Door welk mechanisme in je brein neem je dingen (te?) snel persoonlijk op, bv. als belediging etc.?

Question

Ik merk dat ik dingen snel "persoonlijk" opneem. Bv. zei mijn vriend deze middag dat ik niet hoefde bij hem te blijven zitten als hij at (ik had geen honger) en dan denk ik meteen "zie je wel, hij wil niet dat ik hier zit".
Als een vriendin met me afspreekt en zegt "ik heb nadien ook met .... afgesproken" denk ik "zie je wel, ik ben vast niet interessant genoeg voor haar om een hele avond met me door te brengen".Zegt iemand een afspraak af, idem dito.
Het rare is dat ik best wel inzicht heb in het fenomeen, maar dat het me toch telkens weer gebeurt. Maar ik zie dit ook bij andere mensen gebeuren. Hoe voorzichtig ik dingen ook aanbreng, ik zie dat vele mensen zich toch "beledigd" voelen en zich gaan verdedigen. Of iets zeggen als "ja, dat ben ik nu eenmaal". Bv. vroeg ik aan iemand van mijn theatergroep om toch één keer te repeteren voordat we optreden op een straattheaterfestival (we hadden net een andere productie gedaan, dus ons "gewone" straattheater moest eens opgefrist worden) en ik kreeg als antwoord "Zeg, jij denkt precies dat ik er helemaal niet om geef, wat is dat nu voor een lullige vraag, "kunnen we één keer repeteren", net alsof ik de boel maar laat schieten (enz)". Nadien heeft ze zich wel spontaan verontschuldigd.
Door wat ontstaat dat, dat mensen dingen snel "persoonlijk" opnemen? Ik bedoel niet zozeer jeugdtrauma's enz, maar mechanismes in het hier en nu. En wat kan ik er aan doen dat ik op zijn minst zelf minder dingen persoonlijk opneem?

 · Accepted Answer

Het ontstaan: onzekerheid over de eigen kwaliteit als mens, als vrouw/man, als collega, etc. Het missen van een basisvertrouwen.

Meestal wordt deze onzekerheid op jonge leeftijd ervaren/'geboren'. Wanneer die overtuiging in de latere levensjaren niet wordt bijgesteld [door lering en ervaring 'wijs' worden] zal deze zich ook in het hier en nu blijven manifesteren. Je zult je dan altijd 'aangevallen' voelen.

Het zal je ook veel leren om je [negatieve] gedachten/overtuigingen te controleren. Vraag aan de betreffende of jouw gevoel/gedachte klopt. Je zult merken dat het meestal anders is dan je 'verwacht'. 
Nogmaals: deel wat je voelt. Leerzaam voor jou en de ander.

En vergeet niet, velen zijn onzeker, angstig. Zij verbloemen dit vaak door sterk en zg zeker over te komen. Leer ook dit te 'zien'.  
Succes

 · Answer

Het ligt aan je ingesteldheid van je karakter. Het kan ook door je opvoeding komen.

 · Answer

Als je het hebt over een "mechanisme" in je brein bedoel je misschien de persoonlijkheidsstoornissen. Je sprak in een reactie al over narcisme bijvoorbeeld.

Voor de goede orde ik zie het zelf zo: ieder mens heeft zijn eigen persoonlijkheid. Met typische trekjes, eigenaardigheden en gewoonten.  Daar kunnen onzekerheid, wantrouwen naar andere mensen en hun bedoelingen, achterdocht, snel aangevallen voelen etc. allemaal bijhoren. Bij de meeste mensen zijn deze trekjes redelijk in balans en functioneren ze gewoon. Als echter bepaalde gedragingen de overhand krijgen en een stempel drukken op je dagelijks gedrag kun je pas spreken van een persoonlijkheidsstoornis. En dan heb je die nog in allerlei verschillende vormen, van een beetje tot heel extreem.

Lang verhaal om je uit te leggen dat het gedrag dat je beschrijft voortkomt uit een bepaalde persoonlijkheidstrek die bij de meeste mensen in meer of mindere mate voorkomt. Dus ook bij jou, en soms leidt dat wel eens tot een kleine aanvaring, maar over het algemeen lijk je er goed mee te functioneren.

Tot slot: goed dat je jezelf realiseert dat je af en toe zo reageert.  Bespreekt dat ook eens met bijvoorbeeld je vriend, op een rustig moment dus niet als je je kwetsbaar voelt. Je kunt jezelf wellicht iets weerbaarder maken, door je iets meer te verdiepen in hoe dit mechanisme werkt.  Of je hiervoor zelf in (cognitieve gedrags)therapie moet, lijkt me nogal overdreven, maar is je eigen keus! Succes!

 · Answer

Een onverwerkt jeugdtrauma laat sporen na in het hier en nu. En kan voor een klein kind traumatisch zijn als ouders niet voldoende aandacht (kunnen) geven.

\Het kind zal op allerlei manieren proberen die aandacht te krijgen, en lukt dat niet, dan ontstaat bijvoorbeeld de overtuiging " ik ben niet belangrijk" .

Is die overtuiging er eenmaal, dan is er een behoorlijke kans dat we alles wat gebeurt gaan zien door een bril, gekleurd met die overtuiging.

Kortom, objectief waarnemen wordt uiterst lastig. Daarbij zijn veel misverstanden te vermijden door gewoon even door te vragen. Liefst even zonder die bril op....

Door welk mechanisme in je brein neem je dingen (te?) snel persoonlijk op, bv. als belediging etc.?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (3)

Bekijk alle vragen in deze categorieën: