwoordelijkheid voor de situatie te aanvaarden. Dat je mee verantwoordelijk bent heeft niets te maken met schuld. Je hebt je best gedaan en gehandeld naar best vermogen. Dus het is belangrijk dat je ook jezelf kan vergeven.
5. Ik weet wel dat je ego nu zal tegenpruttelen en dat je liever zou horen dat die zeikerds toen je toch iets aangedaan hebben. Maar zo heb je al die tijd gedacht en het heeft je niets vooruit geholpen. Dus vertel je ego dat je nu anders naar die ervaring wil kijken. geef jezelf hiervoor ook de tijd.
5. AANVAARD JE GEVOEL! Onderzoek wat je VOELT als je aan die ontslagen denkt (of aan andere situaties die hetzelfde opriepen); woede, verdriet, machteloosheid, schaamte... . Elk gevoel is waardevol, ook wantrouwen en alles wat erbij komt. Pas vanuit aanvaarding kan er verandering komen. Het is als een verstuikte voet: als er niet naar kijkt wordt het alleen maar erger.

Ten eerste: feit dat je hulp vraagt maakt je pro actief. Pro actief moet je zijn,anders bereik je niks. Chapeau voor deze eerste geweldige stap, want er zijn er zat die blijven zitten "slachtofferen".
We kunnen blijven benoemen wat je denkelijk allemaal heb, wat je moet volgen als therapie.

Ik zou zeggen, kijk eerst is naar de momenten dat je je happy voelt. Je happy place.
Je kan niemand vertrouwen en linkt naar naar "traumatische ontslagen".
Grote woorden, dus ik neem aan dat je dit niet aan heb zien komen.

Politieke spelletjes worden niet gespeeld, zakenwereld is hard.

Ik zou zeggen, lees eens wat van Covey. Pak de regie terug. NIet achterover leunen, kreun en klaag.
Pak door wat je nu ingezet, namelijk regisseur van je eigen leven worden,
Het zijn niet de mensen die wantrouwend maken, maar hetgeen wat je heb meegemaakt.
Wil je dit niet, andere keuzes maken.

Het zijn namelijk niet de zaken die je overkomen zijn die je maken tot de persoon die je nu bent, het zijn de keuzes die je maakt die je maken tot wie je bent.

Hier een link..en er zijn nog velen:

http://www.inspirerendleven.nl/de-7-eigenschappen-van-covey-vogelvlucht/