Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe kan het dat ik niet huil terwijl mijn vader overleden is, maar wel huil omdat iemand een "nieuwe"pony heeft gekregen?

Mijn vader is ongeveer 8 maanden geleden overleden. ik mis hem vreselijk, wij waren altijd samen. Maar op het moment dat hij overleed, was ik een steun voor de mensen om me heen, troostte iedereen, en regelde alles voor de crematie. Er zijn al mensen geweest die mij vroegen of ik hem wel miste? waarom ik zo "koel" hier onder blijf. Zelf snap ik het eigenlijk ook niet. Gisteren avond vertelde mij iemand. Dat ze een "nieuwe" pony kregen voor hun dochter. en ik krijg spontaan tranen in de ogen, terwijl ik deze mensen eigenlijk alleen maar ken via de sport van mijn zoon, en verder dus nooit contact met ze heb. Ben wel heel blij voor deze mensen want het is ze van harte gegund. Maar ik begrijp het niet. hoe kan dit? Ik mis mijn vader enorm. Of is mijn verdriet niet mijn verdriet? toch hou ik in mijn gedachte enorm veel gesprekken met mijn vader.

Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
in: Psyche
33.4K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Ik kan niet aan geven waarom Jij niet huilt, maar ik herken het wel. Zoals je al leest in alle zinvolle antwoorden is het voor iedereen anders, iedereen rouwt op zijn/haar manier.
En tot mijn verbazing ervaarde ik ook dat ik bij elk overlijden van een zeer dierbare ook weer anders kan rouwen.
Bijv. om mijn vader huilde ik heel veel, om mijn moeder helemaal niet... En dat, terwijl ik met mijn moeder juist een innige band had.

Er kunnen zoveel redenen zijn om te huilen. Bijvoorbeeld omdat je de geliefde zo intens mist, of omdat je je realiseert dat je nog zoveel had willen zeggen, of misschien alleen ik hou van je. Of omdat je alleen maar een grijze grauwe toekomst voor je ziet zonder de liefde van die ander. Of omdat je boos bent op degene die ineens weg ging ook al weet je best dat dat geen zin heeft en zo. Of omdat je ineens zo geconfronteerd wordt met verlies, dood.

Zo kunnen er ook vele redenen zijn om juist niet te huilen.
En dan kan ik dezelfde redenen benoemen als hierboven...

Maar dat zegt allemaal niets over het rouwproces dat je innerlijk doormaakt.
Dat je verdriet hebt ligt niet aan wel of geen tranen.
Soms kan verdriet zelfs zo groot zijn dat er nooit meer tranen vloeien, daarom ben ik blij dat je wel volschiet door de nieuwe pony. Want het zegt ook dat je dus niet innerlijk bevroren bent door het verdriet, misschien juist wel gevoeliger bent geworden.
Zo schiet ik vol als ik naar Het kleine huis op de prairie zit te kijken (jaja, ik weet het... ik ben er niet trots op ... :-)))

Nog iets, je zegt ook ergens dat je met je vader gesprekken hebt. Ik heb dat ook, nog steeds, met mijn vader en moeder. Vermoedelijk heb je het gevoel dat hij weliswaar is overgegaan maar niet dat hij nergens meer is. Dat vermindert het gemis niet maar voor jezelf weet/voel je dan dat de essentie/geest van je vader blijft. En dat kan mede bepalen hoe je rouwproces verloopt.

Maar zolang je nog om "iets" ontroerd kan raken of huilen, maak je dan geen zorgen dat je niet huilt om je vader. Huilen is geen graadmeter voor de hoeveelheid liefde die je voor hem voelde/voelt.
Je hart is de graadmeter, niet je traanbuis.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
MOOI!!!!!!!!!!!!!! +
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Dank Wen. smile.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Je hart is de graadmeter, niet je traanbuis................
+
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
vooral de laatste zin is voor mij erg zinvol.

Andere antwoorden (5)

Er waren zoveel mensen die je hulp nodig hadden dat je je verdriet even geblokkeerd hebt. Je voelde je nuttig en dat heeft je ook geholpen. Bij zoiets als een pony hoef je niet te helpen en dan word je emotioneel.

Door dat je emoties worden aangeraakt komt je verdriet los. Als je denkt dat huilen goed voor je is dan zou je dus door schattige plaatjes of juist door foto's van je vader dat zo kunnen opwekken. roep je emoties op. dan komt de huilbui, want die is er wel ergens maar je hebt het dichtgemetseld en een klein gaatje overgelaten. succes!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Juist doordat je vlak na het overlijden van jouw vader zoveel te regelen had, ben je er niet toe gekomen om je primaire emoties te doorleven. Je wilde je bewust niet af laten leiden door toe te geven aan jouw verdriet omdat dit je van jouw verantwoordelijkheden af zou leiden, kortom, je wilde je koppie erbij houden!
Dit zie je vaak, het verdriet zit dus ergens weg gestopt. Vaak, als alles achter de rug is, stort diegene dan in omdat er dan ineens tijd en bezinning komt. Ineens wordt je dan snoeihard geconfronteerd met de feiten.

Iedereen gaat anders om met verdriet. Dat ligt ook aan je karakter. Ben je een heel gevoelig persoon, dan grijpt het meteen diep in en komen de tranen vaak onophoudelijk.
Je kunt dan nergens anders meer aan denken. Het beheerst je totdat je op gegeven moment ineens tot het besef komt dat het leven gewoon doorgaat en de meesten kunnen het dan een plaatsje geven en de draad weer oppakken. Er zijn ook mensen die in hun verdriet blijven zwelgen, die ziek van verdriet kunnen worden en er zonder hulp niet uitkomen. Verdriet kan je psychisch kapot maken, als je zo'n type bent.

