Wanneer kun je de conclusie trekken dat een kind met pdd nos niet leerbaar is?

+ voor je vraag.
Zelf kan ik je geen zinnig antwoord geven; ik denk dat ieder kind met PDD-NOS leerbaar is, maar geen enkele PDD-NOSSER is natuurlijk gelijk aan een ander. Je zult dus heel kindgericht bezig moeten gaan en uitvogelen wat voor haar het beste is. Als het even kan met deskundige hulp! Je hoeft het wiel natuurlijk niet opnieuw uit te vinden: er zijn vele verschillende benaderingen, die een deskundige al kent en die jij misschien kunt gaan toepassen.
Zo heb ik dat ook gedaan met mijn zoon met Asperger Syndroom.
En: leren aanvaarden, dat er dingen zijn, die onmogelijk zullen blijken!

Beste Wiccalife, als je de realiteit accepteert zul je merken dat er mooie dingen gebeuren.

Mooi Annswers, dat ben ik helemaal met je eens!
Je kunt bijvoorbeeld ook enorm veel leren van mensen met een beperking: het is een prachtige mogelijkheid om samen te leren.

@wicca
denk ook dat elk kind (met welke beperking) dan ook op bepaalde gebieden op bepaalde vlakken in een bepaalde mate leerbaar zijn, dus dan is leerbaarheid is wel een heel breed begrip. ;-) op het ene vlak zal je niet verder komen, maar op een ander vlak zullen er (met het 'juiste wiel') echt wel wat vaardigheden geautomatiseerd kunnen worden. ('vaardigheden'?) op andere vlakken zal de leerbaarheid misschien boven verwachting zijn, maar of het een vaardigheid/eigenschap betreft die 'zinvol' is voor anderen is de vraag. denk wel dat men in de gaten moet houden dat dingen die 'aangeleerd' zijn niet altijd vaardigheden worden, en dus toepasbaar zijn op het juiste moment.
'kunnen toepassen' of 'beheersen' zegt niet altijd iets over de mate van automatiseren, en als vanzelf kunnen toepassen. sommige dingen gaan niet spontaan en zullen nooit spontaan gaan. juist daarom zijn daar de geheugensteuntjes nodig: er zit geen logica in zoals bij het gros van de mensen. het wiel moet (hier wel) steeds opnieuw weer uitgevonden worden, maar automatisme door puur herhalen is niet altijd haalbaar. bepaalde dingen hoor je te doen/zeggen (of juist niet) op bepaalde momenten, maar wanneer zo'n moment daar is moet je het ook maar herkennen en kunnen toepassen.
(mogelijk een 'haperend' niet-declaratief geheugen, al dan niet i.c.m. wat omleidingen wat betreft stimulus en respons, getoetst aan normen/waarden/verwachtingen?) met zo goed mogelijk 'klaarstomen' is dus helemaal niets mis, maar valkuil is m.i. wat hierna komt (een vooropgesteld doel/resultaat) erg dubbel, maar juist daarom (voorwaardelijke) acceptatie zoekend maar 'een' zo goed mogelijk haalbaar resultaat, waarbij men (uiteindelijk) zo min mogelijk ondersteuning hoeft te bieden van buitenaf, ipv een vooropgesteld resultaat en uitdokteren hoe dit op een bepaalde manier haalbaar moet gaan worden. elk kind (beperking of niet) heeft zijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden.
conformiteitsdwang bepaald m.i. ALTIJD de mate van sociaal mee kunnen draaien in de maatschappij.
ouders realiseren zich dit, dus zorgen over de toekomst en weten waar de valkuilen zitten doen m.i ook iets met de verwachtingen en het graag willen weken 'aan', maar bepaalde onmogelijkheden blijven (helaas) hoe dan ook beperkingen. dikke + voor de vraag!!!

+voor de vraag! en voor de reacties en antwoorden!
Mijn zoon woont sinds enige tijd in een jongerenkliniek en ik merk dat de groepsleiding (kan dus ook andere professionals zijn) veel meer bereiken. Ws. doordat zij veel minder door emoties worden geleid en meer afstand kunnen nemen. Toch zijn er telkens weer valkuilen, en moet er weer een stap (pen)terug gedaan worden. Soms helpt het ook om je kind zelf mee te laten denken wat er nodig is om een vaardigheid te kunnen volhouden.
Het klopt helemaal als je de realiteit onder ogen ziet, gebeuren er kleine wondertjes, die je nooit voor mogelijk had gehouden en aanvaard je dat sommige dingen niet zullen veranderen.

