Als het kind in je op zoek is naar troost en geborgenheid, komt dat dan voort uit dingen die je niet verwerkt hebt in je jeugd?

In je leven komt alles op de juiste tijd. Je vader heeft een rol vervuld voor jou, waardoor je in volle bescherming kennis kon maken met de wereld.
Je vader heeft nu je leven verlaten, wat betekent dat je het nu "alleen" moet doen. Dat betekent dat je dat wat je vader je gegeven heeft, nu aan jezelf moet leren geven. Dus de volwassen jij moet nu, zoals je vader destijds deed, het kind in je aanvaarden, troosten, geborgenheid verschaffen, adviseren en begeleiden. Na de wschl. intense rouwperiode, trekt nu het kind in je aan je mouw en vraagt om de plaats van je vader in te nemen.
Ook als je ouders er niet meer zijn, blijven ze in je leven. Als kind heb je een ingeslikte ouder. De zelf-wording bestaat eruit om je los te maken van deze ingeslikte ouder en zelf je normen en waarden te ontwikkelen. Dit is een moeilijk proces, omdat de ingeslikte ouder voelt als een deel van jezelf. Jezelf ervan losmaken kan rouw, angsten en schuldgevoelens met zich meebrengen. Bijzonder als je ouders liefdevol en beschermend waren, is het niet eenvoudig om je los te maken van je innerlijke ouder. En daar wordt je nu juist toe uitgedaagd.
Losmaken betekent trouwens niet dat je je innerlijke ouder overboord moet gooien. Het komt erop aan om alles wat je innerlijke ouder je vertelt te bekijken met je volwassen ogen, en te kunnen kiezen of het voor je werkt of niet werkt. Sommige dingen zal je dus behouden, bij anderen zal je een eigen pad willen bewandelen. Dat is het ware volwassen worden.
Wat ik frappant vind is dat je zegt dat je het moeilijk vindt om jezelf kwetsbaar op te stellen. Terwijl je met jouw basis juist zou verwachten dat je geleerd hebt om dit wél te doen, zonder je hierover vragen te stellen. Mogelijk heeft het te maken met een rem op je zelf-wording, juist door die bescherming die je ondervonden hebt. Het kan zijn dat jij, om de liefde van je vader niet te verliezen, niet volledig jezelf geweest bent.
Met andere woorden: je hebt niet de gelegenheid gehad om je volwassen ik volledig te vormen.
Aanvaard de kwetsbaarheid en alle gevoelens die in je opkomen, het is allemaal okee. En sta stil bij je volwassen ik, ook als het niet volledig beantwoordt aan het beeld van jezelf dat je toen hebt getoond aan je vader.