Waarom voel je je bij sommige mensen niet op je gemak?

jij voelt je duidelijk niet op je gemak als er in een gesprek een stilte valt !

als mensen praten met elkaar, dan is het leuk als het onderwerp van gesprek ook interessant is voor iedereen ! maar soms is dat niet zo of weet iemand niets meer te zeggen en valt er een stilte.
als je ergens op visite bent, ben je niet verplicht om het gesprek gaande te houden, die stilte mag vallen, dat is geen probleem,
als het je hindert kan je even naar de wc gaan of de lege koffiekopjes/bekers pakken en naar de keuken brengen. kom je terug in de kamer, kun je iets zeggen of vragen en is er weer gesprek.

er zijn inderdaad praters en doeners. er zijn ook mensen die praten tijdens het doen...

de vraag is of jij het daar ongezellig vindt of dat je je niet op je gemak voelt bij deze ´zwijgende´ mensen, in dat geval zou ik
niet meer op visite gaan !

Wanneer je je niet op je gemak voelt, ligt dit meestal aan jezelf. Tenzij de mensen war je bij bent je gezegd hebben dat ze je je niet aardig vinden of iets anders, maar goed dan praten ze. Je niet op je gemak voelen bij stiltes...meestal ga je je dan vanalles afvragen, het waarom? Er zijn mensen, families die niet van de koetjes en kalfjes zijn, alleen iets melden als het "ergens over gaat" en deze mensen voelen zich prima op hun gemak bij stiltes. Het ligt er ook aan hoe goed je mensen kent. Wanneer je weet dat iemand je mag en het contact goed zit, zul je je je sneller op je gemak voelen, dan wanneer je nog vreemd voor elkaar bent. Volgens mij heft het niet te maken met werkfamilies. Mensen die altijd bezig zijn kunnen ook praten, net zoals jij zegt dat communicatieve families ook goed werken. Wanneer je je niet op je gemak voelt, zou je zelf een verhaal kunnen vertellen bv. Je zou het bespreekbaar kunnen maken, door het in de groep te gooien, dat je het stil vindt, of dat je je niet op je gemak voelt. Weggaan naar 15 min kan ook, waarom zou je ergens blijven waar je je niet op je gemak voelt, het lost alleen niets op, wanneer het familie is waar je geacht wordt vaker te komen. Misschien vragen ze je wel, waarom je zo snel altijd weg bent. Wegblijven zou ik alleen doen wanneer je je niet op je gemak voelt omdat ze iets vervelends gezegd hebben of ze je niet mogen en dit niet uit te praten valt.

Het is gemakkelijk te verkeren met mensen waarmee je veel gemeen hebt. Als jij bijvoorbeeld erg geïnteresseerd bent in mode en de overige aanwezigen weten daar niets van, dan ben je snel bij gepraat. Als de andere aanwezigen het voortdurend over auto's hebben, dan verveel je je al snel. Maar nog erger dan dat het steeds over auto's gaat is als je in een gezelschap verkeert, waar niemand echt ergens in is geïnteresseerd, want dan komt er nauwelijks een gesprek van de grond. Het is ook altijd moeilijk om een gesprek gaande te houden als de hele groep deelneemt aan dat zelfde gesprek, want als je op een gegeven moment het besproken onderwerp in zekere zin afrondt, dan valt er een stilte. Op feestjes waar mensen in groepjes zitten en spreken komt dat niet voor. Gesprekken komen altijd associerend op gang. Ze beginnen doorgaans met het weer, waarna iemand dan zegt wat voor weer hij op vakantie had, waarop iemand dan verder gaat dat het Spanje wel erg slecht was; waarna iemand dan de economische situatie van Spanje aan de orde kan stellen. Etc. Dodelijk op kringfeestjes zijn moppen! Want omdat een gesprek associatief verloopt en een mop een afgerond verhaaltje is met een eind, moet na een mop het hele gesprek weer opnieuw opstarten. Als het onvermijdelijk is dat je op het feestje moet zijn waar je eigenlijk niet wilt zijn, kun je nog proberen om de zaak met een wat gewaagde stelling of opmerking wat te ontlokken. Maar eigenlijk is het kortste antwoord op jouw vraag: waarom voel je je bij sommige mensen niet op je gemak? Omdat je met die mensen niets te maken wilt hebben.

