Ik denk dat ik dwangneurose heb, ik durf niet naar iemand toe te stappen heeft iemand een oplossing?
De reden dat ik het niet durf: schaamte, onzekerheid, bang dat ik me aanstel.
2.3K
2.3K keer bekeken
Geef jouw antwoord
Het beste antwoord
Je schrijft: STEL dat ik een dwangneurose heb.....
Dat weet je dus niet zeker en dat is ook logisch, omdat een deskundige die diagnose kan stellen. Soms maakt denken en niet zeker weten je heel onzeker en angstig en is het beter (en misschien wel altijd) om het te WETEN i.p.v. te DENKEN.
De problemen die je ergens in een reactie schrijft zouden een obsessieve-compulsieve stoornis/obsessief-compulsieve stoornis (OCS of OCD) kunnen zijn. Vroeger noemden ze dat een dwangstoornis of dwangneurose.
Informatie kan je hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve-compulsieve_stoornis vinden, en daaruit heb ik onderstaande informatie:
Oorzaken van OCS:
*Genetische factoren.
Uit tweelingenonderzoek blijkt dat genetische factoren een rol spelen: als de helft van een eeneiige tweeling OCS heeft, dan is de kans dat de andere helft het ook heeft groter dan bij “gewone” tweelingen.
*Hersenbeschadiging.
In zeldzame gevallen is een hersenbeschadiging de oorzaak van OCS.
*Neurologische afwijkingen.
Er is enig bewijs dat neurologische afwijkingen de basis vormen voor het ontwikkelen van OCS.
Als jij dus een OCS hebt, dan is er geen enkele reden om je te schamen, want je kunt er helemaal niks aan doen dat je het hebt! Het is dus niet jouw schuld of fout!!
Je hebt wel deskundige hulp nodig om hiermee om te leren gaan, want als je er niets mee doet krijg je er steeds meer last van. Dat kan zeer ingrijpende gevolgen hebben voor je leven.
Ik las in je gegevens, dat je 17 jaar bent: logisch dat je het eng vindt en onzeker bent.
Misschien is de directe stap naar je huisarts nèt even te groot: praat er in ieder geval over met je ouders/verzorgers of met een volwassene die je vertrouwt, hoe moeilijk dat ook is. Blijf hier niet alleen mee rondlopen; dat is echt geen oplossing.
Stap over je angst heen en gun het jezelf om deskundige hulp te krijgen: dat ben je namelijk meer dan waard!
Heel veel succes!
Dat weet je dus niet zeker en dat is ook logisch, omdat een deskundige die diagnose kan stellen. Soms maakt denken en niet zeker weten je heel onzeker en angstig en is het beter (en misschien wel altijd) om het te WETEN i.p.v. te DENKEN.
De problemen die je ergens in een reactie schrijft zouden een obsessieve-compulsieve stoornis/obsessief-compulsieve stoornis (OCS of OCD) kunnen zijn. Vroeger noemden ze dat een dwangstoornis of dwangneurose.
Informatie kan je hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve-compulsieve_stoornis vinden, en daaruit heb ik onderstaande informatie:
Oorzaken van OCS:
*Genetische factoren.
Uit tweelingenonderzoek blijkt dat genetische factoren een rol spelen: als de helft van een eeneiige tweeling OCS heeft, dan is de kans dat de andere helft het ook heeft groter dan bij “gewone” tweelingen.
*Hersenbeschadiging.
In zeldzame gevallen is een hersenbeschadiging de oorzaak van OCS.
*Neurologische afwijkingen.
Er is enig bewijs dat neurologische afwijkingen de basis vormen voor het ontwikkelen van OCS.
Als jij dus een OCS hebt, dan is er geen enkele reden om je te schamen, want je kunt er helemaal niks aan doen dat je het hebt! Het is dus niet jouw schuld of fout!!
Je hebt wel deskundige hulp nodig om hiermee om te leren gaan, want als je er niets mee doet krijg je er steeds meer last van. Dat kan zeer ingrijpende gevolgen hebben voor je leven.
Ik las in je gegevens, dat je 17 jaar bent: logisch dat je het eng vindt en onzeker bent.
