Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Ik denk dat ik dwangneurose heb, ik durf niet naar iemand toe te stappen heeft iemand een oplossing?

De reden dat ik het niet durf: schaamte, onzekerheid, bang dat ik me aanstel.

Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
in: Psyche
1.9K
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Stoer dat je het hier durft te vertellen! Volgende stap: je ouders, of iemand anders die je vertrouwt. Die kan je helpen de stap naar de huisarts te zetten. Of neem de stap naar de huisarts zelf. Gun jezelf de hulp die je nodig hebt!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Je kunt pas iets leren durven door het simpelweg te doen. Dus geen 'gezeur' over schaamte, onzekerheid. Gewoon doen. Met schaamte, met onzekerheid, en en..
Dat is de enige oplossing.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Je schrijft: STEL dat ik een dwangneurose heb.....
Dat weet je dus niet zeker en dat is ook logisch, omdat een deskundige die diagnose kan stellen. Soms maakt denken en niet zeker weten je heel onzeker en angstig en is het beter (en misschien wel altijd) om het te WETEN i.p.v. te DENKEN.

De problemen die je ergens in een reactie schrijft zouden een obsessieve-compulsieve stoornis/obsessief-compulsieve stoornis (OCS of OCD) kunnen zijn. Vroeger noemden ze dat een dwangstoornis of dwangneurose.
Informatie kan je hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve-compulsieve_stoornis vinden, en daaruit heb ik onderstaande informatie:

Oorzaken van OCS:
*Genetische factoren.
Uit tweelingenonderzoek blijkt dat genetische factoren een rol spelen: als de helft van een eeneiige tweeling OCS heeft, dan is de kans dat de andere helft het ook heeft groter dan bij “gewone” tweelingen.
*Hersenbeschadiging.
In zeldzame gevallen is een hersenbeschadiging de oorzaak van OCS.
*Neurologische afwijkingen.
Er is enig bewijs dat neurologische afwijkingen de basis vormen voor het ontwikkelen van OCS.

Als jij dus een OCS hebt, dan is er geen enkele reden om je te schamen, want je kunt er helemaal niks aan doen dat je het hebt! Het is dus niet jouw schuld of fout!!
Je hebt wel deskundige hulp nodig om hiermee om te leren gaan, want als je er niets mee doet krijg je er steeds meer last van. Dat kan zeer ingrijpende gevolgen hebben voor je leven.
Ik las in je gegevens, dat je 17 jaar bent: logisch dat je het eng vindt en onzeker bent.
Misschien is de directe stap naar je huisarts nèt even te groot: praat er in ieder geval over met je ouders/verzorgers of met een volwassene die je vertrouwt, hoe moeilijk dat ook is. Blijf hier niet alleen mee rondlopen; dat is echt geen oplossing.
Stap over je angst heen en gun het jezelf om deskundige hulp te krijgen: dat ben je namelijk meer dan waard!
Heel veel succes!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden

Andere antwoorden (5)

Als je dat daadwerkelijk hebt, heb je hulp nodig, dit red je niet alleen om ervan af te komen, daar heb je een goede psycholoog voor nodig. Dwangneurose vraagt om een deskundige aanpak. Schaam je niet voor je klachten om daarmee naar een arts te gaan, je bent de enige niet, je huisarts kijkt er niet van op en zal het niet gek of aanstellerig gedrag vinden, een arts is er om je te helpen, maak daar gebruik van. Ga dus naar je huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Dat is echt de manier om je leven weer op de rit te krijgen en je gelukkiger te gaan voelen.

