Hoe moet ik die gedachten uit mijn hoofd zetten?

Heel veel mensen van jouw leeftijd hebben die gedachte.

Het is fijn om daar met iemand over te kunnen praten en een goed advies te krijgen.

Bel met Sensoor.

Bellen met de telefonische hulpdienst kan anoniem, dag en nacht, alle dagen van de week, het hele jaar door.

Bel 0900 0767 5 ct. p/m

Je kunt op de website ook je regionaal nummer zoeken
dan bel je tegen regionaal tarief.



http://www.sensoor.nl/sensoor-dag-en-nacht-telefonische-hulp/zoek-lokaal-nummer.html

Zoek afleiding... Probeer nieuwe dingen. Als je denkt dat het niet weg gaat, of dat die gedachtes sterker worden, dan zou ik dat wel even met iemand bespreken.

er zijn voor dit soort problemen andere sites. daarnaast raad ik je aan om naar je huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een psychologe, die kan jou de juiste handvatten geven om je beter te voelen... dit is namelijk niet een gevalletje van een 'dipje'... als je serieus overweegt om zelf moord te plegen om je jongen heb je hulp nodig... sterkte!

Bij een van je eerdere vragen vroeg je iets over latijn en grieks. Als je Gymnasium doet ben je zeker niet slecht in school. Je cijfers kunnen tegenvallen, maar vergeet niet dat je een grote toekomst tegemoet kan zien. In deze tijd van het jaar is iedereen somber en vooral bij pubers is dit vaak het geval. Binnenkort is het weer lente en zal je weer veel vrolijker worden!!

PS.
Zelfmoord is nóóit de oplossing. Er zijn altijd andere oplossingen om je beter te voelen. Je weet niet wie je allemaal pijn doet bij zo'n actie, dit geeft aan dat er veel mensen om je geven!

ik zit er af en toe ook mee (ik doe ook gymn) maar zelfmoord is geen oplossing. er zijn ook leuke dingen in t leven!

Je bent duidelijk een puber met hevige gevoelens.
Probeer altijd dit te bedenken: als jouw leven geen had, dan was je niet geboren.
Alle leven heeft zin.

Als je het moeilijk hebt, kan de gedachte aan zelfmoord gek genoeg opluchten: het idee dat die uitweg er nog altijd is. Ook al zou je het misschien in het echt helemaal niet willen of kunnen doen.
Zeker in de puberteit komt dit heel vaak voor: je bent beslist niet de enige.
Zelfmoord lost niets op en wil je ook helemaal niet, dus moet je het probleem van de andere kant benaderen: wat kun je doen om jouw situatie leefbaarder te maken?
Is er een familielid waar je terecht kunt, niet per se om hierover te praten maar misschien domweg om even thuis weg te zijn? Toen ik zo oud was als jij nu, ging ik vaak op bezoek bij mijn tante. Die vroeg niets, oordeelde niet, maar ik was welkom in haar leven, haar huis, haar hart en dat heeft me erdoor gesleept.
Ook kun je misschien eens praten met je mentor op school - die is er om jou te helpen.
De al gegeven tip om Sensoor (of de Kindertelefoon, kan ook, die is er ook voor jouw leeftijd) te bellen is ook goed, kan altijd, en je kunt er je hart luchten en misschien tips krijgen.
Je staat er niet alleen voor, zoek steun!
Sterkte meis!

als je 15 bent kun je gratis bellen met de kindertelefoon of chatten als je liever niet gelijk belt. (sensoor is eigenlijk voor volwassenen)
er is sinds kort een nieuwe site gelanceerd, speciaal voor kinderen/jongvolwassen van 13 tot 18, het is mooi geworden en veel efficiënter.
daar kun je je verhaal kwijt, anderen hun verhaal lezen, tips vinden, gedichten op achterlaten, schreeuwen op de shoutout....
iig kan je er je ei kwijt en mss kom je verhalen tegen waar je je in kan vinden, wie weet.

gedachten zijn maar gedachten, laat je niet commanderen door gedachten. die gedachten zijn niet jou. jij bepaalt jou gedachten en niet andersom.

probeer je innerlijke kracht (Hara) sterker te maken, zodat je de baas kan over je geest (gedachten).
(door bijv.; Qi Cong, Judo, Tai chi, meditatie, intensief sporten/bewegen, ik noem maar wat...)

