Gesteriliseerd,zwanger, miskraam, geen steun. Hoe kom ik hier bovenop?

Wat verwacht je van de persoon met wie je sex hebt gehad, maar met wie je voor je wist dat je zwanger van hem was niet verder wilde (verbroken contact). Als je zwanger was gebleven had je van hem gezamenlijke verantwoording naar jullie kind mogen verwachten. Maar waarom verwacht je nu gezamenlijke verantwoordelijkheid/inlevingsvermogen naar jouw miskraam? Het eerste is rationele verantwoordelijkheid over een eventueel kind. Het 2e is emotionele betrokkenheid die je van partner/vriend/familie/man mag verwachten, maar niet van je ex (wat hij in feite is). Als je die 2 zaken niet van elkaar scheidt zul je waarschijnlijk een zeer verwarrend signaal uitzenden en/of je inwendig gespleten voelen. Zoek dus eerst eens uit wat je zoekt!

Hallo Famke Anna,

Ik sluit me bij andere antwoorden aan, wanneer je een relatie of contact verbreekt, zeg je in feite 'Vanaf nu delen we geen lief en leed meer'. Dit is daarvan het gevolg. Zoek de oplossing dus niet bij de 'vader', zoek de oplossing elders: in jezelf.

Waarom je lang met deze gevoelens blijft lopen kan natuurlijk veel oorzaken hebben. Een maatschappelijk werker kan je misschien wat coachen/ondersteuning, maar is een maatschappelijk werker is geen psychotherapeut. Wanneer coaching niet helpt, moet je de oplossing misschien vinden op een ander niveau. (Bespreek dit ook met de maatschappelijk werker of eventueel huisarts).

Soms lijkt een nare ervaring op zichzelf te staan en dat de negatieve gevoelens daaruit afkomstig zijn. Het kan echter zijn dat je (onbewust) vroegere nare ervaringen koppelt aan de nieuwe nare ervaring, waardoor de oplossing dieper in jezelf ligt. Ook kunnen bepaalde gedragspatronen ten grondslag liggen aan de lange duur van het probleem. (wanneer je bijvoorbeeld de schuld van een probleem graag bij een ander legt, dan kun jíj het nooit oplossen)
Daarnaast kan een gebeurtenis traumatisch zijn, waardoor de verwerking ervan lang duurt of zelfs prof. begeleiding nodig heeft.

Kort gezegd, er kunnen veel redenen zijn waarom het zo lang duurt. Een psycholoog is ervoor opgeleid om er achter te komen welke reden dit precies is. Bespreek dus met je MW of huisarts of dit nodig is.

En vergeet een ding niet: tijd heelt soms de wonden ook heel goed. Verwacht niet dat een heftige gebeurtenis in een week verwerkt is. Het brein is een ingewikkeld apparaatje en heeft hersteltijd nodig. Zoek in elk geval steun bij mensen die dichtbij je staan en met we je het contact níet hebt verbroken. Dus vrienden en familie ;)

Sterkte!

Toegevoegd na 6 minuten:
Even terugkomend op 'tijd heelt de wonden'....3 jaar is wel echt te lang om ermee rond te lopen.....Aanpakken dat probleem ;)