Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe kan ik mijn grenzen stellen als iemand me wil spreken en ik hiervoor geen energie heb (op mijn werk)?

De hele dag met de bus weg geweest met mijn doelgroep. Tegen de avond was ik moe : zeer vroeg opgestaan, file dus overal te laat dus hele tijd problemen oplossen etc.
Toen we bijna thuis waren kon ieder die meer info wilde zijn naam op een lijst zetten. Ik gaf de lijst door, en een dame riep "mijn naam staat erop hoor". Vanop haar stoel begon ze over haar vader die 100 jaar geworden is. Leuk. Maar als ze ziet dat ik luister, schiet ze los over haar echtscheiding, vroegere ziekte etc... Ik luisterde nog even vriendelijk, maar haalde dan de (inmiddels ingevulde) lijst op en begon een praatje met mijn buur (die aan de overgang van het gangetje in het midden zat, dus niet vlak naast mij) over iets leuks.
En dan komt de dame vlak naast mij zitten en begint heel haar vuilnisbak over me te gooien: leegstand in haar wijk, ziekte, ziekte van haar vader etc.... In 10 minuten was ik leeg.
Ik wilde naar de fitness maar had geen energie meer.
eigenlijk zou ik liever zeggen : sorry nee, nu niet. Maar het zijn werkuren en dan heb ik het gevoel dat ik dus open moet staan voor mensen hun problemen. Terwijl ik in geen enkel geval iets aan haar problemen kan veranderen, en ze ook niet wil horen wat ik antwoord, ze wil gewoon spuien( zoals velen uit mijn doelgroep). En dan belde mijn vader (die ook meestal gewoon wil spuien) en ik had de fut niet om op te nemen dus kreeg een kwade voicemail.
Is het hier geoorloofd op het werk om mijn grenzen aan te geven, en zo ja hoe doe ik dat best?

liveisgreat
10 jaar geleden
in: Psyche
1.4K
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Maak je niet teveel uren, kom je wel aan jezelf en aan ontspanning toe?
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Het kan iedereen wel eens teveel worden. Maar tegelijk, ik weet niet wat voor werk je doet en of het bieden van dat luisterend oor tot je taakomschrijving behoort, maar als je vindt dat jouw "doelgroep" alleen maar wil "spuien" dan moet je jezelf misschien ook de vraag stellen of je wel de goeie job hebt.
liveisgreat
10 jaar geleden
crea, nee, ik maak niet (meer) teveel uren. maar ik ben zo uitgeput 's avonds. dit komt door de hele moeilijke sfeer op het werk (veel mensen die niet tevreden zijn) de hoge verwachtingen naar mij al vakbondsafgevaardigde, en dat gecombineerd met een doelgroep die dus vooral wil "spuien". Zij denken precies dat ze door de problemen tegen mij te vertellen, deze ook zullen oplossen. En ook mijn dichte collega praat voortdurend over zichzelf, over zijn hobby, en hij blijft ook praten als ik over het werk begin of zeg dat ik iets klaar moet krijgen bv.
als ik nu denk aan een vraag die ik voordien gesteld heb, over mijn "tijdschema" denk ik dat ik met een energielek zit doordat ik niet op de "juiste" manier kijk naar deze omstandigheden, maar me ertegen verzet. waardoor ik dus energie verlies.
landsgevaer, ik doe eigenlijk structureel werk met sociale huurders. dus ik inventariseer hun noden (samen met hen) en breng deze over aan beleid, huisvestingsmaatschappijen enz... punt is dat ik vroeger meer marge had ik hoe ik mensen bereikte. mijn insteek is dat ik mensen positief wil bereiken, dan komen de verhalen vanzelf. maar mijn baas vindt dat ik de "problemen serieus moet nemen" en dus daarop focussen. Volledig verkeerd, echt waar, want de meeste problemen vergen lange-termijn-oplossingen en zo schep je verzuring. Dus beter is : mensen iets laten doen waardoor ze gelukkig worden (bv. iets creatiefs), oplossingsgerichte sessies organiseren (dus niet gefocust op problemen maar op "hoe stel jij voor om dit aan te pakken?" "wat kan jij hier zelf aan doen" enz...). En de doelgroep zijn hongerige kinderen (figuurlijk), bodemloze vaten, die dus telkens weer willen zeggen hoe erg het allemaal wel is.... Het is in wezen mijn taak niet individuele dossiers op te lossen, maar ik ben dus een soort supermama denk ik
Maar zoals ik hoger schreef, ik moet denk ik er anders naar leren kijken...