:o)

Je zegt dat je van hem houd. dat is je enigste lichtpuntje. Dat is waardevol en houdt je er maar aan vast. Heb je al gezegd dat je van hem houdt dat hoeft ook niet probeer eerst vriendschappelijk contact te leggen want dan verdwijnt hij niet helemaal uit je leven bij het verlaten van de school. Liefde laat je voelen dat wel leeft en dat je wat waard bent. Kijk zelf eens of je het uit kunt bouwen, wat wil je later gaan doen, je bent nog zo jong, ontmoet veel mensen en kijk of je een baantje naast je studie kunt vinden, ga eruit, nieuwe dingen zien. Je moet hem zeker niet vergeten maar op een gegeven moment op reis of met iets bezig denk je misschien. O, ik heb dit uur helemaal niet aan hem gedacht.

Het is een magere troost dat je niet alleen bent met dit soort gedachten en toch... het is net doordat er zovele anderen zijn die dit herkennen dat je ook op een pak morele steun kan rekenen.

Weet je wat voor mij het verschil heeft gemaakt?
Dat ik op een gegeven moment (tijdens een BDE = Bijna Dood Ervaring) tot het besef kwam dat sterven geen zin heeft want dat je 'ginds' verder 'moet' werken aan hetgeen je hier niet hebt afgewerkt. Dus heb ik besloten om er hier maar het beste van te maken.

Het klinkt misschien gek maar het volstaat om je hoofd bewust met andere gedachten te blijven vullen om van ongewenste gedachten verlost te geraken. En ik weet het als geen ander, dat kost verdomd veel inspanningen om jezelf op leuke zaken te focussen als je 'gevangen' zit in de positie waarin jij nu zit.

Moest je evenwel toch de moed kunnen opbrengen om een lijstje te maken met positieve en/of constructieve woorden of verhalen dan raad ik je aan om dat te doen. Herlees dat lijstje voor het slapen gaan en 's nachts werkt jouw brein hierop verder. Herlees dat lijstje net na het ontwaken opnieuw. Dwing jezelf om een Lach op je gelaat te 'toveren' ook al komt die lach niet vanuit je hart, het soort hormonen die je activeert vanwege het optrekken van je mondhoeken staan garant voor een beter gevoel en constructief denken. Doe 7 dagen consequent deze eenvoudige oefening en je voelt ongetwijfeld verandering. Punt is wel dat je het minstens 7 dagen consequent dient vol te houden want anders krijgt jouw brein onvoldoende tijd om zich aan te passen aan vernieuwende gedachten.

Vermits je deze vraag stelt ga ik ervan uit dat je wel degelijk een oplossing zoekt dus hoop ik dat er tussen de antwoorden en reacties wel degelijk voldoende bruikbare elementen zitten die jou naar de "Smile-Side of Life" weten te loodsen.

Ik wens je alleszins heel veel Sterkte en weet dat we allemaal verbonden zijn met een soort bewustzijn dat alle onze vragen hoort en inwilligt. ook als we daar niet in geloven. Punt is enkel dat je heel consequent leert zijn in hetgeen je denkt want denken is voor ons collectief bewustzijn ook een vorm van vragen. Denken aan leed is dus vragen om gevoelens van leed. Denken aan Liefdevolle zaken is dus vragen naar Liefdevolle oplossingen.

De keuze is nu aan Jou.
Wat wil je écht?
En daar kan jij alleen op antwoorden, toch?

Ik neem je vannacht in gedachten mee naar de mooiste plekjes ter wereld ;-)

Dat is het enige wat ik op dit moment kan doen voor jou.

Als je zo'n jaar of vijftien bent..vinden er allerlei processen in en aan je lichaam, alsmede in je innerlijk, plaats. Dingen die je sowieso erg verwarren en bijzonder onzeker maken

Als dan daar bovenop nog eens de thuissituatie zeer onplezierig is èn er op school iemand op wie je verliefd bent, binnenkort van die school weggaat..

