Ik kan het niet snappen als mijn ouders bezorgd zijn o.i.d. Hoe kan ik dat leren?

Dat leer je alleen maar door het ouder worden. Net zoals jouw ouders vroeger vast wel moeite hebben gehad met de bezorgdheid van hun ouders. het hoort bij het opgroeien.
Zo gauw je zelf kinderen hebt zul je het misschien snappen, tot die tijd moet je het maar aannemen, en beseffen dat ze het beste voor hebben met je aan de ene kant en je waarschijnlijk onder hun vleugels willen houden, de andere kant is dat jij je eigen leven moet gaan leven. En dat heet puberen.
Maar het trekt allemaal wel bij

Voor veel mensen geldt dat ze hun ouders pas helemaal begrijpen, zodra ze zelf kinderen hebben gekregen. Een kind is het meest kostbare bezit wat een mens kan hebben.
Als baby'tje kom je hulpeloos op de wereld en ben je helemaal afhankelijk van de zorg en liefde van je ouders. Zo'n lief, klein hummeltje dat bescherm je met alles wat je hebt. En tja..die bescherming heb je in die eerste jaren hard nodig. Maar dat gevoel wat ouders hebben tegenover hun kind, om het tegen al het kwaad in de wereld te beschermen, dat blijft voor altijd. Hoe groot ze ondertussen ook zijn geworden.
Het komt voort uit pure liefde voor jou. Wees er dus blij mee en koester dit.
Natuurlijk kunnen ouders hier soms in doorslaan en hun kinderen te beschermend opvoeden. Als je vindt dat dit bij jou het geval is, zul je hier zeker met ze over moeten proberen te praten.

"Men" zegt dat je dan eerst zelf kinderen moet krijgen, vader/moeder worden... Dat is dus niet zo, is niet nodig, er zijn genoeg ouders die niet bezorgd zijn om hun kinderen, ze veel te vrij laten en niet opvoeden.

Wat wel nodig is om dit te kunnen begrijpen is een bepaalde vorm van volwassenheid. Als je groter/ouder wordt, zul je begrijpen dat je je zorgen maakt om een dier of een mens waar je van houdt en dat je je kunt inleven in andermans zorgen en/of verdriet.

Zou je een hond hebben als kind, dan leer je al hoe je de verantwoordelijkheid voelt om te zorgen voor het welzijn van een levend dier. Dat houd dus in eten geven, uit laten en als het dier ziek is naar de dierenarts voor hulp.
Je kunt je ook al zorgen maken over bijvoorbeeld je opa of oma als die oud zijn en misschien ziek, dat is dezelfde bezorgdheid voor een ander.
Alleen bij je eigen kinderen is de bezorgdheid nog groter, dat wel.

Toegevoegd na 2 uur:
In mijn antwoord vergat ik een *kleinigheid*... LIEFDE...
Je kunt houden van muziek en houden van de zomer of van je lievelingssport, maar houden van iemand, van een mens, maakt dat je je ook zorgen over diegene zal maken oftewel bezorgd zal zijn.
Wat je dus nodig hebt is volwassen worden, verantwoordelijkheidsgevoel, empathie en liefde, een combinatie van deze gevoelens zorgt ervoor dat je je bezorgd voelt voor degene van wie je houdt en dat kan heel goed je kind zijn.

Zoals door de anderen al beantwoord heeft het bezorgd zijn te maken met een basis gevoel van verantwoordelijkheid voor een levend wezen dat jij als ouder op de wereld hebt gezet en wat je tegenover alle mogelijke gevaren wilt beschermen.
Ik ben het ermee eens dat zolang je zelf niet een ander levend wezen is die volledig van jou afhankelijk is, is het moeilijk om je voor te stellen hoe dit werkt.

Als je dit echt graag zelf wilt leren en je bent nog jong kun je je bijvoorbeeld inschrijven om in een ander land als au pair te gaan werken. Hiermee leer je de verantwoordelijkheid voor kinderen en een huishouden. Je merkt dat de kinderen voor een groot deel van jou afhankelijk zijn en de ouders maken jou ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor het leven van hun kroost.
In de tijd dat ik zelf als au pair heb gewerkt ben ik mijn ouders ook op dit vlak een stuk beter gaan begrijpen.

Zoals anderen ook al schreven is die bezorgdheid een combinatie van liefde, bescherming en verantwoordelijkheidsgevoel.
Wat ik nog mis is: angst. Angst dat je kind iets overkomt dat naar is. Dat het dingen doet, die het niet kan overzien door bijvoorbeeld gebrek aan levenservaring. Of dat heb pijn gedaan wordt, met de verkeerde vrienden in aanraking komt, verslaafd raakt aan wat dan ook...
Zeker als je kind ouder en minder van je afhankelijk wordt is dat lastig als ouders: je moet je kind LEREN los te laten. Vertrouwen, dat je het in de opvoeding die dingen hebt meegegeven, waar het wat aan heeft en waar het ook op kan terugvallen. En dat is een proces.
Met mijn zoon van ruim 18 bespreek ik dat, vanuit mezelf maar ook omdat hij dat wil. Hij heeft ASS (Asperger syndroom) en vanwege bepaalde problematiek daaromtrent is het moeilijker om hem als ouder losser te kúnnen laten. Van die gesprekken leren we allebei.
Misschien is het een goed idee, om er met je ouders over te praten. Dan kunnen ze jou uitleggen, waaróm ze bezorgd zijn, specifiek gericht op jou.
Ik denk, dat je daarvan het allermeeste leert.

Het lijkt mij dat je in ieder geval graag wilt begrijpen waarom je ouders bezorgd zijn! Dat is denk ik een heel lieve reactie. Ik maak uit je verhaal op dat je ouders het je best wel eens hebben uitgelegd maar dat je het nog steeds lastig vindt om hun bezorgdheid in te voelen. Klopt dat? En het is misschien ook wel lastig als je geen opvoeder bent die verantwoordelijkheid voelt voor een mens.

Ik vond de tip om eens met je ouders te gaan praten hierover een goede tip. Misschien kunnen jullie samen concluderen dat het voor jou soms lastig is om hun bezorgdheid in te voelen, maar dat je wel bereid bent om je ouders tegemoet te komen wanneer ze bezorgd zijn. Je kunt dan samen een soort van codewoord afspreken om ervoor te zorgen dat jullie samen begrijpen dat er sprake is van een 'bezorgdheidsituatie', zodat je er allemaal rekening mee kan houden dat jij het misschien niet kan invoelen. Maak samen met je ouders een plan wat je dan kan doen in zo'n situatie. Hoe zorg je dat de situatie redelijk en acceptabel blijft voor zowel jou als je ouders? Ik kan me voorstellen dat het ook een kwestie is van vertrouwen hebben in elkaar. Jij in je ouders, omdat ze soms dingen van je verwachten/vragen uit bezorgdheid die je misschien niet direct begrijpt. En je ouders in jou, omdat je soms niet altijd begrijpt waarom ze dingen van je vragen of verwachten.

Ik denk dat het feit dat je het bespreekbaar maakt met elkaar al een heel stuk gaat schelen! Succes!