Zijn de psychologen wel eerlijk? altijd? Kan ik met een psycholoog over mijn eigen twijfels en vermoeden hebben?

het is altijd verstandig om bij een psycholoog of psychiater eerlijk te zijn in het gesprek tijdens de behandeling. doe je dat niet, dan krijg je geen eerlijke diagnose.

dan zou de behandelaar immers zijn conclusies nooit kunnen trekken op de waarheid.

als je duidelijkheid wilt hebben, kan je daar gewoon naar vragen: wat denkt u, hoe gaat het met mij, weet u al wat ik mankeer ? dat kan je altijd vragen.
je verteld dat er 10 à 15 gesprekken zijn geweest, als ik je vertel dat er mensen 2 jaar of langer wekelijks een gesprek hebben! dan zijn ze onder behandeling en krijgen al dan niet medicijnen.

vraagsteller: "Ik wil meer duidelijkheid hebben, maar ik wil ook niet te overdreven of te nieuwsgierig overkomen? wat en hoe moet ik het doen? mag dat ?Kan ik het hebben over de stoornissen waar ik zelf aan twijfel?"

het feit dat je duidelijkheid wilt hebben en er niet naar durft te vragen (overdreven of te nieuwsgierig) geeft de behandelaar ook al een verkeerde indruk van je.
probeer jezelf te zijn, doe je niet anders voor, wil je iets weten: vraag het. wil je iets bespreken: zeg het!

ik hoop dat je hier iets mee doet en er iets aan hebt.

Mijn idee is, met je psycholoog moet alles bespreekbaar kunnen zijn, al je gedachten en gevoelens. Dus ook de vragen die je je nu stelt, je twijfels die errond hangen, moet je gerust op tafel kunnen gooien.
Als je dat niet kan zou ik je aanraden een andere hulpinstelling of hulpverlener te zoeken of te vragen.
Verwacht van je psychologe of psychiater geen kant en klaar recept of de oplossing voor je probleem, zij kunnen je enkel begeleiden, medicatie voorschrijven eventueel, een spiegel voorhouden,.. je proberen inzicht te geven over jezelf en je problematiek en leren hoe je die kan aanpakken of mee omgaan.

Alles tegen hem/haar zeggen. Dus ook alles wat je hier schrijft. Anders blijf je met vragen zitten en daar is ie juist voor, het is geen theekransje.
Als jij dingen niet kan/durft te zeggen of als ie dat niet kan hebben, dan wordt het tijd voor een andere.

Vergeet trouwens niet dat er misschien wel helemaal niks "mis" met je is, dan wordt een diagnose lastig.

Keer de vraag es om, ben ik zelf wel eerlijk?
Je houd veel achter omdat je niet te... wilt overkomen, je stelt de behandelaar niet de vragen die je hier wel stelt, etc.
Dus hoe eerlijk ben je zelf in het contact met je behandelaar?
Welke diagnose er ook word gesteld en welke woorden daar ook aan worden gegeven, het speelt zich af in jou dagelijks leven. Dus dat is ook het behandel'gebied'.
Identificeer je niet met een diagnose. Daar heb je niks aan. Een diagnose stellen helpt je niet verder.
Wat is 'het echte probleem'... dat wil je weten. Wel, het echte probleem is nou juist dit waar je mee aankomt. Je bent met iemand in gesprek/ behandeling, maar je spreekt niet uit wat je voelt. En in jezelf blijven alle vragen hangen, en de onzekerheid /angst die daarbij blijft komen.

Misschien is het goed om jezelf bewust te worden dat je hierdoor best een lastige cliënt bent voor de behandelaar.
Tevens, je behandelaar moet t werk niet doen, jij moet met je dingen komen, uitten, en inzicht krijgen in je gedrag en verkeerde veronderstellingen. Pas dan kan er een vertrouwensband ontstaan waarin heling plaats kan vinden. En pas dan kan je echt goed beoordelen of het een goede behandelaar is.

It s up to you ! Ik begrijp dat dit erg lastig is, maar ergens moet het punt van omkeren, of overgave toch bij jou komen.. anders raak je gehospitaliseerd en onbehandelbaar.

liefs

Jou verhaal geeft mij het gevoel dat je niet veilig voelt bij de psycholoog. Dat hij sommige klachten minder erg opvat, geeft jou wellicht niet het gevoel gehoord te worden.
Je schrijft dat je bijna alles hebt kunnen benoemen. Er zijn dus dingen waar je (nog) niet over durft te praten of die je nog niet hebt kunnen zeggen omdat je hiervoor niet de ruimte voelt oid. Dat je die dingen nog niet bespreekbaar hebt kunnen maken zegt iets over je gevoel van veiligheid.
Je veilig voelen en vertrouwen in het behandelproces zijn belangrijke aspecten. Ik heb het gevoel dat je meer inzicht en wellicht ook invloed zou willen hebben in het behandelproces. Je doet er goed aan om deze punten bespreekbaar te maken. Hoe lastig het ook is.
Maar je zou je ook kunnen afvragen in hoeverre heb ik een klik met de psycholoog? In hoeverre heb ik er vertrouwen in dat deze persoon mij verder kan helpen?.
Je schrijft dat je momenteel bezig bent met het oplossen van je problemen, dat er tijdens de gesprekken hierover adviezen gegeven worden. Heb je het gevoel dat je hier wat mee kunt? Dat de therapie jou wat oplevert?
Je kunt het hebben over de stoornissen, waar jezelf aan twijfelt. Bedenk goed van te voren waarom je eraan twijfelt. Probeer met voorbeelden te komen die niet kenmerkend zijn voor de stoornis. Bijvoorbeeld bij Autisme dat je, je wel heel goed kan inleven in andere mensen.
Maar waar jij misschien nog wel meer aan twijfelt is of dit behandeltraject bij jou psycholoog zinvol is. Wellicht is het dan het gaan naar een andere psycholoog de moeite waard. Het is goed om je twijfels en je gevoelens omtrent de behandeling bespreekbaar te maken. Als het goed is zal je psycholoog op een professionele manier reageren.
Het is altijd lastig om dit soort dingen bespreekbaar te maken bij je behandelaar. Voorafgaand op papier neerzetten wat je wilt zeggen, kan hierbij helpend zijn.
Ook kun je een aantal helpende zinnen opstellen en deze een paar keer per dag hardop te zeggen tegen jezelf.
Bijvoorbeeld:
- Ik ben... en ik mag zeggen wat ik wil zeggen
- Ik ben... en het oordeel van de ander verandert dat niet
- Ik probeer te oefenen met te zeggen wat ik wil. Als dit niet wilt dan, mag ik mild voor mezelf zijn.
Bedenk zelf zinnen die bij jou en de betreffende situatie passen. Hierdoor voel je, je waarschijnlijk sterker als je het gesprek in gaat.