Door een bepaalde gevoeligheid kun je onzeker (sub assertief) worden, maar is je 'eigen' slechtheid niet nog een grotere boosdoener?

negatieve gedachten en oordelen komen voort uit interpretatie van waarneming. We hebben niet meer dan onze zintuigen. Associaties vanuit waarneming zijn echter cognitief, aangeleerd. We noemen deze onwerkelijke waarneming ook psychotisch.

In de meeste gevallen is er tegen jou of je omgeving zo tegen je gedaan of gesproken.

dit neem je onbewust mee in je verdere leven .

je eigen slechtheid is een gedachte van jezelf en die gedachte wil al het goede, mooie en positieve in je leven ondermijnen .
Ik noem het een duveltje die steeds probeert je leven te vergallen .

Geef het geen kans !

Het is je programmatie. Je hardware als het ware. Alle ervaringen e.d. maken een verbinding in je hersenen. Die verbindingen bepalen je persoonlijkheid. De verbindingen kunnen in de loop van het leven veranderen.
Vooral de eerste levensjaren zijn naar verluidt cruciaal.
Die verbindingen ontstaat op verschillende manieren :
- conditionering : een baby ervaart in wezen alles van zichzelf als super, zelfs zijn stoelgang.
Als baby ben je nog niet verbaal en kan je datgene wat je ervaart niet "denken". Je kent twee dingen : goed gevoel of angst. In reptielentaal : leven of dood.
In een warme omgeving, waar het kind gekoesterd wordt en men aandacht geeft aan zijn noden, zal het een stevige basisstructuur ontwikkelen. Het kind voelt zich heel belangrijk, het ervaart het als vanzelfsprekend om zich te uiten....
In een onveilige omgeving zal angst vanzelfsprekend erg aanwezig zijn en bv. verhinderen dat een kind op een gezonde manier opgroeit, basisvertrouwen krijgt en van zichzelf houdt.
Dit stukje persoonlijkheid is de basis van alles wat nadien komt. Omdat het niet verbaal is, is het ook niet makkelijk om ernaar toe te gaan.
- opvoeding : in je verbale fase leer je de dingen langzaam aan verbaliseren. Je leert voor jezelf verklaren wat er rondom je heen gebeurt. In die fase leer je ook verbaal "boodschappen" over jezelf. Je wordt "opgevoed" door wat je ouders over en tegen je zeggen. Omdat je afhankelijk bent van je ouders, is wat zij zeggen heel bepalend voor je zelfbeeld. Maar ook verder hoe ze tegenover je doen. Bv. of je aanvaardt wordt zoals je bent, aandacht is voor je echte noden etc...
- imitatie : hoe goed je ouders je ook proberen positieve boodschappen over jezelf te geven, als je ziet dat zij een negatief zelfbeeld hebben, pik je dit op. Een kind heeft een scherp waarnemingsvermogen, en leert enorm veel door imitatie. Ouders onderschatten dit erg.

Niet alleen je ouders zijn van belang voor de ontwikkeling van je zelfbeeld, maar iedereen die bij je opvoeding betrokken was (leerkrachten, broers/zussen, vrienden, klasgenoten...).
Ervaringen op latere leeftijd kunnen ook je zelfvertrouwen een deuk geven, maar als je een stevig basisvertrouwen in jezelf hebt zal dit minder voorkomen.
Gelukkig kan je voor een groot stuk jezelf herprogrammeren. Hiervoor zijn er verschillende technieken (bv. visualiseren, affirmaties etc...).
Alles begint echter met jezelf te aanvaarden zoals je bent. Inclusief je onzekerheid, subassertiviteit etc. !

Sub assertief of agressief reageren kan iemand die onzeker is maar het kan ook zijn dat er werkelijk redenen toe zijn omdat je met slechtheid wordt benaderd door de ander. Wie agressief wordt benaderd reageert ook zo terug. Ik denk dat agressief reageren een soort afweer en subassertiviteit een soort acceptatie van een negatieve benadering zijn, beiden werken in sociaal opzicht niet in je voordeel. Nare ervaringen maken mensen sociaal fel of juist heel erg nederig. Heb je een slechte dag achter de rug dan zul je de reacties van anderen als negatief interpreteren. Zelfverzekerdheid en positieve ervaringen maken je eerder wat minder ontvankelijk en daarom meer weerbaar naar de reacties van anderen.