hoe kan ik mezelf innerlijk onthaasten?

Ik ben de tweede eye-opener vergeten te noemen. Bij deze. De tweede eye-opener was het inzicht dat ik veel moeite deed, maar dat ik daarmee slechts enkele seconden won. Enkele seconden - die door een futiliteit weer verloren kunnen gaan. Seconden die ik weliswaar won, maar die niets waard waren. Een mooi voorbeeld was een gebeurtenis in de dierentuin. We waren op weg naar de giraffen om foto's te maken (zie http://www.goeievraag.nl/vraag/giraffen.360991 ). Vroeger zou ik zo snel en efficiënt mogelijk naar het giraffenverblijf zijn gelopen. Ik zou me hebben geërgerd aan "trage kuddes bejaarden", aan "irritante kleuterklassen" en aan "kinderwagens die het pad versperren". Op dat moment was mijn houding al veranderd. We liepen ontspannen in ongeveer de juiste richting. Als we verkeerd zouden lopen, zou dat niet erg zijn. Immers, die giraffen zouden er vijf minuten later echt nog wel zijn. Plots fladderde een grote vlinder voorbij. Ik zag hem slechts vanuit mijn ooghoek, daarna was hij weg. Ik vroeg me hardop af of dit een dagpauwoog of een grote vos zou zijn geweest. Direct daarop verscheen de vlinder weer, en zag ik dat het een grote vos was. Als ik "snel en efficiënt" naar de giraffen zou zijn gelopen, zou ik die grote vos nooit hebben opgemerkt. Dat was een eerste winstpunt. Doordat ik mij hardop afvroeg of ik een dagpauwoog of een grote vos had gezien, en doordat ik OPEN en ONTSPANNEN was, reageerde een voorbijganger. Vlinders bleken zijn lust en leven te zijn. Zo kwamen we tot een interessant gesprekje, zomaar op een paadje in de dierentuin. Hij wist natuurlijk veel en veel meer over vlinders dan wij, maar hij was al lang blij dat hij eindelijk eens iemand ontmoette die in ieder geval een grote vos van een dagpauwoog wist te onderscheiden (terwijl dat toch echt niet moeilijk is). Om een lang verhaal kort te maken: we hadden een uiterst ontspannen babbeltje. Over vlinders natuurlijk, maar ook over fotografie en over het openbaar vervoer. Zomaar met een willekeurige onbekende Nederlander. De giraffen waren op dat moment onbelangrijk. Het ging om het moment. Om openstaan voor de omgeving. Sterker nog, om uit te gaan van de omgeving en daarop te reageren, in plaats van uitgaan van jezelf en verwachten (nee, eisen) dat de omgeving op jou reageert. En die giraffen? Die kwamen later alsnog. De weg naar de giraffen was niet efficiënt. Hoewel... eigenlijk was de weg naar de giraffen juist enorm efficiënt, juist vanwege het totale gebrek aan efficiëntie.

Zjeezes, Cryofiel, zo een prachtig antwoord, echt zalig om te lezen. Dit print ik af en neem het altijd met me mee. Het is idd heel herkenbaar wat je schrijft.
Punt is natuurlijk dat ik zo opgevoed ben, als ik in de zetel zat te lezen zei moeder "aha, je hebt dus niets te doen, stofzuig dan maar eens de woonkamer" (terwijl die net voordien gestofzuigd was). Als ik stofzuigde of de auto waste of gelijk wat, kreeg ik slaag als ik dat niet snel én goed deed. Of men zei zoiets als "onze Liveisgreat zit altijd met haar hoofd in de wolken, ze doet alles alsof ze gedrogeerd is. Terwijl ik nota bene het hele huis op één zaterdagochtend poetste (wat erg snel doorwerken was).
Punt is dat ik dat een hele tijd van me af heb kunnen zetten. Als ik thuis ben weggegaan met 18, heb ik voordat ik ook maar één laagje verf op de muren legde of gelijk wat deed in het appartement dat ik huurde, zes maanden lang een zonsondergang op één muur geschilderd. Mijn ouders waren hysterisch omdat ik niet eerst het nuttige deed, maar ik woonde alleen dus ze konden me wat. OOk nadien kon ik rustig naaien, schilderen etc... als mijn huis overhoop lag.
Met ouder worden is dat veranderd. Ik heb nu ook een andere job waarbij ik een enorme workload heb en niet anders kan dan snel en efficiënt werken. Ik heb ook een huis gekocht waar enorm veel werk aan is, en woon al 1O jaar op een bouwwerf (al zijn er al enkele kamers zo goed als klaar gelukkig). Mijn vriend is ook zo een opgejaagde driftkikker die zich dik maakt in trage en inefficiënte mensen. Dus we versterken elkaar hierin (tegenover hem ben ik helemaal zen :-)).
Ik vraag me af hoe het komt dat het veranderd is, maar ik kan me nu dus amper nog ontspannen en gewoon genieten van wat ik doen. Vroeger kon ik ongelofelijk rustig worden door kleine prutswerken, nu moeten die snelsnel af. Ik heb gewoon geen tijd meer voor prutswerkjes in mijn ogen. Larie natuurlijk.
Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat ik mijn eigen onrustige zelf waarschijnlijk op de wereld projecteer. Prachtig verhaal van die "buitenlanders", héééél herkenbaar ook. En van die vlinder, wauw! Ik wil echt terug naar dat stadium komen, het is helemaal waar wat je zegt. Nu denk ik altijd "paar seconden gewonnen, dan kan ik nog snel een taak erbij nemen". En erger me in collega's die veel meer onthaast zijn (natuurlijk). Maar zo gaat het leven voor een stuk aan me voorbij.
Bedankt Cryofiel voor dit inzicht!

Plus, wat een prachtig antwoord en mooie reacties. Ik vind dat dit een antwoord is, waar Liveisgreat veel steun aan kan hebben, dit is een antwoord dat blijft hangen, dat je mee kunt nemen. Recht uit het hart.

+ Cryo!