Ik kan me niet voorstellen dat er een groep mensen bij elkaar zit waarvan niemand iets te zeggen heeft. Mensen moeten altijd praten en vinden altijd wel een thema. Het is wel zo dat een groep vrouwen communicatief vaardiger is, omdat dat nu eenmaal in hun natuur zit.
Er is natuurlijk altijd een verschil tussen de groepen onderling. Als jongere tussen ouderen is het al moeilijker om je door te zetten, als vrouw tussen mannen zal het ook nog makkelijker gaan dan als enige man tussen vrouwen. Al ben je hoogst intelligent en je zit tussen 'normale' mensen, dan kan je het heel moeilijk hebben. Je staat dan eigenlijk alleen open voor gesprekken op jouw niveau én vaak zijn intellectuelen geneigd alleen over datgene dat hen bezighoudt te kunnen praten omdat ze van normale thema"s geen kennis hebben. Ze houden zich daar niet mee bezig.

Er is volgens mij ook geen verschil in communicatieve- of werkfamilies zoals jij het stelt. Werkers zijn echt niet alleen met werk bezig! Vaak zijn zij juist erg 'praterig' en hebben altijd wel iets om over te praten. Mijn beide ouders waren ook harde werkers maar met 4 kinderen was het altijd al gekakel aan tafel en in huis. Een verjaardag was dan ook altijd erg druk. Meestal zaten de vrouwen met elkaar te praten en de mannen weer over hun thema's. Het ligt denk ik ook aan jezelf. Ikzelf was altijd meer op de achtergrond maar heb wél veel geluisterd en gelezen en door mijn beroep moest ik later veel praten met vele verschillende mensen op verschillende niveaus. Dat resuleerde erin dat ik nu over van alles mee kan praten. Over auto's net zoveel als over sport, cultuur, kunst, politiek, muziek of over typische vrouwenthema's als gezondheid, kinderen of modetrends.
Het maakt het makkelijker als je breed georiënteerd bent
en ook daadwerkelijk geïnteresseerd bent in de mens zelf.
Ik kan me op zo'n bijeenkomst alleen al amuseren door de mensen te observeren en te luisteren met echte interesse.
Je hoeft namelijk niet te praten als je dat niet wilt. Mij wordt ook wel eens gevraagd of 'er iets is' want "je bent zo stil". Ik zeg dan met een glimlach dat ik me uitstekend vermaak met alleen te luisteren en te observeren omdat ik
me liever even ontspan en me over het gaande thema niet druk wil maken omdat er toch niet geluisterd wordt.
Vaak krijg je dan de vrije hand en willen ze weten hoe jij er dan over denkt. Je moet dan natuurlijk wel weten waarover je het hebt en vaak ontstaat er dan vanzelf een gesprek.

Het is toch vaak zo dat je dan met die mensen niet zoveel gemeen hebt. Interesses zijn vaak heel verschillend en vooral de ideeen over hoe je met iets omgaat, verschillende levensvisies, maken het vaak lastig een ontspannen gesprek te hebben. Dat hoeft natuurlijk niet persé, het kan heel verfrissend zijn en verrijkend om met elkaar verschillende visies uit te wisselen. Maar het wordt lastig als één van de twee (of een groep) een afkeuring voelt voor de andere manier van leven van de ander, onuitgesproken...
De ander voelt dat ook en dat kan tot geforceerde gesprekken leiden.

Ook mogelijk is dat je gewoon te weinig van elkaar weet en elkaar niet echt interessant genoeg lijkt om er op door te vragen, om meer te weten te komen van de ander.

Mij is gebleken dat een gesprek in zo'n situatie wel mogelijk is wanneer je je totaal richt op het interessegebied van de ander. In mijn familie is dat bij 1 persoon de kleinkinderen bijvoorbeeld. Als ik daarover begin komt het gesprek wel op gang, anders is het uren zwijgen.
Ik kan het ook over auto's gaan hebben of sport, maar ja... daar vind ik nou weer echt helemaal niets aan.

