Contact met psychisch zieke moeder verbreken vanwege geestelijke mishandeling?

Grow Up!

Dat betekent in het Nederlands: het wordt tijd dat je eindelijk eens volwassen wordt.

Jij wordt "geestelijk onderdrukt" omdat jij dat laat gebeuren.
Iemand kan jou alleen maar kleineren omdat jij je gekleineerd VOELT.
Jij doet je best en natuurlijk is het nooit goed genoeg en zij wordt ouder en lastiger en jij laat je lekker afzeiken en je blijft je best maar doen en met schuldgevoelens zitten en zij voelt dat aan en maakt daar misbruik van.

Je bent heus de enige niet met zo'n vreemde verhouding tot vader of moeder. Ik verbaas mij daar altijd over.
Waarom laat je dat gebeuren?

Je hoeft het contact niet te verbreken.
Je hoeft alleen maar duidelijk je eigen grenzen te stellen.
DIT doe ik wel en DAT doe ik niet!
DIT pik ik nog en DAT pik ik niet meer.
Je moet er niet alleen iets van zeggen. Jouw moeder heeft wel door dat dat niks betekent. JE moet je anders gaan gedragen!
Afstand nemen.
Grenzen stellen.
Duidelijk zijn.
De daad bij het woord.
NEE durven zeggen!!!

Over dat Psychotisch laat ik me niet uit.
Daar heb je professionele hulp voor.
En als zij onder behandeling is, dan ga jij als een volwassen mens met zo'n behandelaar praten.
Geen zinnig mens zal jou de schuld geven van de psychoses van jouw moeder.

Heb je geen broers of zusters?
Heb je geen partner?

Zoek dan zelf hulp bij dokter, haar huisarts, jouw huisarts,
haar behandelaars.........etc.
Kortom: DOE iets!

Toegevoegd na 12 minuten:
Jouw moeder is niet "heilig" ofzo, omdat ze jou gebaard heeft.
Jouw moeder is een ziek mens. Heel vervelend, heel naar en ze onderdrukt jou niet bewust.
Maar jij, als haar kind, helpt haar "naar vermogen".
Daar hoef je het contact niet door te verbreken.
Daar moet je een weg in zien te vinden.
Met hulp.
Met mate.
Met respect voor haar ziekte, maar vooral:
met respect voor jezelf.

In een paar regels beschrijf je 35 jaar grote ellende: jóúw ellende.
Hier heb je naar mijn idee heel snel deskundige hulp bij nodig en ik raad je aan op korte termijn contact op te nemen met je huisarts. Met hem/haar kan je praten over je situatie en samen zoeken naar een oplossing voor jou.
Als je al zo lang, en ook in je jeugd, op deze manier door je verantwoordelijk ouder bent behandeld, dan heeft dat op jou een enorme geestelijke impact gehad. Dat kan bijna niet anders. Vandaar mijn advies.
Op je vraag "Contact met psychisch zieke moeder verbreken vanwege geestelijke mishandeling?": ik raad je aan om daar op dit moment even niets mee te doen. Je hebt het al 35 jaar volgehouden. Ga eerst deskundige hulp zoeken voor jezelf, maak je problemen bespreekbaar en kijk dan, samen met die deskundige, wat je het beste kunt doen.

Als je dit al 35 jaar gepikt hebt, kan dat niet zonder schade zijn.
Ik vind dat je eerst jezelf in veiligheid moet stellen om goed bij jezelf kunnen komen.

Overweeg hulp voor jezelf om je zelfbeleving/-vertrouwen op orde te krijgen (dit gaat waarschijnlijk tijd kosten)

Ok je moeder heeft hulp nodig, haar gedrag maakt dat ze in een isolement raakt.

Je bent echter niet haar hoeder en haar zorger maar haar zoon.

Dus eerst voor jezelf zorgen en als jij er zelf aan toe bent pas weer contact met je moeder opnemen.
Beloof jezelf echter dat je haar vernederingen nooit meer accepteert, ziek of niet, NIEMAND heeft het recht jou voor rotte vis uit te maken.

Je kunt pogen je moeder in een hulptraject te krijgen maar dat he je vast al geprobeerd.

Red daarom vooral jezelf, als je vrij bent van haar manipulatie kun je beter overzien wat je eventueel voor haar kunt betekenen.

