Kun je jezelf liefde cq genegenheid geven?

Je kunt jezelf zeker wel liefde geven. Goed voor jezelf zorgen, genieten op momenten waarop je alleen bent, je grenzen kennen en hanteren en je eigen behoeften niet onder laten sneeuwen in de interactie met anderen die je óók liefde wilt geven. Als dat geen liefde voor jezelf is, dan weet ik niet goed hoe je dat anders moet noemen.

Maar er is een soort liefde wat je óók nodig hebt, en wat je alleen kunt krijgen van anderen. Heel letterlijk is dat die knuffel of die warmte die je noemt. Het is menselijk om daar behoefte aan te hebben, en het niet ontvangen van liefde van anderen is vervreemdend en kil. Of, zoals C.S. Lewis het ooit zei: vriendschap is niet nodig om te overleven, maar het is wel één van de dingen die het leven de moeite waard maken.

Het is geen kwestie van "kunnen" het is zelfs een kwestie van "moeten". Er wordt ons teveel ingeprent dat wij voor liefde en genegenheid afhankelijk zijn van anderen. Als kind is dat natuurlijk ook zo. Als je ouders je liefde en genegenheid ontzeggen, kan dit maken dat je je onveilig voelt omdat je voor je overleven van hen afhankelijk bent. Het is kenmerkend voor mensen die weinig liefde, waardering enz... gekregen hebben als kind dat zij zichzelf deze later ook onthouden en gebukt gaan onder bv. schuldgevoel, perfectionisme (tov van zichzelf), egocentrisme enzovoort.
Hoewel het hebben van goede vrienden en steun natuurlijk een absolute meerwaarde is in je leven, is het tegelijk belangrijk dat je in zo groot mogelijke mate onafhankelijk bent van anderen. En dat kan alleen als je ook emotioneel op je eigen poten staat.
Van jezelf houden heeft natuurlijk een zeker mate van egocentrisme in zich (ttz je beslissingen worden genomen omdat jij ze wil nemen, en niet omdat anderen zeggen dat je zus of zo moet) maar tegelijk zal een mens die van zichzelf houdt ook in staat zijn anderen lief te hebben en dus nooit ziekelijk egocentrisch of egoïstische reageren. Een egoïstische bullebak is nooit iemand die eigenliefde voelt, wel iemand die zijn gebrek aan eigenliefde op anderen projecteert door bv. zeer kritisch te zijn. Een pocher of een materialist zijn mensen die denken dat hun waarde bepaald wordt door wat ze hebben gedaan/doen of bezitten. Dus ook mensen zonder gevoel van eigenwaarde...
Een mooi boek over van jezelf houden is "Je kent je leven helen" van Louise Hay. Het is soms schokkend om het boek te lezen, omdat het bloot legt waar je niet van jezelf houdt (ook al dacht je van wel).
De valkuil is vaak dat mensen denken dat ze, als ze van zichzelf gaan houden, niet meer kunnen veranderen (hoe kan ik mezelf nu verbeteren als ik mezelf goedkeur helemaal zoals ik ben?), niet genoeg van anderen houden (het omgekeerde is waar: je kan maar echt van anderen houden als je echt van jezelf houdt), egoïstisch zijn (zie hoger)...
Je hebt alleen jezelf, dus hoe beter de band met jezelf hoe beter het voor jou en je omgeving is. En een goede band met jezelf begint altijd met zelfaanvaarding, en houden van je "goede" maar ook je "minder goede" kanten, tijd voor jezelf maken enz.
Mooie vraag, als iedereen de kunst verstond om meer van zichzelf te houden werd de wereld een paradijs.

Naast alle zinvolle suggesties hiervoor denk ik dat het gevoel van geborgenheid, een arm om je heen, warmte, als het goed is in het verleden werden gegeven door 2 ouders die toen we klein waren helemaal achter ons stonden.

Als dat ideale ouders waren hoeven we ons maar weer terug te denken in de tijd, en voelen wat ze nu zouden zeggen of doen.

Die ideale ouderrol is niet makkelijk, en veel ouders lukt dat niet helemaal..... Tegelijkertijd hebben we natuurlijk wel een idee wat we in bepaalde situaties nodig hebben.

Om dat handjes en voetjes te geven, een combinatie van het goede dat de echte ouders gaven en datgene wat ontbrak, is een visualisatie heel geschikt. Om de eigenschappen van 2 ideale ouders als het ware te injecteren in onszelf, als een soort gevoel.

In mijn opleiding heb ik zo'n visualisatie ervaren, de tekst is te vinden in "Heelheid in wording" door Jos Olgers : "ideale ouder" op pagina 581, en bij mij werkt dat heel goed. Om datgene wat ik soms even nodig heb uit mezelf te kunnen halen, met name een soort steun in de rug.

Liefde -naar jezelf, en daardoor ook naar anderen- 'behoort' je basishouding te zijn in het leven. Als dit er niet is, als dit niet iets is wat je voelt en je wilt echt anders dan heb je innerlijk werk te doen. En dat houdt in; therapie, onderzoeken waarop je jezelf beoordeelt, de liefde buiten jezelf zoekt, waar je jezelf afkeurt etcetera. Samen met een goede therapeut, bijvoorbeeld een haptotherapeut, rebalancing, pri. Verschillende mogelijkheden.


En in de tussentijd, leef gezond, eet gezond, slaap goed, verzorg jezelf, doe iets voor een ander, laat je zo nu en dan goed masseren, kijk niet teveel tv, niet teveel achter de pc, wees ook alleen en op jezelf, ontmoet vrienden...