Een psychiater en psycholoog hebben allebei beroepsgeheim. Mogen zij wel onderling overleggen over een patient?

Als zij hem beiden samen onder behandeling hebben : ja, dat MOET zelfs ; niemand is gebaat bij hulpverleners en artsen die allemaal langs elkaar heenwerken, terwijl problemen nogal de neiging hebben verband met elkaar te houden. Dus dat mogen en moeten ze overleggen ; met naam en toenaam, zodat ze wel precies weten over wie het gaat.

Wat NIET mag in het geval van beroepsgeheim is 'gevallen' met naam en toenaam (want zonder dat, anekdotisch mag best) over de tong laten gaan op feestjes, met vrienden en dergelijke. Maar dat spreekt voor zich ; eigenlijk doe je dat ook ZONDER beroepsgeheim niet over mensen die er niet bij zijn, toch ?

dat mag alleen als de patiënt daarvoor toestemming heeft gegeven en heeft getekend (dat hulpveleners onderling info met elkaar mogen uitwisselen).
in de wet op de privacy is geregeld dat dit dus niet zondermeer mag.

Te alle tijden behoort de arts die info wenst te ontvangen
van een andere arts een gerichte schriftelijke toestemming van de patiënt te hebben. De patiënt moet hiervan weten.

Toegevoegd na 1 dag:
Er zijn echter artsen die onderling werken in een collegiaal samenwerkingsverband. Hierin hebben collega's toegang tot de eigen patiëntendossiers. Onderling hebben ze daar ook weer afspraken over gemaakt. Volgens ruim tweederde zijn er geen specifieke voorwaarden aan de toegang verbonden. Ruim tweevijfde meldt dat toegang alleen bij waarneming of vervanging geldt. Eentiende geeft alleen toegang met een noodprocedure en minder dan eentiende geeft aan dat die toegang alleen geldt voor bepaalde gegevens. Volgens bijna tweederde van die artsen worden de patiënten niet op de hoogte gebracht van de wijze waarop de toegang tot de gegevens binnen het samenwerkingsverband geregeld is.

Dit mag als de patiënt hier toestemming voor heeft gegeven. Én als de patient in een levensbedreigende situatie zit mag dit.

Toegevoegd na 29 minuten:
Nog voor de duidelijkheid; ook als een patient géén toestemming heeft gegeven om met andere psychologen erover te praten, mag de psycholoog dit toch doen als de patient in een levensbedreigende situatie

Ja, dat mag zeker. Het moet zelfs.
In het geval van zorg in een ggz instelling (tweedelijn) dan moeten alle hv-ers met elkaat overleggen.
Je komt bij en ggz voor de ernstigere problemen waarbij diversd specialismen betrokken zijn. Je wordt dan regelmatig in het team besproken waar een iater, meerdere logen, spv-ers, teamleider, bij betrokken zijn. Hiervoor hoef je geen toestemming te geven, het is gebruikelijk dat iedereen mee denkt over je traject. Het is niet misschien dat ze info delen, het is 100% zeker, om goede zorg te waarborgen.

Heb je hulp bij een eerstelijn psycholoog dan is er geen sprake van ernstige problematiek en kan de psycholoog het alleen af in ongeveer 5-8 zittingen. Indien deze loog wil overleggen met een andere loog of iater moet daar wel schriftelijke toestemming voor gegeven worden.

Naar mijn weten wel,als je een intake hebt gehad bij een therapeut,psycholoog of psychiater waarin je probleem diepgaand besproken is,dan kan het zijn dat er een teamgesprek plaatsvindt waarbij diverse specialismen betrokken zijn,om te kijken wat er precies moet gebeuren,het lijkt me stug dat dan geen gegevens van medische aard zouden kunnen worden besproken omdat je anders niet verder komt.

