Ik ontwikkel keer op keer een obsessie voor hulpverleners.Waar komt dit gevoel vandaan?Wat is er mis met mee?

Ik weet niet waarvoor je in therapie bent, maar dit is echt niet vreemd. Het komt vaak voor dat mensen een soort verliefdheid ontwikkelen voor hun therapeut. Als je jarenlang een probleem hebt gehad, je niet begrepen voelt, en je komt dan iemand tegen die je wél begrijpt, die alle aandacht voor je heeft, die je wil helpen en aan wie je misschien wel de meest intieme details van je gevoelsleven vertelt.. dan is het niet vreemd om dit te voelen. Zeker niet als je emotioneel al niet zo heel stevig in je schoenen staat, wat vaak het geval is bij mensen die in therapie zijn. Er zijn hele boeken geschreven over dit verschijnsel, en elke psycholoog, psychiater of andere therapeut krijgt er wel eens mee te maken. Het is jouw schuld niet dat jij je zo voelt. De therapeut moet er op een goede manier mee om kunnen gaan, dat is zijn/haar vak.

Dus allereerst: jij bent niet vreemd. En de andere kant: nee, ik denk niet dat je echt verliefd bent. Niet op een reguliere manier in elk geval. Een gezonde verliefdheid is een liefde die je voelt voor iemand met wie je dingen deelt, en waarmee je op gelijk niveau staat. In een therapeutische relatie is dat niet zo, omdat de verhouding niet gelijk is. Het enige doel van die relatie is dat jij beter gaat functioneren of meer inzicht krijgt, en de therapeut doet alleen maar haar werk waar zij voor betaald krijgt. Dat kun je dus geen gezonde verliefdheid noemen. Wél kunnen die gevoelens net zo diep gaan als een gewone verliefdheid: het is nogal heftig om je problemen en gevoelens zo intensief met iemand door te spreken. Dat rakelt veel op, het kan je uit balans brengen, én je gaat in zo'n therapeutische relatie die ander soms zien als een soort reddende engel in nood, zodat je je helemaal aan die persoon vast gaat klampen. Dat gaat heel diep, maar echt liefde kun je het m.i. niet noemen. Jij weet waarschijnlijk heel weinig over je therapeut, bijvoorbeeld. Dus een echte uitwisseling is er niet.

Dan is er natuurlijk de vraag wat je hieraan moet doen. Ik begrijp dat je nog steeds in behandeling bent? Heb je dit ook besproken met je eerdere therapeuten? Zo nee, dan raad ik je écht aan om dit te doen. De therapeut kan je dan goed begeleiden in het omgaan met deze gevoelens, en zo nodig doorverwijzen naar iemand anders. Je zegt bijvoorbeeld dat je dit bij mannen nooit hebt: misschien is een man dan een betere hulpverlener voor jou? Dat lijkt me zeker iets om te bespreken, ook als je in de toekomst nog eens hulp nodig hebt.

Als je hulpverleners nodig hebt, heb je waarschijnlijk een psychologisch of maatschappelijk probleem. In dat geval is het goed mogelijk dat je ergens liefde en zorg heb gemist. Daarom is het goed mogelijk dat je sneller valt voor mensen die voor je zorgen, je proberen te helpen, "boven" je staan, die zich bekommeren om je emoties en dergelijke. Maar dat is hun job, en ze doen dat bij tientallen andere patiënten. Voor jou is het "mijn hulpverlener" maar voor hen is het "een patiënt", die ze behandelen zoals een andere patiënt.

Er is helemaal niets mis met je, het is een normale reactie als mensen weinig warmte en geborgenheid hebben gekregen. Maar dit zoeken bij iemand die je eigenlijk hoort te helpen met dergelijke problemen, is niet de oplossing. Zoals je merkt, uiteindelijk stopt de therapie en dan is je contact met je hulpverlener ook voorbij.

Beter zoek je wat aandacht, interesse en geborgenheid bij iemand waar jullie relatie gelijk is, want bij hulpverleners/patiënten is dat niet het geval. Uiteindelijk zul je bij de hulpverlener nooit die speciale plaats veroveren die jij aan hen hebt gegeven.

Wanneer het nog eens voorkomt, leg het voor aan de hulpverlener in kwestie. Die zal jou waarschijnlijk doorverwijzen, waarbij je dat probleem bij de nieuwe persoon kan bespreken. Hou in je achterhoofd dat je gewoon een patiënt bent, en dat ze betaald worden om vriendelijk, begripvol, behulpzaam en verzorgend te zijn. Hoe hard het ook klinkt.

