Hoe kan me afstand nemen van omstandigheden en gelukkig blijven?

(knip- plak, deel 2) gaat iemand over mijn grens dat geen ik dit aan, zonder mezelf te verklaren, te willen bewijzen te veronderschuldigen, etc.
ik vraag niet meer, ik verwacht niets meer (behalve van mezelf) maar ik focus me op MOGELIJKheden ipv op ONmogelijkheden. als het moet doe ik dat zonder begrip van anderen en in mijn uppie. afhankelijk opstellen is dweilen met de kraan open en gaat ten koste van mezelf. hier ben ik zelf de oorzaak van.
hetgeen wat ik NIET veranderen laat ik voor wat het is laat me hier niet meer door verwassen.

ik bepaal vooraf mijn bijdrage en inzet in de situatie. achteraf pas mijn bijdrage te leveren door in de spelen op die veranderlijke anderen is van de baan.
water bij de wijn, bagatelliseren, door de vingers zien, in de waan laten etc. 'ja maar.....' en 'ik snap het wel 'want.....' 'bewaren van de goede lieve vrede' is geen optie meer.

ik sta niet meer toe en creëer niet meer wat ik juist juist #niet# wil. ik geef anderen niet meer de macht om voor mij sitauties te creeren.
ik kan niet van anderen verwachten dat ze me wegcijferen zolang ik mezelf wegcijfer voor die anderen. ik cijfer mezelf dan ook niet meer weg.
ik geef mezelf én anderen geen valse hoop meer, ik hoop en verwacht niet meer tegen beter weten in.
ik laat niet meer bepalen, ik bepaal zelf. ik geef niet meer de regie, maar ik NEEM de regie.
ik laat me niet meer kwetsen omdat dit makkelijker is dan een ander voor het hoofd te stoten. ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gevoel, en zo is een ander dat voor zijn gevoel.
ik besef dat ik zelf maling heb aan mijn eigen gevoel en emotie waardoor ik mezelf voorbij loop, en snap dat anderen dit net zo doen bij mij. als iemand werkelijk om me geeft/ rekening met me wil houden staat deze persoon mij toe om voor mezelf op te komen en rekening met mezelf te houden. lukt dit niet ben ik op de verkeerde plek en moet ik mijn plek in het geheel onder de loep nemen. erkenning en begrip van anderen zijn niet meer mijn streven. ik hoef geen toestemming van anderen want streef hoe dan ook mijn persoonlijke doel na, wat hier ook voor nodig mag zijn.

(knip- plak. part 3 tevens het slot) anticiperen, prioriteiten bijstellen, werkelijkheid onder ogen zien, rekening houden met je eigen emotie en gevoelens, accepteren, aanvaarden, rust en ruimte voor jezelf kunnen scheppen (opeisen als het moet!) zodat je dingen op een rijtje kan zetten als je eventjes insneeuwt, kijken waarom je insneeuwt en waar je had in moeten grijpen om het de volgende keer te voorkomen.
aan leren/durven geven wat je voelt (en voor jezelf waarom dit zo is) je richten op het haalbare ipv het onhaalbare, doelen stellen en de nodige stappen ondernemen. (niet meer afwachten, verwachten, aanmodderen, uitstellen etc) niet de situatie #willen# veranderen maar jezelf #gaan# veranderen. niet vooruit kijken naar de overwinnen berg, maar terug kijken naar wat je al hebt weten te overwinnen en trots durven en kunnen zijn op jezelf. bepalen wat je wil (leren) aanvaarden zodat dit niet keer op keer een pijnlijke confrontatie is.
niet teveel van jezelf verwachten, maar stapje voor stapje inzicht krijgen en je positie bepalen vanwaaruit je de volgende stap gaat nemen. sta jezelf toe te leren van ''fouten'', maar leg deze niet bij een ander. als iemand zijn persoonlijke tekortkoming laat blijken besef dan dat het in fieten niet tegen jouw als persoon bedoeld is.
iemand wordt niet boos omdat jij iemand boos maakt om welke reden dan ook, het komt omdat iemand de waarheid niet aankan en niet weet om te gaan met frustratie en onmacht en DIT hetgeen is wat iemand laat zien en jou daarvoor gebruikt. schiet niet in de verdediging, (je hoeft geen erkenning van een ander, dit is ook niet je doel) maar zeg bv: ik snap dat je moeite hebt met (.... reden voor de woede) maar ik sta niet toe dat je dit op mij afreageert omdat jij niet met je woede om kan gaan.
even goede vrienden maar ik ga nu (mijn eigen ding doen) zodat jij even tot bezinning kan komen. (als iemand went aan het feit dat je je grenzen aangeeft zei ik ook 'als je weer bent afgekoeld, minder cynisch bent, minder gefrustreerd bent etc etc, laat het me maar weten zodat ik weet dat ik geen triggerende factor voor je ben. een ander moet JOUW dan tegemoet komen ipv andersom. laat iemand niets horen weet je meteen waar je afstand moet nemen en hoe belangrijk je voor iemand bent. mocht iemand gaan paaien en doen of er niets aan de hand is zijn ze in ieder geval niet over je grens heen gegaan en de kans dat ze je hebben kunnen kwetsen is een heel stuk kleiner)

Dit is een proces, waar je mee bezig bent neem ik aan?
Zelf denk ik, dat het op papier allemaal heel mooi is (méén ik hoor!!), maar het uitvoeren in de praktijk niet zo simpel.
Wat ik me afvraag is.... hoe reageren anderen hierop? Ik kan me voorstellen, dat velen dit niet begrijpen, accepteren etcetc en dat het leven dan erg eenzaam wordt? Hetgeen ook een keuze is uiteraard.