Bedankt voor alle reacties en antwoorden, dit is erg prettig want het helpt me de situatie ook eens vanaf een ander standpunt te bekijken en dus andere mogelijk heden te ontdekken.
Wat ik eigenlijk bedoel is wanneer weet je dat een bepaalde handeling niet automatisch opgepakt gaat worden. Het douchen was een voorbeeld van iets dat ze waarschijnlijk niet zelf zal gaan oppikken. Ik heb hier geen moeite mee, want met hulpmiddelen zoals haar douche plan lukt het wel en dus is het zelfredzame doel wel bereikt, al dan niet met mss wel levenslang het doucheplan bij de hand, voor mij helemaal acceptabel, geen probleem of gevoel van falen van mezelf.
Maar waar ligt de grens van acceptabel?
Een bedacht voorbeeld:
Een jongen van 16 trekt al zijn hele leven zijn broek midden op straat naar beneden, zonder rede. Al die jaren is hem op alle manieren mogelijk geprobeerd bij te brengen dat het niet mag. Als klein jongetje vonden mensen het mss wel raar, maar werd er geen groot probleem van gemaakt. Nu op zijn 16 e is het erg asociaal gedrag, schokkend en niet acceptabel, over 2 jaar is dit gedrag zelfs strafbaar!
Deze jongen heeft ondanks alle jaren inzet niet geleerd dat dit gedrag niet kan en daarom zal het niet op een volwaardige manier mee kunnen draaien in de samenleving als hij dit gedrag blijft vertonen. Een extreem voorbeeld natuurlijk, en dit is meer iets afleren en goed gedrag aanleren, maar dit houd me wel bezig....Maar denk inmiddels wel dat daar de grens van acceptatie ligt, gedrag dat voor justitie strafbaar is. Het is allemaal niet verschrikkelijk erg en moeizaam thuis hier hoor, het gaat juist erg goed, super zelfs, maar er zijn soms dingen die anders lopen dan gedacht en ben erg zoekende naar de uiterste grens van resultaat, wanneer is het moment er dat je weet dat iets gewoon niet haalbaar zal zijn. Ik heb geen moeite met het niet lukken, maar moeite met het bepalen van dat moment, pffff lastig om te verwoorden wat ik bedoel.....

Je vertelt het prima vind ik!
Ik denk, dat er nooit zo'n moment is..... want in je voorbeeld van de jongen van 16 zou het kunnen, dat hij zich op zijn 17e wèl realiseert, dat dit gedrag niet geaccepteerd wordt. Een andere mogelijkheid: zorgen dat hij zijn broek niet meer omlaag KAN trekken.
En ik weet: dit is een bedacht voorbeeld, maar zo is het in feite met alles: je KUNT niet zeggen, dat iets in de toekomst niet haalbaar is. Tenzij de persoon dusdanig behinderd is, dat de kans op verbetering nul is. Maar dat is bij jouw dochter duidelijk niet het geval.

@ jodyenboyke wat fijn dat het goed gaat met je zoon en dat je het positief ziet dat er resultaten behaalt worden en dat je ook accepteert dat het soms ook even minder gaat.
Dat is natuurlijk positief, maar kan me best voorstellen dat voorafgaande van de stap naar de jongerenkliniek best een moeilijke tijd is geweest. Je geeft je kind toch uit handen omdat het op de een of andere manier toch iets vast loopt....ik spreek uit ervaring, mijn oudste dochter, woont sinds 3 kwart jaar bij haar vader. Dat loslaten ervaarde ik als erg pittig, maar zie ook verbetering en dat geeft me kracht op de situatie te aanvaarden zoals die is.
En gelukkig zie ik ook en wadeer ook de kleine dingen!

Nog een kleine toevoeging: zekerheid bestaat niet en zul je dus nooit krijgen! Geniet van je meid, dat is ze meer dan waard en dat geldt ook voor jou! Concentreer je ook (en misschien wel juist) op de mooie en fijne dingen van haar, maar volgens mij zit dat wel goed ;-)

Dank je wendyh,voor de adviezen, ik kan hier echt verder mee!

Fijn, graag gedaan!

@wicca respect hoor, na het lezen van je verhaal! loslaten voor het bestwil van het kind. super!! @jodyenboyke
fijn te lezen dat je zoon zich (toch) verder aan het ontwikkelen is en dit een zichbaar resultaat geeft :) ik denk dat moeders hier idd anders in zijn dan beroepsmatige hulpverleners. moeders zullen zich er pijnlijk van bewust zijn dat hun kind door beperkingen niet/niet zo makkelijk zelfstandig zal zijn. ze realiseren en zien de strubbelingen, willen het beste voor hun kind en willen alles uit de kast halen om vaardigheden te ontwikkelen, de boel in de gaten te houden, te sturen, en in te springen. vanuit een hulpverlener zal het meer de invalshoek zijn van: laat maar uitvinden, het is goed zoals het gaat en alles wat extra is is meegenomen.

Het was inderdaad moeilijk om deze beslissing te nemen maar (achteraf)ook zeker de beste beslissing. Als je bijna zeker ben, dan je kind nooit (helemaal) zelfstandig in de maatschappij kan functioneren, is het prettig te weten dat de toekomst in de zorg redelijk gegarandeerd is, en dat is een geruststelling voor de verre toekomst, in ons geval geen naasten die de zorg kunnen overnemen of toezicht houden. Het vervolgtraject is reeds in gang gezet en stap voor stap kan je je kind loslaten. Het traject in de volwassenen hulpverlening is zoveel moeilijker en wachtlijsten lang.
Ik weet nu zeker dat indien mijn zoon thuis was gebleven, dat het totaal de verkeerde kant zou zijn opgegaan.