Hoe komt het dat 'handflappen' bij PDD-NOS vaak op de jongere leeftijd is en dat dit bij meisjes iets minder vaak voorkomt dan bij jongens?

Waar jij over spreekt wordt ook wel "Fladderen" genoemd.
Niet alleen bij PDD-NOS, maar bij alle vormen binnen het ASS komt dit ( op jonge leeftijd ) voor.
Bij ASS op latere leeftijd in combinatie met een verstandelijke beperking zien we het ook.
Ik heb gewerkt met "jongeren"van 30-40 , op een niveau van peuter/kleuter en heb dit meerdere malen gezien.
Als er iets heel spannends, heel fijn of met veel enthousiasme gebeurt, dan komen de bewegingen die worden omschreven als: Stereotiep en herhaald motorisch gedrag.
Soms geeft fladderen ook verlichting, doen ze het bij spanning of juist om te ontladen of bij momenten waarop ze niet weten wat te doen!
Mensen met autisme hebben zeker emoties en gevoelens, ze merken dat er iets gebeurt in hun lichaam, maar kunnen er onvoldoende een "passend" gedrag bij vinden. Bij hele heftige reacties komen impulsieve en "primitieve" reacties.
Een baby die zijn moeder aan ziet komen, kan van puur enthousiasme gaan fladderen. Kinderen kunnen het bij zeer heftige emoties langer doen. Je ziet het soms ook terug in gedrag van volwassenen, die toch allang gewend zijn hun armen onafhankelijk van elkaar te gebruiken, wanneer ze reageren op plotselinge emoties zoals vreugde, kwaadheid of pijn: een symmetrische reactie met beide armen.

Wat jij vraagt over het verschil tussen jongens en meisjes met ASS: Er werd altijd gedacht dat de verhouding J/M=3/1 was. Gelukkig komt het hele spectrum steeds beter in beeld en daardoor ook de onderzoeksmethoden. De verwachting is dat de verhouding 3/1 bijgesteld gaat worden ( 2/2 ?)

Jongens zijn doorgaans impulsiever en praktischer in hun ontwikkeling, waardoor de stoornis duidelijker zichtbaar is.
Bij meisjes zien we eerder een kopieergedrag van de omgeving met een rustige en afwachtende benadering van nieuwe dingen. Ze vallen niet zo extreem op, maar komen wel dezelfde beperkingen tegen als jongens.
Bij autisme zie je niet altijd de stoornis, maar wel het niveau waarmee deze persoon er mee omgaat. Hoe hoger het niveau, hoe beter deze mensen in staat zijn om escapes in te bouwen, vindingrijke oplossingen te bedenken, te leven als een kameleon. Tot het moment dat ze zoveel energie gestoken hebben in overleven, dat ze keihard door het ijs zakken met alle nare gevolgen van dien.
Dit antwoord komt deels uit (goede) literatuur, deels uit ervaring binnen het eigen gezin.