Wat is de logische link tussen vreselijk pijnlijk vermoeide spieren en stress?

Als je je prettig voelt en geen stress ervaart zijn je spieren ontspannen. Kennelijk span jij je spieren erg aan als je stress hebt, en doet dat pijn. Een ander krijgt hoofdpijn, weer een ander word chagrijnig. Die spierspanning is een overblijfsel van de oertijd, toen de mens bij gevaar moest kunnen vluchten, en dat doe je door als je spierkracht te gebruiken (probeer maar eens voor je leven te rennen als je vol-ko-men relaxed bent... die leeuw vreet je dan zó op).
Probeer eens lekker lang te douchen als je pijn hebt, of neem een rustige massage, of probeer te ontspannen door middel van meditatie / ademhalingsoefeningen. Goed naar je onderbuik toe ademen (leg je hand op je onderbuik en adem daar naar toe), dat leidt de spanning af van de rest van je lijf.

p.s. En dat van die paracetamol helpt natuurlijk geen bal als het echte stress is en je er vaak last van hebt. Dan doe je alleen aan symptoombestrijding en kun je wel de rest van je leven blijven slikken.

bij elk mens werkt stress weer anders, net als medicatie ook bij elk mens anders werkt om maar wat te noemen. hoofdpijn kan je overigens niet onder 1 noemer kan scharen, je bent dus beslist niet altijd klaar door simpelweg een paracetamolletje in te nemen. elk lichaam kan tot op een bepaalde manier incasseren (stress, overbelasting) en zo is het ook met de mentale toestand en de emotionele toestand. omdat niemand hierin hetzelfde is, en ook de wisselwerking hiertussen bij elk mens een andere impact (triggerende factoren) heeft reageert elk mens anders, en uit het zich ook anders, in een andere mate en op een andere manier. kortom, het is best ingewikkeld maar erg boeiend. misschien kan je meer wijs worden uit (of via) de onderstaande link? http://nl.wikipedia.org/wiki/Biologische_psychologie

Misschien zit het dan bij jou meer in echt de spierspanning? Een slechte houding kan een hoge spierspanning in de hand werken of versterken, maar als je een goede houding hebt en het daar niet aan lijkt te liggen, dan ontspan je mogelijk je spieren niet goed, kan dat? Heb je wel eens specifiek ontspanningsoefeningen gehad, bij één van je eerdere therapeuten? Ga anders eens naar een haptonoom, of een andere therapeut de heel specifiek met ontspanning bezig is.

jij ook bedankt voor je reactie en uitleg :)) OMG, dat het bijzonder is kan ik idd nagaan (en hoe!)
ik heb zelf adhd met overwegend ADD, net als mijn dochter, en zoontje wat prototype ADHD is en binnenkort onderzoeken krijgt omdat autisme kenmerken toch wel heel bijzonder duidelijk aanwezig zijn)
ik maak me zelf ook 'schuldig' aan deze autistische 'bekabeling' :)
zal alle labels niet opsommen, want we zitten vol met van die gele post itt plakkers hier. :)) door de hoge latjes, verwachtingen van de maatschappij (direct maar ook zeker indirect), familie, kennissen, leerkrachten etc. heb ik de stress ook mogen ervaren.
(sterker nog, een burn out was het resultaat)
in feite legt men de lat vaak voor zichzelf te hoog. (wat vinden, denken, verwachten anderen, hoe moet en zal ik hier aan voldoen om zo min mogelijk op te vallen en anders te zijn en vooral mezelf niet toe te staan mezelf te mogen/durven/kunnen zijn) accepteren is idd een van de punten, (net zoals toepassen, grenzen stellen, leren opkomen voor jezelf etc)
alles zodat de onmogelijkheden die bij een beperking horen niet meer zo alles bepalend zijn waardoor de impact die het heeft (breek me de snavel niet los!) niet meer zo heftig is. door handvatten, rekening met elkaar te houden (wat betreft de mogelijkheden en onmogelijkheden) en vooral ook naar de buitenwereld duidelijk een statement te maken is mijn ervaring dat je al over de helft bent.
het toepassen van de handvaten vind ik nog steeds een heel gedokter en gekloot, maar het heeft wel een pos. effect. (en binnenkort dus weer een nieuw hoofdstuk in dit boek) in mijn omgeving zijn er ook mensen die het niet kunnen en willen snappen, roepen dat het onzin is, iemand zich niet aan moet stellen, etc. en ja, als er hier iemand onverwacht op de koffie komt is de hele zooi van slag, maar ik heb dit aangeven, en steek het niet onder stoelen of banken. (de koffie komt wel als we hier met de voetjes weer op de vloer staan, en tot die tijd zijn we niet zo gezellig maar dat wist je)

