Mag je psychologie gaan studeren als je zelf ooit onder behandeling bent geweest van een psycholoog?

Wanneer je voldoet aan de eisen voor vooropleiding en gewoon je punten haalt, mag geen enkele universiteit je weigeren op grond van ziekte, handicap of stoornis. Dat is namelijk discriminatie, en bij wet verboden. Waar je in het verleden voor bent behandeld is al helemaal niet relevant. Er zijn trouwens relatief veel mensen die een sociale studie doen die tijdens hun studie vastlopen en dan hulp zoeken bij een (studenten)psycholoog. Ik krijg zelf wel eens de indruk dat er aardig wat psychologiestudenten zijn die zich aangetrokken voelen tot die studie omdat ze hopen dan zichzelf wat beter te kunnen begrijpen ofzo, en vastlopen op het moment dat ze zich bijvoorbeeld herkennen in bepaalde psychische stoornissen waar ze over leren. Of hier ooit onderzoek naar is gedaan weet ik niet, maar dat is mijn persoonlijke indruk.

Overigens wordt het persoonlijke psychologische deel van de psychologiestudie over het algemeen zwaar overschat. Vaak denken mensen dat het 'zwaar' of 'confronterend' moet zijn om met psychologie bezig te zijn als je zelf misschien niet lekker in je vel zit. Behalve dan het eventueel herkennen van wat patronen is dat in de meeste gevallen totaal niet aan de orde, want waar je mee bezig bent is puur theorie. Alleen als je klinisch psycholoog wilt worden en echt de klinische praktijk ingaat, heb je op den duur verplichte leertherapie, maar verder is echt niets in de studie psychologie waarin je 'aan jezelf werkt' of 'jezelf tegenkomt' ofzo. Anders is dat bij een opleiding als SPH op het HBO, al verschilt dat enorm per hogeschool. Maar daar is het op een aantal plekken wel de gewoonte dat er veel in groepen gekeken wordt naar je eigen houding, je eigen psychische gezondheid en je balans in gevoelens, relatie met anderen, etc. Ik kan me voorstellen dat daar nog wel eens mensen op vastlopen die zelf psychisch niet zo in balans zijn, omdat je voor dat soort 'sessies' soms wel behoorlijk sterk in je schoenen moet staan. Bij de universitaire psychologiestudie kom dat 'zelf' eigenlijk niet aan de orde, het is immers een wetenschappelijke opleiding en dat is dan ook waar je je mee bezig houdt. Voor iemand die echt een duidelijke psychologische stoornis heeft is het waarschijnlijk niet altijd slim om de klinische kant op te gaan, maar dat wil nog niet zeggen dat je geen psycholoog kunt worden: je kunt research doen, lesgeven, voorlichting geven, de arbeids- en organisatie kant opgaan, en nog veel, veel meer. Psychologie is een erg breed vak.