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Geef jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image

Het beste antwoord

Wat je zou kunnen doen in een dergelijke situatie is haar zeggen dat je graag een andere keer naar haar luistert, maar op dit moment even geen tijd hebt vanwege..... Dat het dus betekent, dat je haar nu niet je volledige aandacht kunt geven en dat je vindt dat ze daar recht op heeft. Desnoods maak je een afspraak met haar op een moment dat het jou wel uitkomt en dan zou je ook de tijd kunnen afbakenen.
Ja: het is zeker geoorloofd je grenzen aan te geven. Niet alleen op je werk, maar ook privé. Dat is zelfs zeer belangrijk, omdat het anders voor niemand duidelijk is wat jij wel en niet aan kunt en jij er onderdoor aan gaat.

Jij bent de enige, die anderen jouw grenzen aan kunt en m.i. ook moet aangeven, maar dat betekent wel, dat jij ze zelf goed moet kennen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
liveisgreat
10 jaar geleden
Punt is WendyH dat ik deze mensen natuurlijk niet zomaar in mijn leven heb. zij spiegelen mij iets waar ik me tegen verzet. het is niet zomaar dat ik in een situatie ben (zie bij reacties) waarbij er heel veel op mijn schouders komt.
Ik moet er op één of andere manier anders naar kijken.
Maar de vraag is dus of ik ondertussen ook mijn grenzen mag aangeven. Een afspraak maken met die mensen betekent altijd dat ik een halve dag kwijt ben. Je geraakt er gewoon niet buiten. Mijn collega en ik hebben al een code afgesproken : na een uur bellen we elkaar en dan doen we alsof we er dringend van door moeten. Gewoon zeggen "ik moet nu weg" helpt niet, ze praten gewoon door alsof je niets zegt....
Ja mijn grenzen kennen, ik kan het steeds beter, alleen heb ik nu zin om te roepen 'stooooooooooooop!" omdat er zoveel op me toe komt. ik voel me stilaan weer afzakken naar een burnout eigenlijk, kan nog weinig aan zonder overstelpt te worden. daar zal het ook wel mee te maken hebben, maar waar is de kip en waar is het ei he...
Burnout begint ook met het niet aangeven van grenzen denk ik....
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Het lijkt mij inderdaad niet zomaar dat je deze tak van beroep hebt gekozen: dat is een keuze van jou en daar zal jij je redenen voor hebben ;-)
Of deze mensen iets spiegelen waar jij je tegen verzet weet ik niet natuurlijk: het kan ook zijn dat je "moet" leren je eigen grenzen te kennen en die ook aan te geven.
De truc met bellen en je collega's vind ik een hele goeie. Er zijn gewoon mensen die zichzelf eindeloos interessant vinden en niet ophouden om over hun geliefde onderwerp te praten: ik noem dat energiezuigers.
Zeggen "ik moet nu weg" betekent helemaal niks als je blijft.... "ik moet nu weg" betekent: ik GA nu weg. Dat vergt dus consequent handelen en ook weggaan.
Weet je, ook dit dilemma is weer een keuze: laat ik mezelf weer een burn-out inzakken of kies ik ervoor mijn grenzen strak neer te zetten. En dan in eerste instantie vooral voor jezelf, want je kunt ze pas uitdragen als ze voor jou duidelijk zijn.
Ben je in staat te doen wat je zegt, dus consequent de daad bij het woord te voegen?
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Lieve Liveisgreat, als ik dit lees: deze mensen zijn totaal GRENZELOOS
in het spuien
en jij vraagt je af wat ze je spiegelen.
En dan vraag je ook nog of je nu wel je grenzen aan mag geven..... Ik zou zeggen: Je móet je grenzen aangeven, dat is nu precies waar het omgaat. Ik heb een buurvrouw die dit doet, zij praat gewoon door als ik zeg dat ik weg moet gaan. Ook de derde en vierde keer dat ik zeg dat ik nu écht moet gaan....
Tegenwoordig zeg ik dat ik moet gaan, sta op terwijl ze doorpraat, trek mijn jas aan terwijl ze doorpraat terwijl ik heel af en toe knik, loop naar de voordeur terwijl ze doorpraat, open zelf die deur (want zij doet het niet lol) en stap naar buiten terwijl ik roep: dag buurvrouw, fijne dag nog." En ik sluit haar voordeur achter me. Wendy geeft het naar mijn mening juist aan: Dóe wat je zegt en stap op. In het andere geval:
Zeg vriendelijk: ik zou het er graag later nog eens met u over hebben maar op dit moment moet ik even wat dingen doornemen met deze mevrouw. Wend je af en praat verder met degene waarmee je wilt spreken. Neem het heft terug in je eigen handen.
Jij bepaalt met wie en wanneer je praat/naar wie je luistert.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Heel duidelijk en mooi omschreven Kristal, die eerste alinea!
Dank je voor deze aanvulling.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Dank je Wen :-) Nog ter verduidelijking Liveisgreat :
Ik citeer mezelf even ;-)
-Ik zou zeggen: Je móet je grenzen aangeven, dat is nu precies waar het omgaat. - Je moét natuurlijk helemaal niks. Eigenlijk gebruik ik dat woord om te versterken dat het zo nodig is om je grenzen aan te geven.
Voordat een burnout of depressie je grenzen verduidelijken.
Ik hoop echt voor je dat je voor jezelf leert opkomen in zulke energievretende situaties Liveisgreat.