Persoonlijk ga ik gewoon niet meer naar (familie-)verjaardagen toe, of soms, héééél soms. Dat heeft in het begin wat problemen opgeleverd maar uiteindelijk ook veel vrijheid en geen avonden die ik "uit moet zitten".

Met sommige mensen heb je nu eenmaal geen, of niet zo'n klik. Wat maakt het uit? Zij genieten evenmin van jou. Waarom zou ik dan die verplichting aangaan die niets oplevert als alleen nog maar meer verplichtingen die ik niet wil en waarvan ik het nut niet van zie en waar de ander en ik niet blij van worden.

Mijn ouders heb ik wel steeds bezocht op of rondom hun verjaardag. Dat vond ik wel belangrijk. En verder ga ik graag naar bepaalde mensen toe met wie ik een vriendschap opgebouwd heb, maar niet op hun verjaardag.
Dan hebben we ook veel diepgaandere gesprekken, kunnen we uitwisselen waar we innerlijk mee bezig zijn.
Heerlijke ont-moet-ingen ;-)))
En geen seconde een ongemakkelijke stilte!!

Je zou kunnen stellen dat elk van ons een vibratiepatroon (de spreekwoordelijke golflengte) heeft waar die zich het meest comfortabel bij voelt.

Wanneer je mensen ontmoet wiens vibratie-patroon jouw vibratie-patroon benadert dan blijf jij in balans met jezelf en jouw omgeving.

Wijkt het vibratie-patroon van andere mensen of ook het vibratie-patroon van dieren en voorwerpen te veel af van het jouwe dan geeft jouw interne beschermer/bewaker (in dit geval via jouw buikgevoel) tekenen van ongemak omdat er niet direct een manier voorhanden is om soepel met die veranderingen om te gaan.

Hoe bewuster je leeft en des te meer je kan ontspannen des te sneller gaat jouw innerlijke beschermer/wachter samen met jouw waakbewustzijn (jouw bewuste gedachten) een scenario op touw zetten om vooralsnog rust te vinden in deze afwijkende situatie.

Er zijn heel eenvoudige manieren om snel tot rust te komen in eender welke oncomfortabel aanvoelende situatie.
Je kan jezelf in gedachten de positie van nieuwsgierige, leergierige toeschouwer aanmeten en dan raak je minder snel en minder intens betrokken bij de uitwisselings-impulsen van de voor jou afwijkende vibratie-patronen.

Je kan een ademstop inlassen waardoor je tijdelijk geen onaangenaam aanvoelende impulsen van anderen meer opslorpt. Focus je op dat moment op iets waar jij je wel goed bij voelt.

Je kan ook Glimlachen terwijl je bewust rustiger gaat in- en uitademen omdat je dan een soort ozonlaag rond jouw eigen menselijk planeetje gaat vormen. Deze ozonlaag (immuunsysteem) is een transformatie-zone die er voor zorgt dat inkomende prikkels zich onmiddellijk aanpassen aan het vibratie-patroon waar Jij je het meest comfortabel bij voelt. Tegelijk stuur je ook onuitgesproken signalen uit naar de anderen waardoor ze automatisch closer bij jouw comfort-golflengte gaan vibreren.

Of...
je kan ook gewoon heel eerlijk zeggen dat je het gevoel hebt dat je in de verkeerde les of in de verkeerde klas bent terecht gekomen. Dat is een ludieke manier om te zeggen dat je geen blijf weet met de situatie en doorgaans werkt zo'n reactie op de lachspieren van de anderen en waar mensen samen lachen met hetzelfde daar komen ze alweer sneller op een gelijkgestemde golflengte terecht.

Je zal aan de hand van deze voorbeelden vast nog meer inspiratie opdoen om je bij volgende gelegenheden sneller op je gemak te voelen in situaties die jou thans uit jouw gewone (comfortabele) doen halen.