leren wapenen hiertegen, grenzen stellen zijn ook dingen die mij enorm hebben geholpen.
(geen begrip? jammer maar helaas, dit is iets waar dit soort kinderen enorm behoefte aan hebben. duidelijk laten zien dat je geen begrip hebt? helemaal jammer, maar puur voor mijn kind is dit iets wat hij/zij NIET kan gebruiken dus ik neem afstand) voor ouders en familie zijn er overigens ook avonden en cursussen om meer grip te krijgen op dit soort dingen hoor.
jij bent er ook nog. ook al doe je uit alle liefde je best voor iedereen, en trek jij de kar waarschijnlijk grotendeels, dus ook voor jou moet er aandacht en ruimte zijn om het allemaal te kunnen blijven opvangen en die kar te blijven trekken. en nee, de maatschappij die we graag willen zien bestaat helaas niet. maar vergeet niet dat onbegrip stiekem de grootste beperking is en meer zegt over de persoon dan over je gezin. ben al een tijd zover dat ik de kinderen de ruimte geef om zichzelf te kunnen zijn. krijg ik het niet, dan claim ik het (ook voor mezelf, ben toch een autist dus men kijkt hier soms niet eens meer van op haha)
het is zelfs zo dat ik mensen in mijn leven heb gedeleet. (was met niets meer bezig dat me verdedigen, nou dank je de koekoek, zag dat na een paar jaar niet meer zitten en laat het nu niet meer tot een paar jaar oplopen) maar blijf lekker dingen ondernemen die je goed doen! claim het desnoods, zet op je agenda een dagdeel die helemaal voor jou alleen is en jij in kan vullen op de manier hoe jij dat wil. deze momentjes geven je weer energie die je hard kan gebruiken.... heel veel sterkte! geniet van je bijzondere kids want dit soort labeltjes hebben ook bijzondere en mooie positieve punten hoor :)

man voor ik een handvat heb was lekker in de hand ligt ben ik altijd een zoektoch verder....
daarbij ben ik mijn rem, wat ook niet altijd even handig is :) ik lees hoe goed je het aanpakt, en hoe je ieder stuurt en steunt, maar what about you? kan jij op iemand steunen, kan je de teugels een keer laten vieren, een beroep doen op iemand, even de boel loslaten en niet met de labeltjes en gebruiksaanwijzingen van iedereen bezig zijn? goede resultaten boek je zeker wel, en daar mag je heel trots op zijn, maar loop je jezelf (ongemerkt) niet voorbij? heb je eerder onderzoeken gehad voor de spierpijn en de chronische vermoeidheid? vaak hoort men de standaard praatjes bij artsen (stress, vermoeidheid, gaat over, mee leren leven etc.) maar niet zelden komt het ergens anders vandaan. (spierspanning in de nek wat impact heeft op de spieren en pijn veroorzaak waardoor je vermoeid raakt om maar even wat te noemen) bij neer leggen is niet verkeerd, maar denk wel dat je zeker van je zaak moet zijn en je ook echt weet wáár je je bij neer kan leggen. spierpijn vanaf je 8e is niet iets wat vanzelf overgaat, en waarbij stress voor de hand ligt lijkt me. en vermoeid vanaf je pubertijd is ook geen doorsnee kenmerk. misschien tijd voor een specialist of andere specialist, therapie (of wat je dan ook nog niet hebt gebrobeerd)