Hoe kan het dat ik niet huil terwijl mijn vader overleden is, maar wel huil omdat iemand een "nieuwe"pony heeft gekregen?
Mijn vader is ongeveer 8 maanden geleden overleden. ik mis hem vreselijk, wij waren altijd samen. Maar op het moment dat hij overleed, was ik een steun voor de mensen om me heen, troostte iedereen, en regelde alles voor de crematie. Er zijn al mensen geweest die mij vroegen of ik hem wel miste? waarom ik zo "koel" hier onder blijf. Zelf snap ik het eigenlijk ook niet. Gisteren avond vertelde mij iemand. Dat ze een "nieuwe" pony kregen voor hun dochter. en ik krijg spontaan tranen in de ogen, terwijl ik deze mensen eigenlijk alleen maar ken via de sport van mijn zoon, en verder dus nooit contact met ze heb. Ben wel heel blij voor deze mensen want het is ze van harte gegund. Maar ik begrijp het niet. hoe kan dit? Ik mis mijn vader enorm. Of is mijn verdriet niet mijn verdriet? toch hou ik in mijn gedachte enorm veel gesprekken met mijn vader.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.