Ben je verplicht mee te werken aan een aangeboden gezinsondersteuning?

Nee hoor, in dit stadium ben je helemaal niets verplicht. Er wordt iets aangeboden, en jij mag zelf weten wat je daarmee doet. Er is alleen wél - om wat voor reden dan ook - zorg om jouw gezin bij de instanties, en het zóu kunnen dat die bezorgdheid alleen groter wordt als jij geen hulp wilt.

Ik had laatst een casusbespreking: compleet uit de hand gelopen gezinssituatie, huis vervuild, kinderen te weinig zorg, met één ernstig ziek kind, en de ouders niet bij machte om de situatie te veranderen. Iemand riep: "is het AMK al ingeschakeld?" en ik kon alleen maar bij mezelf denken: "zucht. Ja, AMK zal móeten in dit stadium, maar het is zó triest dat nu die ouders te maken krijgen met een instantie die hen ongetwijfeld het idee zal geven dat zij 'iets niet goed doen', en dat het probleem niet eerder is gesignaleerd. Waar was de huisarts, waar was school, waar waren de behandelend artsen van hun kind? Waarom is er niet gewoon HULP aangeboden, in een stadium dat dat nog voldoende geweest zou zijn?"

Ik zeg niet dat jouw situatie gaat ontsporen. Je klinkt als iemand die het wel weer allemaal op de rit gaat krijgen, en ik snap ook helemaal je wens om gewoon even rust te hebben. Maar begrijp ook die andere kant: zij hebben het idee dat je hulp kunt gebruiken, en misschien is dat ook wel zo. Ze leggen je niets op, maar bieden je iets aan. Niet omdat je een slechte ouder bent, maar omdat je in een lastige situatie zit, omdat je mogelijk overbelast aan het raken bent, en omdat je zoon extra zorg nodig heeft.

Is het niet een optie om gewoon die maatschappelijk werkster te laten komen voor een intake? Dan hoef je helemaal niet bang te zijn dat mogelijk BJZ ingeschakeld wordt, want je werkt mee aan alles wat ze je aanbieden. En misschien kan er wel gezinsbegeleiding geboden worden waar jij daadwerkelijk iets aan hébt. Misschien ook niet: maar als zij zorg bieden die jij helemaal niet wilt, dan kun je dat in elk geval uitleggen. Als je tijdens een gesprek uitlegt aan iemand wat er precies speelt en waaróm je iets niet wilt, is de kans veel groter dat ze jouw 'weigering' niet zullen beschouwen als extra signaal dat er iets mis is, maar dat ze begrijpen waarom je nu geen hulp wilt. En misschien zijn ze het wel met je eens dat deze hulp niet nodig is, dat kan natuurlijk ook. En als ze dat zelf vaststellen, is meteen voor alle partijen duidelijk dat er geen reden is tot zorg. Ik zou dus dat gesprek gewoon aangaan als ik jou was. Wie weet heb je er wel iets aan.