Ja, dan komen er allerlei vragen bij je op..Bij sommige meisjes, waaronder jij kennelijk ook, leidt dat tot gedachten: 'Zich van het leven te 'willen' beroven'

De gedachten aan zelfmoord zijn het gevolg van enkele 'zaken':

Je door je ouders in de steek gelaten voelen, Je door hen onbegrepen voelen..of zelfs weten, Je thuis eenzaam voelen en aan de andere kant dat je 'vluchtroute' naar school..naar die jongen dus..binnenkort ook wegvalt. enz. enz.

Je voelt je dus heel naar en die gevoelens glijden langzaam in de richting van de zwaarmoedige gedachten.

Gelukkig overweeg je deze zelfdoding niet daadwerkelijk..en zoek je hulp.

Je kunt proberen een psycholoog/psychiater te raadplegen..maar aangezien je in België woont..is dat een tamelijk kostbare aangelegenheid.

Ik wil je daarom adviseren je huisarts eens om één of andere antidepressiva te vragen..vanwege je, toch wel sterke, neiging tot zwaarmoedigheid.

Het kàn zijn dat je lichaam een bepaald 'stofje', endorfine, niet..of niet voldoende aanmaakt en dat je dokter dat stofje via de antidepressiva bij jou kan aanvullen.

Hopelijk voel je je daarna gauw wat minder rottig of liever nog..veel beetjes beter.

Mocht er iets zijn dat je nog van mij wilt weten..stuur mij dan gerust een persoonlijk berichtje.

Groetjes,

Ton

Niet teveel aan denken , probeer jezelf nezig houden met andere dingen, sporten,of buiten hangen :)

Op het moment dat deze gedachte bij je opkomt, kun je proberen om iets te vinden wat je leuk vindt en dat in de plaats te zetten van deze gedachte bedenk wat vindt ik leuk ? en houd dat in je gedachte, daarnaast is professionele hulp altijd bereikbaar ( lees eerder gegeven antwoord)

Hoi Simar, ik heb al je vragen bekeken en mij valt het op dat jij je erg druk maakt geestelijk. Ik ken dit van mezelf en ik werd letterlijk en figuurlijk ziek van al dat gepieker/gedenk. Spierspanningshoofdpijn, overgeven, gevoel van koud en ver weg zijn ( van mezelf weggaan om zo te vluchten voor de gevoelens) DIE IK ZELF maakte door Negatief te denken! Probeer maar eens aan iets moois en leuks te denken en je tegelijkertijd kl*te te voelen, dit gaat niet! Voel maal eens "gewoon" wat je dwarszit of waar je bang voor bent en loop er niet voor weg ( piekeren/teveel over nadenken) Het helpt mij enorm want denken drukt voelen weg en zo kan het voelen niet verwerkt worden.

De nadruk die gelegd wordt op verstandig redenen
(Het Westen) maakt dat je als mens niet meer in balans bent. Je doet Gymnasium heb ik begrepen, een slimme meid ben je dus! Het leven gaat niet altijd over rozen en de kunst is om dit te accepteren! Gaat het niet goed op school? Je kunt altijd besluiten om er weer tegen aan te gaan, het is niet zwart/wit. Thuis gaat het ook niet goed zei je...weten je ouders hoe jij je voelt? Zou het helpen om met ze te gaan praten over wat jouw dwarszit? Misschien schrikken ze wel en zijn ze blij dat je met ze praat...

Praat in ieder geval met iemand over hoe jij je voelt, je zult merken dat je ECHT niet alleen bent. Kijk ook eens op internet en lees hoe andere mensen omgaan met depressieve gevoelens.

Ben je bang om die jongen te verliezen? Durf je met hem erover te praten? Wie weet blijven jullie contact houden, ook als hij klaar is met school. Word je eigen beste vriendin en dan heb je niemand meer iemand nodig om aan vast te klampen...groetjes en het beste!