Liefs, Succes en Big Smile van me

je niet prettig voelen is m.i. afhankelijk van meerdere factoren die invloed op elkaar hebben

- je eigen stemming
- de stemming van een ander
- de omgeving
- jou verwachting
- verwachting van een ander
- jouw reactie taal/lichaamstaal
- reactie van anderen (taal/lichaamstaal)
- interpretatie van jou
- interpretatie van de ander
- je gedachten
- je beleving
- de mate waarin jij je herkent in de persoon
- kleding, taal
enz enz.

ff wat factoren die niet bevorderlijk zijn:
je bent moe, hebt hoofdpijn, 'moet' naar een feestje en wil daar met rust gelaten worden.
iemand begint tegen je aan het zwammen over een onderwerk wat je totaal niet boeit, de persoon zit té dichtbij, heeft niet door dat ie amper feedback krijgt, kijkt je indringend aan, meurt uit zijn mond, praat luid en als ie het even niet over zichzelf hebt vraagt ie je het hemd van het lijf.
het kwartje valt, de persoon wordt onzeker, er vallen stiltes, en praatjes over het weer en koetjes en kalfjes brengt jullie (of 1 persoon) tot een geforceerd gesprek wat alles behalve aangenaam is.

de volgende verjaardag ga je deze persoon uit de weg want je voelt je vooraf al ongemakkelijk.!!


maar stel:
het is mooi weer, je bent in je hum, hebt zin om wat lekkers te koken en je gaat naar de winkel.
je zich iemand klungelen met boodschappen en helpt. de persoon draait zich om (sh#t, het is 'die')
je glimlacht naar elkaar de ander zegt 'ik ben soms zo 'handig' he'
de persoon heeft een frisse adem (heft nu niet gedronken/gerookt b.v)
je geeft je plastic tasje want je hebt zelf maar een paar dingen nodig. de persoon bedankt vriendelijk, ziet bedrijfnaam op het tasje staan en zeg: hey, dat is nu toeval!.......
een onderwerp van gesprek waarin je dingen herkent en gezellig aan de babbel raakt. de tijd vergeet je, en dat persoon nu ook dichtbij staat en enthousiast/luid praat vallen je helemaal niet op.



uiteraard hebben opvoeding, sociale vaardigheden, empathie etc hier ook meer te maken, maar de eerste indruk die jij hebt/krijgt van iemand hoeft niet altijd het juiste te zijn.
(iemand kan 'eigenlijk best aardig' zijn, maar men kan zich ook enorm vergissen in iemand en bedrogen uitkomen bv)

dat wil natuurlijk niet zeggen dat je intuïtie het niet juist kan hebben, en daarom is het m.i beslist niet verkeer om jezelf af te vragen waarom/waardoor je een bepaalde indruk van iemand krijgt, waarom iemand voor jou op een bepaalde manier overkomt.

Het klinkt alsof je last kunt hebben van hoogsensitief zijn. Wat houdt dat in? Dat je gevoelig bent voor drukke situaties, voor emoties van anderen. Ken je het gevoel dat je een huis binnenloopt en voelt (onbewust of bewust) dat er bv ruzie is geweest, maar minimaal dat er iets niet klopt wat JOU uit je kracht haalt. Een feestje geeft veel impulsen en dus kan je het gevoel hebben naar huis te willen. Ik doe dan altijd dit: "gewoon" observeren wat er gebeurt en lekker met een glas wijn toekijken. Prima. Waarom zou jij nu met een anekdote voor de hele groep moeten komen? Niet nodig! Ik kan er nog meer over zeggen, maar dat zou zweverig over kunnen komen. Ik hoop dat je toch iets aan mijn antwoord hebt.
Succes ermee!!
Groetjes, Babette

Toegevoegd na 1 dag:
Ik heb niet willen labelen (hou ik ook niet van) en ik heb ook zker niet willen stellen dat hsp zijn of meer dan gevoelig of hoe je het zou kunnen benoemen, alleen maar nadelig is. Ik ben ingegaan op de voor de ongemakkelijke situatie van de vraagsteller. Ik vind dat ik wel heel veel reacties heb gehad op het feit dat ik het als negatief zou bestempelen. Ja, soms is lastig, maar het heeft ook prachtige kanten! Die zijn m.i. nu voldoende belicht. Ik hoop dat je met veel van deze antwoorden iets kunt!

