Heeft een hypochonder bovengemiddeld veel baat bij placebo's?

Een hypochonder denkt vaker dan een niet-hypochonder dat hij ziek is en kan wat dat betreft ook vaker zichzelf genezen voelen.
Maar het verschilt per hypochonder of placebo's werken (werken als in: geen last meer hebben van de klachten). De een zal denken dat hij niet te genezen us en telkens met dezelfde klacht komen, de ander zal zich genezen voelen en met een andere klacht komen.

Daarnaast is het denk ik geen oplossing. Je houdt met het verstrekken van placebo's juist de illusie ziek te zijn in stand en bestaat er ook nog de kans dat de hypochonder last krijgt van bijwerkingen. Uiteraard zijn die ook ingebeeld, maar wel lastig.

Ik betwijfel het dus ten zeerste. Ik denk dat het beter werkt bij iemand die bezorgd is over zijn gezondheid en die denkt medicijnen nodig te hebben - en door placebo's geneest omdat hij vertrouwt dat het werkt en die positiviteit even nodig heeft.

Toegevoegd na 2 minuten:
Zie nu het laatste deel: imaginaire klachten. Ja, daar zijn ze goed voor geschikt. Maar bij een hypochonder kan het vaak ernstiger vormen aannemen. Daarbij zijn medicijnen niet altijd meer genoeg.

Overigens weet ik uit ervaring dat placebo's heel vaak werken bij niet-imaginaire (kleine) kwalen. Hoofdpijn, buikpijn, kiespijn, zelfs liefdesverdriet werd wat minder :)

Nee hoor, zeker niet.
Placebo's werken ook bij mensen die geen hypochonder zijn en die géén ingebeelde kwalen hebben.

Placebo's werken zelfs bij proefdieren! Daarom moet bij elk onderzoek - ook als het om patiënten met heuse aandoeningen gaat - het placebo-effect 'afgetrokken' worden van de resultaten. Meestal gebeurt dat door een dubbelblind onderzoek te doen met een controlegroep.

Dat gaat zo:
De groep patiënten wordt in tweeën gedeeld. De ene groep krijgt het echte medicijn dat getest wordt, de andere groep krijgt een placebo. De mensen die de patiënten onderzoeken, weten niet welke patiënt in welke groep thuishoort. De patiënten weten het ook niet. (Vandaar DUBBELblind.)
Pas als alle gegevens verzameld zijn, worden ze per groep bekeken, en kun je zien of het testmedicijn significant (= statistisch aantoonbaar) beter werkt dan de placebo.

De mensen die aan zo'n onderzoek meedoen, moeten wel van tevoren weten dat het kan zijn dat ze in de controlegroep terecht komen, en dus niet het testmedicijn krijgen. Bovendien moeten ze toestemming geven voor het onderzoek.

Nee, een hypochonder is er niet mee geholpen, denkt nog steeds dat er een aandoening is. Een hypochonder is ook een slim mens, die de etiketten, namen kritisch kan lezen. Als een hypochonder het gevoel krijgt dat hij dan genept is, wordenhet wantrouwen en het eigen gevoel + geloof nog veel groter.