Toegevoegd na 56 minuten:
Ik heb net je reactie met je klachten gelezen, dit zal zeker een dwangneurose kunnen zijn, hiermee is het zeker raadzaam je huisarts te bezoeken, zodat deze de diagnose kan stellen. Hier kom je zelf niet vanaf. Praat als je niet direct naar de huisarts durft, hierover met je ouders, goede vriend of vriendin of iemand die je vertrouwd, deze persoon kun je dan vragen met je mee te gaan naar de huisarts, zodat je er niet alleen voor staat. Veel sterkte in dit proces.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Is het raar dat ik niet wil dat mijn ouders erachter komen? Ik denk steeds: de dokter heeft geheimhoudingsplicht dus mijn ouders hoeven er niet achter te komen. Maar als ik word doorverwezen naar een psycholoog dan kost dat geld? (denk ik).
En dat moet iemand betalen.. Misschien is mijn manier van denken raar en ingewikkeld maar ik heb de laatste jaren zo'n dikke muur om mezelf heen gebouwd dat mijn ouders niet eens weten hoe het met me gaat en mijn vrienden ook niet.. Dankjewel voor je reactie het is fijn om meningen van andere te horen.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Nee, het is niet raar dat je niet wil dat je ouders erachter komen, maar je zal ze misschien wel nodig hebben voor je begeleiding om hier vanaf te komen. Ik zou je dus adviseren hen toch op de hoogte te stellen. Vergoeding psycholoog uit basispakket per 1 januari 2013 Als u in Nederland voor psychologische hulp gebruik maakt van een GZ-psycholoog (BIG-geregistreerd psycholoog), dan wordt dit vergoed vanuit het basispakket van uw zorgverzekering. Vanaf 01-01-2013 gelden de volgende spelregels: Maximaal 5 sessies worden vergoed vanuit het basispakket.
U betaalt een eigen bijdrage van 20 euro per sessie.
U betaalt een eigen risico van 350 euro.
Indien u extra eigen risico heeft afgesloten, dan betaalt u dit extra. Het kan zijn dat u uw eigen risico al deels gebruikt heeft voor andere zorg. Dan betaalt u tot het bedrag van 350 euro (of bij extra eigen risico tot dat bedrag). Het bovenstaande geldt voor GZ-psychologen die contracten hebben afgesloten met zorgverzekeraars. Bij GZ-psychologen zonder deze contracten betaalt u mogelijk een hogere eigen bijdrage per sessie. Voorbeeld: kosten psycholoog en vergoeding:
U maakt gebruik van 5 sessies therapie bij een GZ-psycholoog die een contract heeft met uw zorgverzekeraar.
Eigen bijdrage = 5 x 20 euro = 100 euro
Eigen risico = 350 euro
Totaal = 450 euro Vergoeding uit aanvullende pakket
Gezien de spelregels rondom vergoedingen kan het in 2013 financieel aantrekkelijker zijn om gebruik te maken van therapie uit het aanvullende pakket. Dus ook bij de betaling heb je waarschijnlijk je ouders nodig, maar laat je je niet hierdoor tegenhouden, je ouders willen dolgraag een gelukkig, gezond kind. Ze zullen blij zijn dat je je problemen met hen deelt, dat is de enige manier waarop ze je kunnen helpen hiermee.
Heel veel sterkte.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Pff, ik denk eigenlijk dat mijn ouders al denken dat ik blij en gelukkig ben. Ik denk ook dat ik dan sowieso meer als 5 sessies nodig heb.
Ik moet echt ergens doorheen, die stap is zo moeilijk, misschien moeilijk voor te stellen maar als ik dan ga praten over mijn problemen en gevoelens raak ik mijn beschermlaagje kwijt. De bubbel waar ik veilig en mezelf in kan zijn wordt dan doorgeprikt. Maar het zal toch ooit moeten gebeuren. Heel erg bedankt voor het opzoeken en het reageren.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik denk dat jouw ouders wel door hebben dat er iets mis is, zij voelen dit meestal wel aan. Maar dat ze er nog niets over gezegd hebben, kan komen, omdat ze hopen dat jij er zelf mee komt. Doe dat ook, je ouders zijn de mensen waar je op kunt vertrouwen en die voor je klaar staan, wat er ook is. Het is niet gezegd dat je psychologische hulp nodig hebt, misschien is er wel totaal andere hulp nodig. Ga naar je ouders en neem hen, of 1 van hen eventueel mee naar je huisarts, zodat ook zij weten wat er gezegd is, twee horen meer dan 1. Wat misverstanden voorkomt. Het is niet raar dat je in de pubertijd onzeker bent en je ouders niet alles wilt vertellen, maar het maakt het zowel voor je ouders als voor jou veel makkelijker als je dat wel doet. Zeg bijvoorbeeld, pap en mam, ik wil wat vertellen, maar wil dat jullie alleen luisteren en geen commentaar geven, of proberen te vertellen wat ik moet doen, leg hen ook uit dat je naar de huisarts gaat, maar het even aan hen kwijt wilt. Dan heb je je verhaal verteld, zij kunnen je helpen als je vast zit en als je dat nodig hebt, maar alleen als je dat wil. Ouders zouden juist dat beschermde laagje moeten zijn, geef hen die kans, ben niet bang.
Door moeilijke tijden te delen, versterkt jullie band juist.
Aan de hand waarvan denk je dat je een dwangneurose hebt ?
Ik adviseer je in elk geval toch om met je problemen naar de huisarts te gaan dan zal hij je doorverwijzen naar de daartoe aangewezen persoon
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik begrijp dat je ergens hinder van hebt, en of dat nu een dwangneurose is of niet, het belangrijkste is dat je daar hinder van ondervindt.

ik ga er van uit dat je al geprobeerd hebt er zelf iets aan te doen, maar dat dat niet gelukt is.