Jij bent waarschijnlijk extrovert en de mensen waarover jij het hebt introvert. In deze wereld is het erg belangrijk dat je geluid moet produceren en stilte, echte stilte voelen de meesten ons erg ongemakkelijk bij. Dat ligt niet aan die mensen en ook niet aan jou.
Accepteer dat sommigen gewoon stil zijn. het is aan jou wat ermee te doen. Dat jij je er niet bij op je gemak voelt, is wellicht omdat je zelf vergeten was wat stilte was. Wellicht zou je eens een poosje kunnen gaan mediteren, waardoor je erachter zou kunnen komen dat je je ineens veel meer bij "dit soort" mensen op je gemak gaat voelen...

Als mensen geen gesprek gaande kunnen houden, dan kan dat meer oorzaken hebben:
* Inderdaad, meer doeners dan kletsers.
* Er kan geen onderwerp gevonden worden wat iedereen interesseert.
* Er is niemand in het gezelschap, waarmee je "een klik" voelt.

Je voelt je niet op je gemak bij mensen:
* Die totaal andere interessen hebben dan jijzelf.
* Die heel veel praten, terwijl jij liever stil bent.
* Die heel stil zijn, terwijl jij een kletsert bent.
* Die vooral praten over dingen waar jij niet in geinteresseerd bent.

Vooral dat laatste maak ik veel mee op "verplichte" sociale bijeenkomsten, zoals verjaardagen.
Visite is dan een verplichting.
Nog even blijven zitten, na die 15 minuten, glimlachend en zwijgend en dan gaan..is m.i. het beste.

Buikgevoel is het wel.
Maar er is niets mis.
Er is geen klik. En niemand is daar schuldig aan.

Je zegt een paar dingen tegelijk in je vraag :
- er zijn voor jou mensen die meer belang hechten aan werken dan aan gezellig keuvelen.
- er is een buikgevoel dat jou aangeeft dat er bij bepaalde mensen "iets mis is" op vlak van communicatie. Dus dat je in feite niet echt welkom bent? bedoel je dat dan met die "verplichting"? is het meer een verplichting voor hen dan voor jou?
Je legt de link tussen "je niet op je gemak voelen" sterk bij mensen die "uit werkfamilies" komen. Ik veronderstel dat er nog veel andere factoren zijn die maken dat je je niet op je gemak voelt bij sommige andere mensen. Maar ik zal je vraag beantwoorden zoals je ze hebt gesteld. want ik vermoed dat je onlangs een dergelijke ervaring hebt beleefd.
In mijn familiekringen herken ik deze ogenschijnlijke patronen vrij goed. De "werkfamilies" die bezig zijn, nauwelijks praten. Aan tafel wordt er soep geslurpt met weinig woorden. Als er gepraat wordt, komen steeds dezelfde gespreksthema's aan bod. Er is weinig interactie met de wereld, behalve die dichtbij. Ben je op bezoek, dan krijg je enkele formele vragen over je werk en je gezondheid en de kinderen. Verder reikt hun wereld immers niet, ook niet voor zichzelf.
En dan de extraverte "open" families, waar er open over van alles en nog wat gepraat wordt, die open staan naar anderen, waar ook de deur altijd open staat, waar je met open armen wordt ontvangen, etc...
En een heel groot deel dat er ergens tussen zit.
Het punt is dat je je moet afvragen waarom je je bij de ene beter voelt dan bij de andere. Natuurlijk is het leuker als je met open armen ontvangen wordt. In de "werkfamilies" en dat wat ertussen hangt wordt er meer inspanning van jezelf gevraagd. Maar of je je er dan ongemakkelijk bij moet voelen is iets anders.
Een paar tips :
* Toon interesse, gemeend! Het werkt fantastisch als je vragen begint te stellen er hun eigen leven. Ze brommen dan soms wel wat terug, maar als je oprecht volhoudt verandert dat vaak. "Kom oom, laat me je groententuin es zien" bv. Of "tante, toon me es je laatste breiwerk"
* Een cadeautje doet veel. Bv. taart die ze graag lusten.
* Zeg op voorhand hoe lang je zal blijven, je vertrekuur. Dat geeft houvast en zorgt voor meer ontspanning.
* Alcohol maakt tongen losser, maar niet altijd positief. Dus toch maar wat voorzichtig mee zijn.
En vooral : ontspan jezelf en heb respect voor hoe zij zijn. Vlotte losse babbelaars zijn geen betere mensen dan deze stille werkers.

