Hoe zou je Skinner en Watson voor wat betreft hun theorie verschillend kunnen noemen?

Klassieke conditionering hoort bij Watson. Gedragsveranderingen waren volgens zijn opvatting het gevolg van conditioneringsprocessen.

Dit was al eerder aangetoond bij honden.

Watson paste dit principe ook bij mensen toe. Beroemd is zijn experiment met een peuter, die een geconditioneerde angst ontwikkeld voor konijntjes, omdat hij in een experiment tijdens het spelen met een konijn door een harde klap aan het schrikken werd gemaakt. Op den duur was de harde klap niet meer nodig om de peuter bij het zien van konijntjes aan het huilen te krijgen.

Watson toonde aan dat een angstreactie geconditioneerd kon worden door iets wat niet van nature angstig was.

Tegenover de zogenoemde klassieke conditionering werkte de psycholoog Skinner het principe van de operante conditionering uit. In zijn theorie speelt de stimulus (bijvoorbeeld de harde klap tijdens het spelen met een konijntje) een ondergeschikte rol, maar bepaalt de consequentie van gedrag het uiteindelijke leerresultaat. Skinners aandacht richtte zich voornamlijk op operant gedrag, dat wil zeggen willekeurig gedrag dat al of niet herhaald zal worden, afhankelijk van het directe effect op dat gedrag.

Stel: een kleuter kan kiezen uit 2 handelingen. Op een rode of op een groene knop drukken. Het gevolg van die handeling is, dat er na het indrukken van de rode knop een knal klinkt en na het drukken op de groene knop een lieflijk wijsje. Het ligt dan voor de hand dat het gedrag: een groene knop indrukken, zal toenemen en een rode knop indrukken, zal afnemen.

Watson: Gedrag kan worden geconditioneerd door middel van prikkels. (klassieke conditionering)
Skinner: Gedrag wordt geconditioneerd door middel van het gevolg van je gedraging. (operante conditionering)