Als je bij een instituut onder behandeling bent is doorgaans een arts hoofd- of eindverantwoordelijk voor die behandeling. Andere behandelaars hebben dan een gedelegeerde verantwoordelijkheid die onder die hoofdbehandelaar valt. Een psycholoog of sociaal-psychiatrisch verpleegkundige is vaak heel goed in staat om in te schatten of er medicatie nodig is maar zullen de uitvoering ervan door een psychiater moeten laten uitvoeren, om een voorbeeld te noemen. Natuurlijk is het een goed gebruik om dit soort zaken eerst met met de cliënt/patiënt te overleggen. Als dit in de praktijk niet gebeurt dan moet daar een goede reden voor zijn. Informatie verstrekken aan andere instanties zonder toestemming is uit den boze. Ook daarbij is de praktijk, in het belang van de cliënt/patiënt, soms weerbarstig, maar een behandelaar moet dan wel een heel goede reden hebben om duidelijk te maken wat dat belang dan wel is.

voor het doorgeven van gegevens maakt het niet uit tot welke beroepsgroep je hoort. Dus er is geen bijzondere regeling voor psychiaters versus psychologen.
Beroepsgeheim is een niet eenduidig begrip. In wezen mag je niet doorgeven wat je van iemand weet, maar bepaalde beroepsgroepen hebben een gedeeld beroepsgeheim.
Toch blijft dit heel kies. Een psycholoog die iemand over de vloer krijgt met een bepaalde problematiek en die hiervoor vroeger bij een psychiater geweest is, kan naar deze psychiater bellen om meer informatie op te vragen als dit in functie staat van het welzijn van de patiënt. Inderdaad is het het veiligst om hierbij ook de toestemming van de patiënt te vragen maar vooral bij psychisch labiele of psychisch zieke mensen is dit niet altijd evident.
Het gedeeld beroepsgeheim kan ook ontstaan door een context, bv. als een psychiater en psycholoog beiden in hetzelfde ziekenhuis werken, zal het beroepsgeheim in de meeste gevallen een gedeeld beroepsgeheim zijn. Beroepsgeheim vervalt sowieso als er sprake is van ernstig gevaar voor de persoon zelf of voor derden. Dan heb je zelfs meldingsplicht. Maar vanaf wanneer spreek je van gevaar? Stel dat iemand jou als psycholoog of psychiater vertelt regelmatig zijn echtgenote (of haar echtgenoot) te mishandelen... dan mag je dit aan je confrater enkel doorgeven als je vermoedt dat hier een ernstig gevaar schuilt. En hoe meet je dat? en wat als het slachtoffer hiervan in wezen geen probleem maakt? Uit mijn ervaring blijkt dat zelfs mishandeling door het slachtoffer vaak getolereerd wordt om allerlei redenenen (angst dat de ander zou weggaan, angst dat de buren het te weten komen enz...). Die mensen veranderen dan van therapeut als die er teveel waarde aan hecht in zijn therapie, ze willen hier niet aan raken....
Niet zo een eenvoudige kwestie, de rechtspraak oordeelt vaak in het voordeel van de cliënt die de schending van het beroepsgeheim aanklaagt. Dit gebeurt waarschijnlijk om geen presedenten te scheppen : het doorgeven van gegevens is en blijft een goed af te wegen handeling en privacy is om één of andere reden de laatste tijd een topthema...!

Ik heb ook een beroepsgeheim omdat ik gedeeltelijk op de hoogte ben van de werkwijze die wij hebben op het werk. Mijn collega's weten nog veel meer dan ik.
Natuurlijk mogen wij onderling wel overleggen, maar het recept blijft voor buitenstaanders geheim. En ik werk gewoon in een fabriek.

Als beiden in dezelfde instelling werken en onderdeel zijn van het behandelend team dan mogen ze overleggen. En lijkt me dat ook erg wenselijk, bijvoorbeeld in een multidisciplinair team met psychiater, psycholoog, spv-er e.d. Als dat niet zo is moet jij een van de twee schriftelijk machtigen zodat ze informatie over jou kunnen uitwisselen/delen.

Bedenk wel dat beiden er zijn om jou te ondersteunen en wat t je gaat opleveren als je zo'n machtiging niet tekent. Het gaat om professionele ondersteuning en niet om eens lekker over jou bij te kletsen ...