Misschien is de directe stap naar je huisarts nèt even te groot: praat er in ieder geval over met je ouders/verzorgers of met een volwassene die je vertrouwt, hoe moeilijk dat ook is. Blijf hier niet alleen mee rondlopen; dat is echt geen oplossing.
Stap over je angst heen en gun het jezelf om deskundige hulp te krijgen: dat ben je namelijk meer dan waard!
Heel veel succes!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Andere antwoorden (5)
Als je dat daadwerkelijk hebt, heb je hulp nodig, dit red je niet alleen om ervan af te komen, daar heb je een goede psycholoog voor nodig. Dwangneurose vraagt om een deskundige aanpak. Schaam je niet voor je klachten om daarmee naar een arts te gaan, je bent de enige niet, je huisarts kijkt er niet van op en zal het niet gek of aanstellerig gedrag vinden, een arts is er om je te helpen, maak daar gebruik van. Ga dus naar je huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Dat is echt de manier om je leven weer op de rit te krijgen en je gelukkiger te gaan voelen.
Toegevoegd na 56 minuten:
Ik heb net je reactie met je klachten gelezen, dit zal zeker een dwangneurose kunnen zijn, hiermee is het zeker raadzaam je huisarts te bezoeken, zodat deze de diagnose kan stellen. Hier kom je zelf niet vanaf. Praat als je niet direct naar de huisarts durft, hierover met je ouders, goede vriend of vriendin of iemand die je vertrouwd, deze persoon kun je dan vragen met je mee te gaan naar de huisarts, zodat je er niet alleen voor staat. Veel sterkte in dit proces.
Toegevoegd na 56 minuten:
Ik heb net je reactie met je klachten gelezen, dit zal zeker een dwangneurose kunnen zijn, hiermee is het zeker raadzaam je huisarts te bezoeken, zodat deze de diagnose kan stellen. Hier kom je zelf niet vanaf. Praat als je niet direct naar de huisarts durft, hierover met je ouders, goede vriend of vriendin of iemand die je vertrouwd, deze persoon kun je dan vragen met je mee te gaan naar de huisarts, zodat je er niet alleen voor staat. Veel sterkte in dit proces.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Aan de hand waarvan denk je dat je een dwangneurose hebt ?
Ik adviseer je in elk geval toch om met je problemen naar de huisarts te gaan dan zal hij je doorverwijzen naar de daartoe aangewezen persoon
Ik adviseer je in elk geval toch om met je problemen naar de huisarts te gaan dan zal hij je doorverwijzen naar de daartoe aangewezen persoon
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik begrijp dat je ergens hinder van hebt, en of dat nu een dwangneurose is of niet, het belangrijkste is dat je daar hinder van ondervindt.
ik ga er van uit dat je al geprobeerd hebt er zelf iets aan te doen, maar dat dat niet gelukt is.
Dan zul je moeten afwegen waar je meer last van hebt, deze hinder of de angst als je naar iemand toestapt. En zolang die angst nog groter is dan de hinder zou je kunnen googelen naar ervaringen van lotgenoten.
Kennis nemen over hoe anderen er mee omgaan geeft misschien ook meer helderheid naar wie je het beste kunt toestappen als de angst wat minder is.
Sterkte ermee!
ik ga er van uit dat je al geprobeerd hebt er zelf iets aan te doen, maar dat dat niet gelukt is.
Dan zul je moeten afwegen waar je meer last van hebt, deze hinder of de angst als je naar iemand toestapt. En zolang die angst nog groter is dan de hinder zou je kunnen googelen naar ervaringen van lotgenoten.
Kennis nemen over hoe anderen er mee omgaan geeft misschien ook meer helderheid naar wie je het beste kunt toestappen als de angst wat minder is.