Ik herken volgens mij wat je bedoelt. Ik heb ook vaak dat ik zelf een gesprek moet gaande houden, om het gezellig te laten zijn, en vaak vinden mensen het ook gezellig of leuk bij mij. Ik vind zelf ook dat het van twee kanten moet komen, en iedereen zijn inpunt moet geven, en als iemand te passief, lui of ongeintreseerd is zou ik zeggen, indien dit kan, geen tijd of aandacht meer aan besteden en zeker niet op jezelf betrekken. Die mensen zijn niet commucatief waardig.

Ik ga antwoorden met twee zinnen die duizenden jaren oud zijn:

"Soort zoekt soort"
"Elke mens is een peilloos diep wonder"

"Soort zoekt soort": uitleg.
Met het eerste bedoel ik dat zich veilig voelen een zoogdierlijk gevoel is waarbij er geen acuut gevaar dreigt. Als je je niet op gemak voelt, is dat omdat je bedreiging voelt. Dit kan onder vele vormen zijn: Je bent misschien gewoon dat er geen stilte valt (ik zelf ben ook zo van nature, maar besef dat dit een zwak punt is, dus leerde ik daarmee omgaan bij dit soort mensen), en je komt dan ook dikwijls uit een dynamisch-drukke familie (ik kom uit een gezin van 11 kinderen, zegt al veel). Als ik dan bij een 'enig kindje' kom, heb ik soms het gevoel dat dat 'mijn soort' niet is. Als een peuter voor het eerst een negerkindje in zijn klas heeft, schrikt het ook en kan het zelfs beginnen huilen (dat is geen racisme), mijn hond die in zijn puppytijd ooit zeer zwaar aangevallen werd door een poes, wordt moorddadig als hij nu nog een poes ziet. Als je problemen wil vermijden (wat dieren van nature doen), dan zorgt dit ongemak dat je dit soort situaties vermijdt en dus wil weggaan.

"Elke mens is een peilloos diep wonder": uitleg.
Als mensen, die een enorme taal ontwikkeld hebben om beter te overleven tegenover roofdieren die veel sterker waren dan wij, beseffen wij dat veel van onze angsten ongegrond zijn door 'onbekend is onbemind'. Als je echter de stap doet om uit je eigen ego te stappen, zul je leren dat elke mens op andere vlakken hoogbegaafd is, supersensitief dan jij zelf. Je buikgevoel is dikwijls fout, maar wie psychologie studeerde, weet dat het net tot ons overlevingsinstinct behoort om onszelf wijs te maken dat we de goede dingen in ons geheugen met biochemische impulsen opslaan zodat we denken dat ons buikgevoel wel altijd juist is (let op: het is wel meer dan 50% van de gevallen juist, zouden recente blinde wetenschappelijke methoden aangetoond hebben, maar dat is weer omwille van de eerste reden dat soortgenoten gemakkelijker met elkaar omgaan, dan 'vreemden'). Het mooiste mirakel is uiteindelijk man en vrouw die met elkaar trouwen en een almaar groter gezin vormen, maar zelfs op de sterfdatum kom je tot de conclusie dat er altijd maar één vreemde of zegge niet-bloedfamilielid in het gezin blijft die je net daarom enorm lief hebt en waar je dus ook de liefde zo mooi mee kon bedrijven: je echtgenoot/echtgenote zelf.

Samengevat: onbekend is onbemind. Dus ongemakkelijk.