Jij bent dus niet zo'n type en wees blij!
Natuurlijk heb je emoties en mis je jouw vader. Jij bent echter ook in staat om er mee om te gaan op die manier die bij jou past. Jij hebt weggestopt en door regelmatig met jouw vader te praten is hij er dan toch voor jouw gevoel. Jij bent er nog niet aan toe gekomen om hem daadwerkelijk te missen als zijnde 'onbereikbaar'. Het kan zijn dat dat moment nog komt hoor, dat je ineens tot het besef komt en alle emoties laat boven komen. Het kan ook goed zijn dat je zo langzaam op jouw manier verwerkt en door de tijd laat wegslijten.

Toch zitten er emoties bij jou en het kan goed zijn dat ze op de raarste momenten de kop opsteken. Tranen kunnen op sommige momenten ineens opkomen en het kan zelfs zo zijn dat je zo moet lachen dat je tranen in je ogen krijgt en die ineens omslaan in tranen van verdriet. Je kunt daar helemaal niets aan doen, hormonen regelen dat in combi met je psyche. Dit moment met de pony was ook zo'n moment. Misschien doordat je de vreugde zag van het geluk van een ander en daardoor geconfronteerd werd met jouw ongeluk. Het feit dat je vader er niet meer is. Emoties moeten nu eenmaal verwerkt worden en bij jou gebeurt het stukje bij beetje en moet echt opgeroepen worden. Je moet dus niet raar opkijken als dit op de meest rare momenten ineens gebeurt. Er is alleen een trigger nodig!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ieder verwerkt verdriet op zijn eigen manier dus trek je niets aan van wat anderen zeggen. En iemand missen is toch ook een vorm van verdriet? Verdriet kan vele vormen hebben vind ik. Bovendien kan het ook nog zo zijn dat het verdriet om het verlies van je vader zo groot is dat je het niet goed toe durft te laten. En de tranen in je ogen toen je hoorde dat dat meisje een "nieuwe"pony kreeg waren vreugdetranen. Vreugde laat je misschien gemakkelijker toe dan verdriet.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Dat je niet huilt vanwege het overlijden van je vader kan, omdat niemand gelijk is aan een ander en jij de rouw en zijn verlies verwerkt op jouw manier.
Dat je huilt als iemand een nieuwe pony heeft gekregen kan zijn, omdat je dat raakt en je emotioneel in de rouw bent. Dat noemen ze ook wel eens: emotioneel niet stabiel zijn. Emoties zijn rare "dingen": ze kunnen op de meest onverwachte en vreemde manieren naar boven komen. Daarom begrijp je ze ook niet: het is namelijk niet iets "verstandelijks", het zijn gevoelens.
Verwerk het verlies van je vader dus op jouw manier, neem er je tijd voor. Het is een proces en kan een poos duren.

Onderstaand informatie voor je over rouwverwerking, misschien heb je er iets aan.
http://www.verliesverwerken.nl/rouw/rouwproces.php
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+
Ieder doet het op z'n eigen manier. Dat wij van de TV leren dat iedereen in een huilend hoopje ellende verandert als hij een naaste verliest, is heel raar. De meeste mensen zijn helemaal niet zo makkelijk met hun tranen.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Precies! En beide is prima.
Je merkt het vanzelf wel na verloop van tijd, of je een probleem hebt bij de verwerking en dan kan ja altijd deskundige hulp vragen.
Dank!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+1 Wen, zoals je zegt; beide manieren zijn even prima.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Thanx!
Omdat je veel met je vader samen deed/was, en dus een goede band met hem had, kan het goed zijn dat je verdriet nog niet goed een weg weet te vinden. Het is heel heftig als dat gebeurd en iedereen verwerkt dat op zijn eigen manier.
Jij bent in eerste instantie een grote steun geweest voor anderen en dat is mooi. Je praat veel met je vader in je gedachte en dan is hij dus veel bij je.
Dat is jouw manier om het te verwerken. Dat is prima en niets mis mee. Als je merkt dat je er ZELF echt last van hebt dat je het niet op een manier verwerkt die ANDEREN van je verwachten, dan is het goed om daar eens met iemand over te praten.

Zolang jij je goed voelt bij de manier waarop JIJ dit doet, is het een manier die voor jou goed werkt.
Laat je niet van de wijs brengen door reacties van anderen want hoe zij dat doen (of denken te doen als dit hen gebeurd) is hun manier. Respect voor jouw manier zou mooi zijn maar niet noodzakelijk.

Je bent niemand verantwoording schuldig over hij jij met het overlijden van je vader omgaat. Dat is helemaal van jou.

Dat je tranen voelt bij andere situaties waarvan je niet snapt dat je dat zo voelt, kan een manier zijn om je verdriet te uiten. Het zit er wel maar vindt zijn weg op een andere manier. Of als je een film kijkt met een bepaalde emotie dat je opeens heel erg je tranen voelt opkomen. Laat dat gewoon gebeuren want ook dat kan het verwerken van emoties in jou zijn. Het raakt je dan in ieder geval op een manier die jij wellicht nog niet weet waar het vandaan komt. Alles op zijn tijd!

Maak jezelf niet gek met alles te moeten snappen wat er gebeurt. Het gebeurt, en dat is wat het is. Als het nodig is dat je het begrijpt, komt dat vanzelf op een moment dat dit voor jou goed is.

Ik wens je nog veel mooie gesprekken met je vader en de steun, respect en liefde die je nodig hebt!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 5000
Gekozen afbeelding