Ik over analyseer alles (negatief), zijn deze episodes een paniekaanval?
Soms ga ik door fases waarvan ik me afvraag of we dit een "paniekaanval" moeten noemen.
Ik begin dan alles te analyseren en dat veroorzaakt een kettingreactie van angstige gedachten.
Bijvoorbeeld, ik rij op de snelweg, het is druk. Dan denk ik: Stel dat die wagen die ik voorbijsteek, ook plots naar links gaat. Dan krijg ik een ongeval. Dan is de wagen kapot en beland ik in het ziekenhuis. Dan moet ik lang revalideren en kan ik niet gaan werken. Dan heb ik geen geld om een nieuwe wagen te kopen. Dan raak ik niet meer op mijn werk. Dan verlies ik mijn werk. Dan krijg ik geen uitkering omdat het mijn eigen schuld is dat ik mijn baan kwijt ben. Dan kan ik mijn gezin niet meer onderhouden. Dan kan mijn zoon niet studeren. Dan zal hij later aan een minimumloon in een fabriek moeten werken. Dan haalt hij niet alles uit het leven wat hij er uit verdient te kunnen halen.
Dan verstijf ik, lijkt het alsof ik zweef en het klamme zweet breekt me uit terwijl ik naar de wagen naast me gluur.
Is dit een paniekaanval? Hoe kan ik hier van af raken want het verontrust me toch wel. Ik heb geen enkele reden om bijvoorbeeld voor mijn baan te vrezen, ik werk in een niche markt in de IT sector en kan zo morgen weer een goedbetaalde baan vinden, maar toch krijg ik die paniekaanvallen, en altijd is het eindpunt de toekomst van mijn zoontje.