Dan zul je moeten afwegen waar je meer last van hebt, deze hinder of de angst als je naar iemand toestapt. En zolang die angst nog groter is dan de hinder zou je kunnen googelen naar ervaringen van lotgenoten.

Kennis nemen over hoe anderen er mee omgaan geeft misschien ook meer helderheid naar wie je het beste kunt toestappen als de angst wat minder is.

Sterkte ermee!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
ging even mis net... vaak is de angst om het niet te doen groter dan het wél te doen. Je blijft nu aanhikken tegen iets wat je zelf steeds groter maakt en op die manier help je jezelf helemaal niet. Je kunt tegenwoordig ook vaak online afspraken maken, misschien kan dat helpen, dan staat de afspraak vast en dan heb je soort stok achter de deur. Het is niet stom, raar, aanstelleritus en niets iets om je voor te schamen. Het is juist dapper als je ermee aan de slag gaat!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
je durft naar niemand toe te stappen... dat is nu niet meteen het symptoom van een dwangneurose. dwangneuroten zijn mensen die van regelmaat houden, soms dwangmatig handelen (bv. heel vaak hetzelfde gedrag herhalen, dwangmatig dingen verzamelen etc.) Ik kan natuurlijk niet op afstand een diagnose stellen, daarvoor moeten er sowieso ook meer gegevens voorhanden zijn (plus : ik ben geen dokter...).
Dat je niet naar iemand toe durft te stappen kan met heel wat zaken te maken hebben. De grote algemene deler is dat je niet genoeg van jezelf houdt en dus bang bent om afgewezen te worden. Die angst wil je vermijden, dus je blijft op afstand. Het is dus meestal niet zozeer de angst om iemand te benaderen, dan wel de angst om de onprettige sensatie die dat teweeg brengt voor jezelf.
Of dat nu te maken heeft met een sociale fobie, gewoon te weinig zelfvertrouwen, een onverwerkte trauma of nog iets anders... dat kan alleen een professionele hulpverlener vaststellen. Dus als je er klaar voor bent, gemotiveerd om te veranderen en er de middelen voor hebt, zoek dan zeker hulp.
Aan de andere kant zijn er ook heel wat dingen die je uit jezelf kan "leren" :
- ik durf niet naar iemand toestappen : hoe algemeen is dat? durf je dat nooit (dus ook bv. geen buskaartje gaan kopen)? Of durf je dat niet in bepaalde omstandigheden? Wat zijn die omstandigheden? (je hoeft me niet te antwoorden, deze vragen kunnen gewoon helpen bij een zelfonderzoek...)
- Er zijn speciale organisaties voor verlegen mensen. Daar ontmoet je soortgenoten : mensen die ook moeilijk iemand durven te benaderen. Zo krijg je wellicht een veilige omgeving en leer je er ook beter mee om te gaan.
- Maar geen ideaal beeld. Okee, je bent misschien timide, maar so what. Aanvaard jezelf zoals je bent
- Zoek iets wat je heel graag doet, alleen of in groep (bv schilderen, sporten...). Door je goed te voelen zal je automatisch ook mensen aantrekken.
(Lees meer...)
liveisgreat
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Daar heeft het inderdaad ook mee te maken. Weinig zelfvertrouwen, verlegen, niet van mezelf houden.. best confronterend om dat te lezen en te denken: ja dat is waar.. Maar als het niet een dwangneurose hoeft te zijn, wat is het dan? Waarom moet ik dan sommige dingen 2 x doen of vaker? Of waarom heb ik bepaalde handelingen die ik van mezelf MOET doen? Het is de hele dag door soms gaat het bijna vanzelf. Maar als ik haast heb of ik ben moe of er is wat anders etc. dan is het zo veel. Oja je zei nog dat mensen met een dwangneurose juist regelmaat hebben etc. maar wat ik gelezen heb op internet is dat de meeste zich ook schamen en het niet durven.. maar uiteindelijk lees je toch dat ze er werk van hebben gemaakt en het hebben verteld, dat wel. Ik denk dat mijn ouders echt niet wachten tot ik er zelf mee kom, ze vragen wel eens of het goed met me gaat maar ja dan zeg ik natuurlijk ja, het gaat goed.. In ieder geval, bedankt dat je meedenkt.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ho sorry dat over m'n ouders was niet in jouw reactie.
liveisgreat
11 jaar geleden
internet is een goed medium, maar ook gevaarlijk. mensen gaan kleine zaken veralgemenen en krijgen op die manier verkeerde info.
het is bv. niet omdat je sommige dingen van jezelf MOET doen dat een dwangneurose hebt.
Net zoals je niet sowieso ADHD hebt als je wat verstrooid bent of heel actief.
Breek je kop niet over wat je hebt, doe er gewoon iets aan.

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 5000
Gekozen afbeelding