Hoe weet je of je bepaalde dingen echt vergeten bent, of dat je ze slechts hebt verdrongen?

Dat is een lastige vraag. Ik heb tijdens mijn studie psychologie een keer een literatuuronderzoek gedaan naar het fenomeen verdringing (na traumatische ervaring) en kwam daarbij tot de conclusie dat de onderzoeken daarover niet eenduidig zijn. Dat betekent dus dat het niet helemaal duidelijk is of verdringing eigenlijk wel bestaat. Bepaalde psychotherapie is erop gericht om verdrongen herinneringen weer naar boven te halen, maar uit bepaalde onderzoeken bleek dat je je ook herinneringen kunt laten aanpraten. Je denkt dan dat je je dingen herinnert, terwijl die in werkelijkheid nooit gebeurd zijn. We willen namelijk een compleet verhaal, en niet enkel flarden. Dit is ook wat je leeftijdsgenoten waarschijnlijk doen. Ze vullen de gaten in hun herinneringen op en denken dat wat zij vertellen allemaal echt zo gebeurt is, maar uit onderzoek blijkt dat dit vaak helemaal niet het geval is.
Je leeftijdsgenoten kunnen dus misschien wel hele verhalen vertellen over vroeger, in werkelijkheid herinneren ook zij zich slechts enkele flarden en vullen ze dat zelf aan.
Dat je bepaalde dingen niet meer weet, is heel natuurlijk. Je hersenen kunnen nu eenmaal niet alle informatie opslaan en filteren daarom de minder belangrijke informatie weg.

Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken over je geheugen, maar als je er niet op vertrouwt, is het goed om een soort dagboek bij te houden. Je zegt dat je al van je afschrijft, dus misschien doe je dit ook al wel, maar je zou elke avond iets kunnen schrijven over wat je die dag gedaan hebt, hoe je je voelde, waar je van genoten hebt etc. Bewegen en denksport kan nooit kwaad, dus daar zou ik vooral mee doorgaan. Verder zou je misschien kunnen proberen heel bewust te genieten van de dingen die er gebeuren. Je zegt dat je als je op vakantie bent, dan later niet het gevoel hebt dat je het zelf hebt beleefd. Ik denk dat daar niet zozeer een probleem met je geheugen zit, maar meer een onvermogen om te genieten van de mooie dingen, misschien ten gevolge van de traumatische ervaringen. Probeer heel bewust te denken en te genieten van wat je ziet. Misschien helpt het daarbij om er ook over te schrijven.

Of een verminderde ponpfunctie van het hart iets te maken heeft met het geheugen zou ik zo niet weten, maar het lijkt me wel mogelijk, aangezien de hersenen minder snel bloed krijgen en dus misschien minder snel zullen kunnen werken.