Ik hoop dat je snel goede hulp kunt vinden, ik zou in dit geval via de huisarts gaan, deze kan dan zien of er, naast het opstarten van de hulp aan jou, (dwang) verpleging of -medicatie voor je moeder mogelijk is.
et de juiste medicatie kan het zijn dat je moeder haar gedrag drastisch verandert maar maak jezelf daar NIET van afhankelijk.

Het leven is veel te mooi om dat te laten vergallen.
Ik wens je veel MOED en sterkte toe om duit te doorbreken.

Ik denk dat als jij van plan bent om nog iets leuks van jouw leven te maken dit de eerste, belangrijke stap is!

Dit soort familierelaties zijn dingen die helaas al het plezier in je leven kunnen vergallen. Ik kan me niet voorstellen dat jij hier uit bent gekomen als een gelukkig en zelfverzekerd mens dat kan genieten van de fijne dingen in het leven.

Nu ben je er misschien ook wel achtergekomen dat jij niets, maar dan ook niets aan het karakter en het gedrag van jouw moeder kan veranderen. Hopelijk weet je nu ook wel dat het niet allemaal jouw schuld is, ook al zegt dat stemmetje in je hoofd soms wat anders.

Verbreek contact en concludeer dat er nu iets "naars"uit je leven weg is. Helaas zul je altijd met deze bagage rond zeulen, maar probeer vooral zoveel mogelijk schade in te halen. Zoek mensen om je heen uit die wel altijd lief voor je zijn en ga van het leven en alle leuke dingen die er zijn genieten!

Als je je afvraagt waarom ik dit zeg? Ik zat 9 jaar geleden in precies de zelfde situatie. Ik was toen 30. Helaas zijn niet alle moeders lief voor hun kinderen. Dat is onze pech en een heleboel mensen zullen het niet begrijpen dat je alle contact met je moeder kan verbreken. Dat is misschien maar goed ook, want als je ook maar een beetje normaal bent, behandel je je kinderen niet zo.

Ik heb helemaal geen spijt van mijn keuze. Verder heb ook nog uitstekend contact met mijn broer en zussen (mijn vader leeft niet meer). En ik doe heel erg mijn best om weer te genieten van het leven en vooral vooruit te kijken. Gelukkig heb ik goede vrienden die altijd lief voor mij zijn en het beste met mij voor hebben. Van die "familie" moet we het hebben!!

lees eens het boek: het drama van het begaafde kind van Alice Miller. Hierdoor ontdek je dat het probleem minder bij jou en meer bij je moeder ligt Dit maakt de weg naar zelfstandigheid en jezelf serieus nemen iets gemakkelijker. Of je het contact moet verbreken is helemaal aan jou, maar als je jezelf serieus wilt nemen, misschien wel de enige optie. Het hoeft niet voor altijd, voorlopig is lang genoeg

Er is nog nooit 1 hulpverlener beter geworden door zich te laten kleineren door de patiënt, die hij of zij onder behandeling heeft. Zelfs een moeder is niet voldoende om NIET te kiezen voor je eigen welzijn. Wees lief voor je zelf en kies de juiste weg. Als u de zorg niet meer kan opbrengen zonder al die genoemde zielsroerselen, dan ben u zelf ook zo langzamerhand toe aan een beschermende arm om u heen. Als u de keuze niet kunt maken dan wens ik u verder heel veel sterkte toe. Overigens hebt u al het nodige zeer uiteenlopend en wel gemeende advies ontvangen. Lees dat eens door, dan bent u tenminste voor even verlost van die zorg voor uw moeder.

Wat naar voor je. Je hebt maar 2 keuzes en dat is 'je accepteert het' of 'je verbreekt het contact' . Aangezien zij psychisch gestoord is kun je niet verwachten dat het zal veranderen.

Je kunt proberen om het langs je heen te laten gaan. dus haar maar lekker te laten kletsen. Het je niet aan te trekken, je weet immers dat ze ziek is en een andere visie heeft van de realiteit. En hoe je het ook went of keert, het is altijd jouw schuld.

Maar goed het is je moeder en die staat dicht bij je, dus dat vreet toch aan je. Wat dat betreft kan ik me goed voorstellen dat je het contact met haar wilt verbreken. Je kan er een voorbehoud aan maken. Dat je zegt dat ze weer contact met je op mag nemen als ze zich laat behandelen o.i.d. , maar hoe je dat inpakt moet je even zelf goed over nadenken.

