Ik ben afhankelijk geworden van hulpverleners en zit in de slachtofferrol, hoe kom ik hieruit ?

Goede therapie maakt juist onafhankelijk: je loopt een tijdje samen op omdat het alleen niet lukt, en als je voldoende op weg bent geholpen geeft de therapeut je een liefdevolle "schop", al dan niet na een afbouwperiode, en wandel je zelf.

Op dit moment zou ik me afvragen wat je nodig hebt (van die hulpverleners) en een plan maken om dat zelf te gaan regelen.

Ook zou ik eens plussen en minnen de voor- en nadelen van de slachtofferrol die je gekozen hebt. Als het voordelig is in de slachtofferrolaan te blijven, kies er dan bewust voor om dat gewoon te blijven doen, of kies ervoor die voordelen op een andere manier te krijgen.

Succes!

Afhankelijk van therapeuten is veelvoorkomend probleem, misschien ken je ook de term 'overdracht' (google maar eens anders) Je denkt dat je niet meer zonder hun kunt en je zorgt er ook onbewust voor dat je ze nodig blijft hebben, de slachtofferrol dus. Hier kun je zéker uitkomen, maar alleen als je dat zelf ook wilt, want dat zul je zelf moeten doen. Het is in jezelf geloven en vertrouwen dat je het kunt, maar als je het fijner vindt om afhankelijk te blijven, de aandacht en het medelijden van een ander te houden, dan lukt het zeker niet. jij bent verantwoordelijk voor je leven en een goede therapeut zal je ook steunen om je leven vooral zélf te leven en niet altijd onder zijn hoede te houden.

Inzicht is het begin van het veranderingsproces. Het inzicht dat je vertoont is daarentegen 'merkwaardig' te noemen. Het meest eenvoudige antwoord is: zeg tegen je hulpverlener dat je vindt dat je afhankelijk van hem/haar bent geworden en dat je dat geen goede zaak vindt.

Ik noem het een merkwaardig inzicht omdat dit nu meestal en nadrukkelijk niet wordt geregistreerd door de cliënt/patiënt maar door de hulpverlener zelf (herkenning of via retrospectie in inter- of supervisie). Wel komt het voor dat cliënten/patiënten denken dat hun hulpverlener hen al dan niet opzettelijk afhankelijk heeft gemaakt. Om hierover uitsluitsel te verkrijgen is het waarschijnlijk nuttig om het behandelplan en evaluaties te bespreken met de hulpverlener. Vindt de hulpverlening in de eerste lijn plaats dan is het zinvol om wellicht een andere, niet aan de praktijk verbonden, hulpverlener te raadplegen of een klacht te deponeren bij de beroepsvereniging waar de hulpverlener bij is aangesloten. Vindt de hulpverlening in de tweede lijn plaats dan is de hoofdbehandelaar hiervoor de aangewezen persoon en in tweede instantie wederom de beroepsvereniging. Let wel: nadat hierover met de hulpverlener zelf van gedachten is gewisseld.

Wat je kunt doen is je idee voorleggen aan je hulpverleners.
Stel, je hebt gelijk. Dan kan je samen met hun werken aan een soort van "losmakingsproces". Vaak is het ook eng om therapie en pillen te stoppen (uiteraard in overleg!). Het gevoel er dan alleen voor te staan en hoe moet dat dan allemaal: daar zit veel angst achter. Dat proces hoef je niet alleen te doen; ook daar kan je hulp bij krijgen.
Stel, je hebt niet gelijk volgens je hulpverleners. Dan kan je dat accepteren. Het kan zijn, dat hun inzichten anders zijn en een goed gesprek zou jou daar meer duidelijkheid in kunnen geven.
Maar je kunt ook bij een andere hulpverlener/instantie een 2e mening vragen.

Mede gezien je diagnose APS lijkt me een open en eerlijk gesprek aangaan met je hulpverleners dus aan te raden. Blijf er niet alleen mee rondlopen.