Sterkte ermee!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
ging even mis net... vaak is de angst om het niet te doen groter dan het wél te doen. Je blijft nu aanhikken tegen iets wat je zelf steeds groter maakt en op die manier help je jezelf helemaal niet. Je kunt tegenwoordig ook vaak online afspraken maken, misschien kan dat helpen, dan staat de afspraak vast en dan heb je soort stok achter de deur. Het is niet stom, raar, aanstelleritus en niets iets om je voor te schamen. Het is juist dapper als je ermee aan de slag gaat!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
je durft naar niemand toe te stappen... dat is nu niet meteen het symptoom van een dwangneurose. dwangneuroten zijn mensen die van regelmaat houden, soms dwangmatig handelen (bv. heel vaak hetzelfde gedrag herhalen, dwangmatig dingen verzamelen etc.) Ik kan natuurlijk niet op afstand een diagnose stellen, daarvoor moeten er sowieso ook meer gegevens voorhanden zijn (plus : ik ben geen dokter...).
Dat je niet naar iemand toe durft te stappen kan met heel wat zaken te maken hebben. De grote algemene deler is dat je niet genoeg van jezelf houdt en dus bang bent om afgewezen te worden. Die angst wil je vermijden, dus je blijft op afstand. Het is dus meestal niet zozeer de angst om iemand te benaderen, dan wel de angst om de onprettige sensatie die dat teweeg brengt voor jezelf.
Of dat nu te maken heeft met een sociale fobie, gewoon te weinig zelfvertrouwen, een onverwerkte trauma of nog iets anders... dat kan alleen een professionele hulpverlener vaststellen. Dus als je er klaar voor bent, gemotiveerd om te veranderen en er de middelen voor hebt, zoek dan zeker hulp.
Aan de andere kant zijn er ook heel wat dingen die je uit jezelf kan "leren" :
- ik durf niet naar iemand toestappen : hoe algemeen is dat? durf je dat nooit (dus ook bv. geen buskaartje gaan kopen)? Of durf je dat niet in bepaalde omstandigheden? Wat zijn die omstandigheden? (je hoeft me niet te antwoorden, deze vragen kunnen gewoon helpen bij een zelfonderzoek...)
- Er zijn speciale organisaties voor verlegen mensen. Daar ontmoet je soortgenoten : mensen die ook moeilijk iemand durven te benaderen. Zo krijg je wellicht een veilige omgeving en leer je er ook beter mee om te gaan.
- Maar geen ideaal beeld. Okee, je bent misschien timide, maar so what. Aanvaard jezelf zoals je bent
- Zoek iets wat je heel graag doet, alleen of in groep (bv schilderen, sporten...). Door je goed te voelen zal je automatisch ook mensen aantrekken.
Dat je niet naar iemand toe durft te stappen kan met heel wat zaken te maken hebben. De grote algemene deler is dat je niet genoeg van jezelf houdt en dus bang bent om afgewezen te worden. Die angst wil je vermijden, dus je blijft op afstand. Het is dus meestal niet zozeer de angst om iemand te benaderen, dan wel de angst om de onprettige sensatie die dat teweeg brengt voor jezelf.
Of dat nu te maken heeft met een sociale fobie, gewoon te weinig zelfvertrouwen, een onverwerkte trauma of nog iets anders... dat kan alleen een professionele hulpverlener vaststellen. Dus als je er klaar voor bent, gemotiveerd om te veranderen en er de middelen voor hebt, zoek dan zeker hulp.
Aan de andere kant zijn er ook heel wat dingen die je uit jezelf kan "leren" :
- ik durf niet naar iemand toestappen : hoe algemeen is dat? durf je dat nooit (dus ook bv. geen buskaartje gaan kopen)? Of durf je dat niet in bepaalde omstandigheden? Wat zijn die omstandigheden? (je hoeft me niet te antwoorden, deze vragen kunnen gewoon helpen bij een zelfonderzoek...)
- Er zijn speciale organisaties voor verlegen mensen. Daar ontmoet je soortgenoten : mensen die ook moeilijk iemand durven te benaderen. Zo krijg je wellicht een veilige omgeving en leer je er ook beter mee om te gaan.
- Maar geen ideaal beeld. Okee, je bent misschien timide, maar so what. Aanvaard jezelf zoals je bent
- Zoek iets wat je heel graag doet, alleen of in groep (bv schilderen, sporten...). Door je goed te voelen zal je automatisch ook mensen aantrekken.
11 jaar geleden
Deel jouw antwoord