Gaat adhd en autisme wel of niet samen?

+
Dat is ZO waar Krol! En toch: labeltjes helpen om (vooral financieel) deuren te openen, die anders gesloten blijven.
En voor mij gold t.a.v. zoonlief ook: begrip en geduld ;-)

Krol, dat klopt, en ik ben het helemaal eens met Wendy, voor de best mogelijke zorg, heb je de diagnose nodig en het labeltje veranderd niks aan je kind! Jou kind met al zijn +jes blijft uniek! Voor mij zijn alle labeltjes altijd +jes.

Ik maak bezwaar tegen het woord 'juist' in 'juiste diagnose'.
Een diagnose is niet meer dan een verhaal, en van juistheid kan geen sprake zijn. Daarom wordt een diagnose 'gesteld'. Of laat ik het zo zeggen. In het onderzoek worden vragen gesteld, geïnterpreteerd, ze worden gewogen, en de deskundige stelt een diagnose.
Laat je hetzelfde doen door een ander, dan is de kans groot, dat er een andere diagnose gesteld wordt.
Welke diagnose is nu 'juist'?
Allebei en geen van beiden! Ze zijn gewoon verschillend.

Dat is inderdaad mogelijk Klaas1952 en ligt ook aan de mate van bijvoorbeeld autisme. Er zijn natuurlijk "twijfelgevallen", maar in principe komt dat wel uit de testen naar voren. Die zijn natuurlijk wel heel slim gemaakt en alleen ter beoordeling van een psychiater.
Mijn zoon is inmiddels 3x getest, niet omdat ik dat nodig vond, maar omdat dit moest voor andere zaken en een testuitslag "verloopt" ook met de tijd. Alle 3 de uitslagen, door verschillende psychiaters gedaan, komen uit op dezelfde diagnose.
Ik denk niet, dat de kans groot is, zoals jij schrijft, maar wel aanwezig.

Ik heb het eigenlijk over het wezen van deze systematiek, Wendy.
Laat ik het zo zeggen: 1+1=? Is iets anders dan 1 ? 1 =2
Snap je? Bij het eerste ligt de wijze vast: je krijgt de gegevens, en wat je ermee moet doen, namelijk optellen. En dan zal er vaak 2 uitkomen. Dit is proceduregericht.
En het effect is, dat als de invoer en de gevolgde procedure tweemaal exact gelijk zijn, de uitkomst dat ook is. Bij dat tweede ligt de uitkomst vast, maar de procedure niet. Dit zijn twee fundamenteel verschillende dingen. Proceduregericht en doelgericht. In de praktijk probeert men het toeval zo veel mogelijk uit te sluiten, en dat is waar je het vervolgens over hebt.
Maar ik kan me zo voorstellen, dat als de deskundige twijfel heeft, hij gewoon de diagnose-dobbelsteen pakt. Dus die met bps, ass, pdd-nos, add, adhd, ndd, en odd erop. En dan gooien maar. Ik overdrijf, maar niet qua essentie.

Betreffende het laatste deel van je laatste alinea: sorry, maar de tekst niet letterlijk nemend denk ik, dat een zichzelf-en cliënt-respecterend psychiater in twijfelgevallen andere wegen bewandelt om tot een zo gedegen mogelijke diagnose te komen. Heb je negatieve ervaringen?

Nee, ik probeer alleen maar de werkelijke essentie van het begrip 'diagnose' met een grapje duidelijk te maken. Ik ben dus aan het relativeren. En wat ik schrijf, is heel erg waar. Kun je dit begrijpen? Zo niet, probeer dan eens deze ideeën in je hoofd op verschillende schaalgrootten uit. Kijk, een dobbelsteen is klein, maar in het echte leven speelt toeval ook een grote rol. Wat een diagnose heel voorstelt, werd mij pas duidelijk na het lezen van het boek van dr. Sandra Kooij, ADHD bij Volwassenen. En ook zij is voor het opheffen van het kunstmatige onderscheid tussen ADHD en ASS.

@krol. Mw Kooij is in NL de belangrijkste autoriteit op het gebied van ADHD. En inderdaad, indien je in klinische beelden denkt, is ADHD heel anders dan ASS.
Maar in de praktijk heb je te maken met echte mensen.
En dan werkt dat denken in klinische beelden niet. Daar hamer is steeds op.
Het is niet zo, dat je een xxx bent, maar diagnose xxx hébt. Het is moeilijk die denkslag te maken, maar wel heel erg nuttig, omdat je dan gemakkelijker kunt relativeren. Dus ook het denkbeeld dat ASS, op BPS ongeneeslijk is, is onjuist. Het is allemaal niet zo zwart/wit. Wat jij opmerkt, krol, is dat iedereen van die trekken heeft. En dat klopt gewoon. Pas wanneer iemand zóveel last heeft van zijn trekken, kan het stellen van een diagnose nuttig zijn.

Dat vind ik inderdaad moeilijk te begrijpen Klaas.
Je HEBT autisme, je BENT geen autisme. Je HEBT een lichamelijke handicap X, je BENT niet lichamelijke handicap X
Je "mag" ook niet zeggen: ik ben autist, maar ik heb autisme.

Ja, dat dacht ik dus ook! Maar anderen zeggen weer dat dit niet (altijd) zo is. Ik weet het ook niet meer...

Juist Krol, mijn zoon woont nu in een woongroep speciaal voor jongeren met autisme. Volledig aangepast, dat helpt maar de problematiek neem je niet weg. De ideale omgeving creëren voor mensen met autisme zou betekenen dat ze niet meer mee kunnen doen in de huidige maatschappij.

Dat ben ik met je eens. De ideale omgeving kan daarbuiten alleen gecreerd worden als iedereen de hand in eigen boezem zou gaan steken. Daar is al een begin mee gemaakt, het gaat alleen niet snel. Ik heb zelf trouwens ook een autistische dochter. Een zelf ben ik hooggevoelig. En ik ben blij dat vrouwen tegenwoordig niet meer "geregeld" worden hier in Nederland.