Andere antwoorden (3)

Sowieso vinden veel mensen het moeilijk om grenzen aan te geven, omdat ze het graag anderen naar hun zin maken of omdat ze denken dat het bij hun werk hoort. Ik weet niet wat je doelgroep zijn het mensen met problemen of ben je een soort van reisleider? Maar tenzij je een soort van psycholoog bent, denk ik niet dat je het aan moet horen enkel en alleen omdat je aan het werk bent.
Je het gemerkt dat dit je onwijs veel energie kost en je ervan weerhoudt om de dingen te doen die je wel wilt doen.
Het belangrijkste is dat je voor jezelf kiest en blijft kiezen! Dus als iemand zo'n verhaal tegen je houdt (en je het gewoon even niet kunt hebben), zul je tegen diegene moeten zeggen dat het allemaal geen vervelend is, maar dat nu niet het moment is om het erover te hebben. Of misschien dat jij niet degene bent met wie ze het erover moet hebben. Desnoods kun je zeggen, dat je het positief wilt houden, dus alleen maar leuke verhalen wilt horen. Maak desnoods even een excuus (zoals je deed), ik moet dit of dat doen. Je gaf aan dat je al een gesprek begon met iemand anders, dat is heel goed. Maar laat je niet weer in het ongewilde gesprek trekken. Gebruik je nieuwe gesprek gewoon als excuus (het is immers niet netjes om als je in gesprek bent, ineens met iemand anders een gesprek aan te knopen). In het ergste geval kun je altijd nog zeggen dat je het heel vervelend vindt, maar echt geen interesse hebt (of zin hebt om het aan te horen).
Zoals gezegd, ik weet niet in welke hoedanigheid je met deze groep op stap bent.
Als je collega's hebt, vraag hoe zij er mee omgaan, hebben ze nog goede tips of truukjes. Want je wilt mensen niet beledigen, maar het wel gezellig houden.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
liveisgreat
10 jaar geleden
Hej, voor mijn beroep : zie hoger bij reacties. ik heb dus een sociaal beroep.
Als ik het zo lees is het inderdaad wel niet beleefd van haar dat ze zich zomaar neerploft tussen mij en mijn gesprekspartner en me voor zich opeist. Maar vermits ze weet dat ik "aan het werk" ben ziet ze er allicht geen kwaad in.
Dat van dat "positief" vind ik helemaal correct, maar mijn baas vindt dit niet kunnen. Zij is erg probleem gefocust, en denkt dat problemen niet opgelost geraken als je ze niet telkens herhaalt. Wat helemaal niet waar is natuurlijk, integendeel.
Het gaat er ook niet over dat ze me iets vertellen, bij enkele mensen heb ik helemaal geen gevoel van "ik loop leeg" terwijl zij ook vertellen over leegstand, kapotte daken enz... Dat verwerk ik dan netjes in mijn signalen en doe er iets mee. Maar het gaat dus over die mensen die een soort "angel" in je steken en je levensenergie wegnemen. En dat gevoel zit ook bij mijn collega's :
- ze praten zonder te willen horen wat je zegt. dus ze converseren niet
- ze praten gewoon verder als je zegt dat je weg gaat