Hoi Doodie,
Ik weet wat jij doormaakt.
Vechtscheiding, gokverslaafde moeder, ziekelijk jaloerse stiefouder die mij geluk misgunt omdat ze het zelf eenmaal niet kent.
Je wordt als kind snel volwassen en weet nog dat ik toen ik 12 was me al ouder vond overkomen dan het kinderlijke gedrag van m'n ouders. Aangezien ik ook kalm en rustig was toen.
Het gevaar daarvan is, is dat zij die kalmheid van je overnemen en jij hun frustaties, al dan niet onbewust...
De scheiding heeft hun totaal verbitterd gemaakt en leveren hun dosering af op hun kinderen.

Ouders denken inderdaad dat ze hun kinderen kunnen behandelen zoals ze willen. Ze zijn je niet verontschuldigd om een uitleg te geven voor hoe ze je behandelen. Het gaat om macht.
Ik heb ontzettend over me heen laten lopen al die jaren, vooral door loyaliteit en misleidend bedrog. Omdat als je als kind zo erg verlangt naar een schouderklopje of een bepaalde erkenning van je ouders. En die grenslijn breidt uit, naar mate de tijd vordert. En dat is waar jij goed bij moet stilstaan...Die uitbreidende grenslijn van onredelijkheid. Vaak overzien mensen dat niet meer en gaan ze steeds verder in hun bediening.
Punt is dat zij macht willen en door middel van indoctrinatie en het gebruik van schuld en bedreigingen jou manipuleren. Zij misbruiken hun ouderschap!
Mijn persoonlijke leven leed er zwaar onder omdat je als kind, niet uit de situatie kan ( je kunt immers niet op jezelf wonen) Ik weet zelf dat ik altijd alles heb geprobeerd een ''goed'' kind te zijn, en toch zal je die erkenning nooit krijgen, ze zijn namelijk verbitterd. En voeden zich met jouw kalmheid. Wees daar bewust van!
Ook mijn continue aanpak van de gokverslaving, ''haar geen geld geven'' en alsmaar ruzies heeft uiteindelijk ervoor gezorgd dat ze de hele familie tegen me opzette(afgunst).
Ik ben nu 24 en heb al 5 jaar geen contact meer met m'n hele familie. Je voelt je schuldig omdat je het contact verbroken hebt en dat wordt ook zo tegen je gebruikt. Die rusteloze frustatie moet je een plekje geven :)
Labiele mensen misbruiken macht, zijn slechte luisteraars en je zult waarschijnlijk nooit die verloren liefde en erkenning'' krijgen dat ervoor zorgt dat je ze blijft dienen.
Dat kan alleen als je moeder wel voor rede vatbaar is, anders is het afgunst. Zij wilt dat je onderdanig bent anders voelt ze zich bedreigd in haar machtpostitie. Wees niet haar gevangene. Jij bent namelijk de sterkste schakel en je verdient een gelukkig leven.

@Doodie,

Wordt het na 35 jaar eens een keer geen tijd om om jezelf te denken?
Je bent depressie hebt angsten en een laag zelfbeeld.
Laat het niet langer toe dat je moeder dit jou aan doet en kies eens een keer voor jezelf.
Zoek hulp voor jezelf en niet voor je moeder,laat je moeder een tijdje in haar sop gaar koken en voel je vooral niet schuldig als ze weer een psychose krijgt want dit is echter haar probleem en zij mag dit niet jouw probleem maken.

Jouw moeder komt op mij over als een behoorlijk egoistisch persoon want het is niet normaal als een moeder haar kind constant afzeikt, onderdrukt,kleineert en negeert.

Je steunt en helpt haar waar mogelijk is,maar wie helpt en steunt jou?

Het klinkt misschien hard,maar kies voor jezelf,neem afstand en wordt wat harder wil je dit overleven want je moeder zal nooit veranderen.

Wist je dat jij tot een groep behoorde, waar de hulpverlening extra aandacht wil geven. Om het héél gemakkelijk te maken hebben ze die groep de naam KOPP gegeven.

KOPP = kind met een ouder met psychische problemen

Zelfs als +18-jarige kan je er terecht, want je blijft haar kind levenslang of je dat nu wilt of niet.

België: http://www.koppvlaanderen.be/
Nederland: http://psychiatrie-nederland.nl/word/kopp-en-kvo-nader-beschreven/

Hopelijk geven die hulpverleners je voldoende ondersteuning om je niet meer schuldig te hoeven te voelen als jij meer afstand neemt van je moeder en ze dan toch een psychose zou doen daardoor.

Je hebt als behoefte aan meer psychische ruimte.

Hopelijk heb ik je op die manier in deze héél moeilijke situatie toch kunnen helpen.

