Kun je terugvallen in een bepaalde leeftijd door ervaringen in je kindertijd?

jazeker. het is zelfs zo dat heel veel mensen dat doen. Je moet je voorstellen dat je je ergens niet op je gemak voelt. En dat dat dus heel erg aan je gaat knagen, dat je er zelfs een beetje gek van wordt.. Dan ga je instinctief naar een veilige haven ( een gedachte, een plek, of zelfs een fantasie) wat voor jou veiligheid geeft. Uiteraard heb je weer hele extremen. MJ had dat met Neverland. En omdat hij als volwassen man zich ook volwassen ; moet' gedragen kwam dat als ziekelijk over... De beschuldigingen dat hij seks met die kinderen had is ook nooit bewezen...

Er is een theorie die zegt dat het verschil tussen mens en dier er in zit, dat de mens eigenlijk levenslang kind blijft. Voor ons blijft het voor altijd mogelijk te leren en ons te verwonderen over het onbekende, terwijl dat voor dieren na de kindertijd ophoudt. Er is dus bij de mensheid geen duidelijke scheiding tussen de kindertijd en de volwassenheid. Wij blijven 'de spelende mens' (Homo Ludens).

In dat opzicht is het dus helemaal niet raar dat volwassenen zich identificeren met de kinderwereld, op het strand nog graag kuilen graven, spelletjes doen, sporten, zich nog steeds graag verkleden als iets dat ze niet zijn, muziek maken, ongeneeslijk aan 'the sense of wonder' en 'suspension of disbelief' lijden en 'kunst' maken.

En in dat opzicht heeft het 'eeuwige kindzijn' helemaal niets te maken met een moeilijke jeugd. Het hoort bij de mensheid.

Toegevoegd na 1 minuut:
Veel volwassenen zien ergens diep in zichzelf ook nog steeds een kind en verbazen zich elke dag als ze in de spiegel dat ouder wordende hoofd zien.

Ja, dat heet het Peter Pan-syndroom een syndroom waar MJ waarschijnlijk ook aan leed

Hallo,

Ik heb even gegoogled voor een psychologische benaming ervoor.

Als we kijken naar een indicatie op de psychologische afwijking van het normaal verwachte gedrag van een volwassen persoon en dus weer kind wil zijn of er sterk naar verlangt en in sommige gevallen er zelfs naar leeft.

Dan heet dit verschijnsel volgens de psychologie infantilisme.

Dit psychologisch aspect kan velen vormen aannemen en dus niet over 1 lijn te trekken.

Maar ieder persoon die dit gedrag heeft, wil allemaal weer kind zijn, er naar leven, en zo gedragen wanneer de tijd daarvoor gepast is, maar buiten die momenten zal de persoon zich gewoon volwassen gedragen.

Gr Gaelwyn

Je vraagt naar persoonlijke ervaringen.. Dan zeg ik ja, in verschillende omgevingen, of in contact met mensen kom ik verschillende stukken van mijzelf tegen. In sommige stukken voel ik mij absoluut volwassener. Op momenten dat ik sterk geraakt wordt, dan kan ik in een ander stukje terechtkomen wat soms letterlijk aanvoelt als een kind. De volwassene is altijd aanwezig en daarmee kan ik bewust sturen, maar ik ken het dat zelfs mijn lichaam anders aan kan voelen en reageren door het contact met zo'n kindstuk!
Michael Jackson heb ik altijd het voordeel van de twijfel gegeven. De mensen die zich dit niet voor kunnen stellen, maken in mijn beleving een te snelle opsomming van 1+1=2

Wel, ik weet niet of het "kinderlijk gedrag" is, maar als kind werd ik ver gehouden van alles wat meisjesachtig was. Mijn zus mocht een "meisje" zijn maar ik werd behandeld als "de stoere". Dus mijn haar moest kort terwijl mn zus haar haar mocht lang laten met de leukste speldjes. Af en toe kreeg ik een kleedje, dan was ik in de wolken. Maar die "jongenskop" waar ik altijd mee rond moest lopen voelde echt afschuwelijk. Verder was er thuis ook weinig ruimte om te spelen, mn moeder beschouwde dit als luiheid dus had altijd wel een klusje voor me.
Maar nu leef ik graag in een sprookjeswereld. Ik ben net als Krol verzot op kinderspelen, heb me enorm geamuseerd destijds met mn dochter en kan nu nog echt vanuit mijn hart met kinderen spelen. Ik ben echt gek op het hele "prinses" gedoe, wat je ook merkt aan mijn inrichting : veel roze en tierlantijntjes, poppen, een juwelenkistje met een danseresje enz.
Dat gaat wellicht nooit over. Verder kan ik zeer goed verhalen vertellen, en dat komt dat wel door mijn moeder. Zij was verzot op verhalen en als er één leuke herinnering is uit mijn kindertijd zijn het de momenten waarop mn moeder helder was en verhaaltjes vertelde. In feite creëerde ze ook sprookjes als was dit minder uitgesproken. Ze kon bv. erg flippen als kerst niet verliep zoals zij zich voorstelde (bijna als een kind) dus als we niet naar kerstliedjes (kinderliedjes) wilden luisteren maar gewoon wat wilden babbelen.
Maar aan de andere kant sta ik ook stevig op mijn poten hoor. Dus in feite geniet ik er gewoon van dat een stuk van mij nog een klein meisje is. En gelukkig ken ik ook wel wat mensen die hun innerlijke kind niet zijn kwijtgeraakt.
Het enige nadeel is dat ik in sommige omstandigheden me ook echt terug "het kleine meisje" voel alhoewel ik al 50+ ben. Dat voel ik me echt een kind dat tegenover volwassenen staat. Ik moet daar echt op letten, dat ik niet zo een babypop gezicht ga opzetten maar de volwassen vrouw in me aanspreek.