Veel succes, lieve Lindsay. Je verhaal heeft me echt geraakt.

dat de vorige hulpverlener stopte toen jij vertelde wat je voelde zegt enkel wat over de hulpverlener hoor!
(deze mag wat mij betreft niet onder deze noemer vallen eigenlijk)

het klinkt als een hechtingsstoornis, en zodra je begrip, veiligheid en steun kan vinden bij een persoon je je emotioneel enorm aan deze persoon gaat binden en behoefte heb aan meer.
deze persoon is het voor jou helemaal, en kan je maken of breken omdat je je hier helemaal afhankelijk van maakt.

dat is ook heel vervelend, en dat kan idd heel pijnlijk zijn.

ik denk dat heel veel lijkt op verliefdheid, maar er eigenlijk geen sprake is van verliefdheid (grote afhankelijkheid 'van')

wat wel van belang is, is dat je aangeeft wat deze en ook andere hulpverleners bij je losmaken zodat ze je hiermee kunnen helpen.
door je zo te voelen kom je eigenlijk niet toe aan hetgeen waar de therapie voor is bedoeld. (je zit maar een beetje te dromen en bent zenuwachtig) en dat werkt ook niet in je voordeel natuurlijk. (terwijl je wel gemotiveerd bent!!)

denk niet dat het een nieuw probleem is, maar uiteindelijk op dit moment naar boven komt ervaringen in het verleden.

het is niet raar, je bent niet gek.
er zijn nog veel meer mensen die hier net als jij last van hebben, maar er zijn zeker manieren om hier weer van af te komen.

ik wens je heel veel moed, geluk en succes toe, en vind het heel moedig dat je werkt aan je problemen!!

GO GIRL!!!!

Hulpverleners geven jou allicht iets wat je in je leven vaak gemist hebt. Ze luisteren naar je, nemen je serieus, hebben respect voor wat je voelt etc.
Dat je het vooral bij vrouwen hebt kan er eventueel op wijzen dat je deze dingen vooral bij een belangrijke vrouwelijke figuur gemist hebt (bv. je moeder). Dit kan verschillende redenen gehad hebben : ze was vaak afwezig, ze had problemen met zichzelf, ze was afstandelijk ten opzichte van jou, ze wees je af, ze had zelf veel aandacht nodig enz...
Je projecteert dan als het ware je verlangens op de hulpverlener. Daar is helemaal niets mis mee! Voor de hulpverlener zelf vind ik dit eerlijk gezegd bijna een geschenk. Ik bedoel : daar kan een goede hulpverlener enorm veel dingen uithalen, veel dingen mee doen.
Het beste is dat je voortaan, als je nog eens naar een hulpverlener gaat, in de eerste gesprekken best kan aangeven hoe je reageerde op vorige hulpverleners.
Je hoeft je daar helemaal niet over te schamen of zo, het is niet "raar" of "vreemd" . Projecties gebeuren voortdurend : alle mensen zonder één enkele uitzondering projecteren de hele tijd dingen op anderen zonder dat ze het beseffen. Verliefdheid, woede, verlangen, achterdocht... die mensen ten opzicht van anderen voelen zijn vaak niet meer dan een projectie van dingen die zij eigenlijk bij zichzelf moeten oplossen.
Dus wees blij dat jij het tenminste weet en er durft over te praten.
Ik durf zelfs bijna te beweren dat deze diepe projectie van jou het meest essentiële is om aan te pakken en wel eens één van de dingen kan zijn die aan de basis liggen van andere problemen.
Dus mijn advies : stop met te vechten tegen deze gevoelens, maar ga er gewoon mee aan de slag.

ik denk dat je een soort van obsessie of verliefdheid ontwikkeld omdat je aandacht krijgt .

dit kan verwarring geven als je het niet gewend bent dat er iemand is die jou wil zien of om jou geeft .

dit gevoel is denk ik meer een verliefd zijn op de aandacht die jij krijgt van die hulpverlener .

sterkte !!

zelfde gevoel en zelfde symptomen als verliefd zijn. Ik denk dat het verliefdheid is. Verliefdheid maakt gelukkig maar onvervulde liefde naar de ander maakt verdrietig, neem het serieus, vraag na bij haar of er gevoelens naar jou zijn. Kan het niet meer worden dan een hulpverlener-klant relatie dan begin nu, om vooral goed voor jezelf te zijn, veel vrienden om je heen verzamelen en leuke dingen te doen waardoor je weer nieuwe vrienden leert kennen mogelijk is er al iemand die een meisje/jongen zoals jij al heel erg lang wil leren kennen. ik heb wel makkelijk praten ik besef hoe moeilijk en echt het is. Alle mensen die dit wel eens hebben meegemaakt begrijpen dit en denken op dit moment aan jou want je staat niet alleen.

Misschien vult de hulpverlener in wat je ouders hadden moeten doen? Dan is er eindelijk iemand die er voor je is en je de "liefde" en aandacht geeft die je al heel lang wil hebben. Dan is het logisch dat zo iemand dan superwaardevol voor je gaat worden op wat voor manier dan ook.