Misschien eens tijd op je zelf te gaan wonen? Tenminste dat maak ik hieruit op. Desnoods ga je een tijdje ergens logeren zodat je even gepaste afstand kan nemen.
Daarna dit met een goede vriend en eventueel een huisarts bespreken, maar dit zal ik even na een weekje doen als je uitlogeren bent.
Zo kun je wat beter alles op een rijtje zetten.
Ik herken wel sommige dingen uit mijn jeugd: ik ben er zelf harder door geworden, maar niet iedereen kan dat.
suc6

Je zal haar nooit kunnen veranderen, ik bleef thuis 10 jaar weg en daarna kwa ik terug bij mijn vader in cotakt. Ondertussen was ik zelf serker geworden en staat hij nu niet meer mij te vernederen en af te blaffen. Je moet er ook vanuitgaan dat ze ziek is, schizofreen, bipolair of iets in dat gamma. probeer na te gaan in hoevrre je zelf ook trekjes van je moeder hebt want daar leer je zelf ook veel van.

Wat rot voor je dat je hier nog steeds door heen moet gaan.
Waar je goed op moet letten is dat je de zaken niet vanuit haar perspectief gaat bekijken, houd de zaken bij jezelf. Dit lijkt makkelijker dan het is.

Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je moeder toch een belangrijk figuur is in je leven en dat je ondanks haar psychoses voor haar klaar wilt staan. Hiervoor verdien je alle respect, niet veel mensen kunnen dat.

Mocht je haar echt willen helpen is het soms beter om zelf steun te zoeken voordat je echt definitieve stappen onderneemt. Als je er echt voor kiest om het contact te verbreken, zou ik ervoor zorgen dat er iemand naast je staat tijdens dit traject (wat jaren kan duren). Zorg ervoor dat dit een persoon is die je compleet vertrouwt, bijvoorbeeld je partner of een goede vriendin. Mocht dit niet kunnen om wat voor reden dan ook kan je huisarts ook zorgen voor de goede begeleiding.

Na het lezen van je verhaal twijfel ik echter of het verbreken van het contact voor je moeder en jezelf de beste stap is die je kunt nemen. Wat ik je zou aanraden is dat je naar de huisarts van je moeder gaat om te bespreken wat hij denkt dat een dergelijke beslissing voor effect zou hebben op je moeder. Ook kan hij ervoor zorgen dat je moeder de ondersteuning krijgt die ze wellicht nodig heeft.

Wat je moet doen is volledig aan jou, maar als je een advies wilt is mijn advies als volgt: doe wat je hart je ingeeft en wat het beste is voor zowel je zelf als je moeder.

Ik antwoord omdat ik je iets wil meegeven om over na te denken, iets wat ik nog niet lees in de andere antwoorden.

Dat is omdat jij een enorme grote LIEFDE hebt voor je moeder.
Ondanks dat jij zo behandeld wordt door je moeder, blijf je bij je moeder omdat jij die enorme liefde voor haar hebt. Ook al weet je dat jij weer de schuld zult krijgen als je weggaat en zij terugvalt in een psychose.

Deze liefde heb jij in je. Deze liefde kan jij uitbreiden en die liefde ook naar jezelf toe richten.
Want ik schat in dat jij jezelf continu afkraakt, om je moeder alvast voor te zijn.

Als jij jezelf volledig de liefde kunt geven, en jij die liefde ook kunt ontvangen. Dan pas bij jij klaar en zul je merken dat jou moeder je niet meer zal afkraken en onderdrukken.

Het kan eigenlijk niet om op basis van jouw informatie een diagnose te stellen. Maar het doet me allemaal erg aan een borderline stoornis denken. Mensen met een borderline stoornis leggen een enorme druk op hun omgeving, je probeert hem/haar te helpen maar daar slaag je nooit in. Je hebt het gevoel op eieren te lopen om de ander maar niet boos te maken.
Dit is een goed boek om te leren daar beter mee om te gaan http://www.bol.com/nl/p/leven-met-een-borderliner/1001004010208769/

Kijk ook even op de site van het Trimbos instituut.
http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/borderline-persoonlijkheidsstoornis

Mensen met een borderline stoornis zullen zelf nooit toegeven dat er iets aan hen mankeert, zij geven altijd anderen de schuld. En zijn daar zo bekwaam in dat je het gaat geloven.

Of je moet breken moet je zelf bepalen, realiseer je in ieder geval wel dat ZIJ de psychische stoornis heeft, niet JIJ.

Sterkte!