Een placebo is een ultiem bewijs van hoe krachtig een menselijke geest is. Alleen al de gedachte dat men iets inneemt dat genezend werkt, werkt in meerdere gevallen ook echt genezend. Dit zowel bij ingebeelde zieken als bij andere mensen.
Wat jouw vraag betreft denk ik terug aan de periode waarin ik als vrijwilliger gewerkt heb bij jongeren, senioren etc... In alle leeftijdsgroepen werd ik geconfronteerd met mensen die een overmatige angst voor ziekte hadden en bij het minste dachten dat hen deze ziekte ook effectief ten deel viel. De oorzaken waren veelerlei:
- een jongere verloor op jonge leeftijd zijn moeder aan een ernstige ziekte. Bij de minste symptomen raakte hij in paniek in de overtuiging dat hij ook deze ziekte had want "zo was het bij mama ook begonnen".
- een andere jongere (dit zag ik ook bij ouderen) kreeg vooral aandacht als hij ziek was. Voor het overige toonden de ouders geen belangstelling. Er werd thuis veel gepraat over ziekte, eigenlijk was ziekte het centraal thema van het gezin
- een oudere had ooit een ernstige ziekte overleeft, en dacht bij het minste dat hij hervallen was
- nadat haar man gestorven was (niet door een ziekte), voelde een oudere dame zich erg eenzaam. Haar hele bestaan bestond uit "ziekte", zij observeerde voortdurend de kleinste verandering in haar lichaam, zij praatte constant over reële en vermeende klachten en dacht snel te zullen sterven
- zowel jongeren als ouderen hadden vage terugkerende klachten (bv. hoofdpijn, rugpijn...) zonder dat er effectief iets aan de hand was.
enz...
Die oorzaken (en vorming, literatuurstudie etc...) leerden me dat het bij hypochondrie over een angststoornis gaat, waarbij een onverwerkt trauma (al dan niet gelinkt aan ziekte) de oorzaak is. Dus een hypochonder heeft in de eerste plaats behoefte aan een therapie om zijn angststoornis te behandelen.
Tegen een hypochonder zeggen dat hij niet ziek is, werkt averechts. Dus bij vage pijnklachten werkten wij wél met een placebo, waarbij echter het succes vaak afhing van de hoeveelheid aandacht die men aan de "patiënt" gaf. Zomaar een pilletje geven werkte meestal niet.
Bij ernstiger klachten (bv iemand die voortdurend dacht een hartaanval te hebben) gebruikten we vaak andere trucjes (tot en met "handoplegging" :-)), maar steeds opnieuw was die aandacht heel belangrijk.
Het voordeel van een placebo is dat je aandacht kan geven via een onschuldig middel, maar een parallele behandeling van de angststoornis, is essentieel.

Ik denk eerder dat een ware hypochonder (= hardnekkige en/of extreme believer van vermeende ziektesymptomen) weinig of geen baat heeft bij placebo's omdat een hardnekkige hypochonder nu eenmaal gefocust blijft op het vermeende ziektebeeld en zolang je jouw brein blijft voeden met informatie die aangeeft dat er iets mis is zal er een signaal van 'er is iets mis' actief blijven en daardoor blijft bij de hypochonder ook het gevoel van echt ziek zijn hangen.

Ik denk eerder dat degene die absoluut wil genezen meer gebaat is bij placebo's omdat diens brein geprogrammeerd wordt om oplossingen en/of processen tot herstel te activeren.

Of placebo's bij uitstek (of uitsluitend) geschikt zijn voor imaginaire klachten?
Ja en Neen ;-)

Want...
In een ruimere context is hetgeen we als werkelijk ervaren een illusie en in die context is elke waarneming imaginair en dus ook élke ingreep onnodig als je maar weet hoe je jezelf in balans kan houden via mentale kracht of mind force.
In deze ruime context zijn we als dualistisch denkende wezens allemaal hypochonders ;-)
Maar...
omdat we binnen deze illusie wel degelijk een verschil ervaren tussen werkelijkheid en illusie zijn we ook ontvankelijk voor ervaringen zoals ziektes.
En zolang we in die denkpiste meedraaien zullen we in ervaringsvelden van goed/kwaad of ziek/gezond meedraaien, zijn we in meerdere of mindere mate afhankelijk van andere hulpmiddelen (zowel traditionele medicatie als placebo's) dan onze mind force.

Alles begint/begon met een specifiek gefocuste gedachte!
Alles verandert via eender welke gedachte gedachte!
Alles verdwijnt via de al dan niet specifiek gefocuste gedachte!
Alles her-verschijnt via de al dan niet specifiek gefocuste gedachte!

Met andere woorden, placebo's zijn ontstaan uit een specifieke gedachte en kunnen/zullen ooit ook uit eenieders leven verdwijnen vanwege een al dan niet bewust gefocuste gedachte.

Denk er niet al te lang over na want ook zonder dit 'menen te begrijpen' zal eenieder op een dag ervaren wat hiermee bedoeld werd. Op een dag wanneer placebo's er niet meer toe doen omdat je leeft met de gedachte dat alles goed is zoals het is
en... dat dit altijd al zo geweest is, alleen hadden wij het op een gegeven moment niet meer door omdat we als dualistisch denkende wezens allemaal in zekere mate hypochonders zijn zonder het zelf te beseffen ;-)

Anyway, Have Fun Anyway!