- ze praten altijd over zichzelf op vergaderingen over gemeenschappelijke punten
- ze komen tussen als je met iemand anders praat en nemen het je kwalijk als je meer praat met Jan of Ann dan met hen
- ze voelen zich heel snel afgewezen, grenzen stellen is dus moeilijk. als ze zich afgewezen voelen doen ze dingen (haken af, bellen naar mijn baas etc...)
- ze willen dat hun probleem nu direct onmiddellijk wordt aangepakt en liefst ook opgelost, alsof je geen andere dingen te doen hebt
- ze leggen je ja s in hun slaapkamer en geven die niet terug als je zegt dat je ervan door moet
- ze praten constant over dingen die er niet toe doen. dus je wil weten hoe hoog hun woonkost is en ze vertellen dat ze zo leuk kunnen dansen en blijven hierover aan één stuk doorratelen.
enz....
En bij mijn collega's zie ik ook dat ze ermee worstelen, en we hebben geen intervisie of zo dus ook geen uitwisseling. alleen van "pfffffffffffff, ik ben naar Jan of Ann geweest en ben weer helemaal uitgeput".
Maar zoals ik in andere reacties al schreef, ik denk dat ik er anders naar moet leren kijken. En ondertussen idd mijn grenzen aangeven zoals je schrijft, maar daar zit ik dus mee gewrongen als het over het werk gaat (en is sowieso niet mijn sterkste kant :-))
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Het zou makkelijker zijn als het alleen maar je doelgroep zou zijn en niet soms nog familie en collega's. Wel jammer dat je dat soort dingen niet kunt kiezen.
Ook al vindt je het niet makkelijk als het om je werk gaat, je bent er duidelijk wel actief mee bezig! In tegenstelling tot sommigen, doe jij wel iets met je problemen! En dat is natuurlijk al een grote stap in de goede richting! Succes!
Mensen hebben verwachtingen van jou en jij kunt niet aan die verwachtingen voldoen. Je maakt je druk daarover. Waarom eigenlijk, heb je de ander slecht behandeld? Nee.
Wat ik tussen de regels doorlees is dat je de ander niet wilt teleurstellen en niet wil dat die ander zich vervelend gaat voelen richting jou of boos op je wordt. Is het niet eigenlijk zo dat je je vooral druk maakt om hoe de ander over jou denkt? Hoe belangrijk is het voor jou wat mensen van je vinden?
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Het lijkt erop dat je zowel prive als in je werk moeite hebt met grenzen aangeven. Gezien het feit dat je vader boos op je wordt als je de telefoon niet opneemt en je je daarover schuldig voelt doet bij mij een bel rinkelen over de bron van je gedrag.
Zoek hulp bij een coach voor dit probleem, het is te hardnekkig en te geautomatiseerd om dit alleen op te lossen (zoals je al gemerkt hebt waarschijnlijk).
Een paar sessies kunnen voldoende zijn om hier je weg in te vinden.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Deel jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image