Oeps, ik had deel 3 nog niet eens gelezen hahahaha.
Wat ik me ook afvraag: in hoeverre hou je dan ook rekening met dezelfde manier van denken, reageren en doen van anderen naar jou toe?

in hoeverre bepaal je langzaam maar zeker zelf (los komen van) uiteraard begrijpen anderen het niet (goh je bent veranderd, goh wat ben je hard, dat zijn de dingen die ik hoorde) want veranderingen vallen op en ook die mensen zijn gewoonte dieren. de keuze is aan jezelf om het uit te leggen (valkuil als je begrip verwacht dus voor je het weet sta je in de repeat als er geen begrip is) maar is het wel de bedoeling om hetzelfde te reageren, te denken en te doen naar anderen toe als je jezelf wil veranderen omdat het het zoveel impact heeft? of is dit juist hetgeen wat je (uiteindelijk) wil veranderen? zolang anderen je uitgangspunt zijn waar jij je in moet schikken en aan aan wil passen veranderd er m.i. niets. het is ook geen drasisch 'de boeg omgooien' (vandaar dat het een proces is) :) maar voorjezelf moet je toch af gaan tasten tot waar je kan gaan, tot waar je je prettig voelt, waar je persoonlijke grenzen liggen, hoe je erop in kan spelen, kan reageren etc. denk bv aan een bepaald label, mensen die het niet weten te accepteren en steeds tegen een persoonlijke grens aanlopen. soms kom je op het punt om mensen te deleten (kuch kuch) zonder dat dit ooit een uitgangspunt is geweest. begrip is fijn, maar ben je dan meteen van een persoon afhankelijk? of kan je het los (leren) zien en ben je in staat om je prettig te voelen als er geen begrip is (bij een kennis is dat makkelijker haalbaar dan bij je partner bv) je zoekt naar mogelijkheden maar binnen jouw eigen grens. lukt dit niet zal je hoe dan ook je eigen plan moeten maken. of inbegrip uiteindelijk komt door onwil, onwetendheid, onmacht, opzet of weet ik veel wat dat doet er niet toe. feiten blijven feiten. voor jezelf blijft helder wat je wel en niet (meer) wil, dus: persoonlijke grenzen waar je niet overheen laat lopen en waar je zelf ook niet overheen gaat. op die manier kan je je ook los maken van opmerkingen van anderen die je eerder snoeihard raakten als deze persoon verder van je afstaat. (bij partners is dat m.i. niet haalbaar als je doel een gezonde relatie is) zo zie ik het tenminste. :)

Kan ik heel ver in meegaan, deels in theorie qua ervaring.
Voor mij is het punt denk ik: in hoeverre... ik vind het erg ik-gericht, zoals het op mij overkomt. Daar is niets mis mee, want je moet (niks moet, maar is toch wel erg prettig, laat ik het zo wat beter omschrijven) leven met en happy zijn in jezelf. Maar er bestaat meer op de wereld en je tot op zeker hoogte aanpassen aan anderen en aan situaties vind ik juist gewenst. Accepteren/aanvaarden, incasseren, en ja, ook aanpassen.
Dat anderen je snoeihard kunnen raken is heel erg akelig, maar als je een gevoelig mens bent hoort dat er soms bij. Een mens is geen robot.... en dat is deels en beetje hoe het óók op mij overkomt.
Ergens als een verdedigingsmechansme, als een muur..... ik moet het nog even op me in laten werken misschien: het was erg veel tekst ;-))

dat op 'zekere hoogte' is hetgeen wat kan vaststellen en waar je je persoonlijke grenzen aangeeft. het is geen kwestie van niet willen aanpassen, maar grenzen zijn nodig als je je niet wil laten leven omdat je je aan iedereen aan loopt te passen en jezelf vergeet. verdedigingsmeganisme klink voor mij persoonlijk zo.... euh... niet kwetsbaar op durven stellen (waardoor je jezelf ook weer benadeeld) veel tekst? waar??? mega veel tekst (het verbaast me ook dat mensen zich erdoor willen worstelen) ;-))

Verdedigingsmechanisme bedoelde ik inderdaad zo... op mij komt het ergens over als een vesting om je heen bouwen, zodat niemand er meer bij kan komen. Niks mis met grenzen stellen uiteraard, maar er is een groot grijsvlak tussen de uitersten: strakke grenzen trekken en jezelf vergeten.
Als in IK..... dan de vesting... dan effe niks (de grachtengordel).... en dan de buitenwereld.
Getriggert mede door deze zin: "op die manier kan je je ook los maken van opmerkingen van anderen die je eerder snoeihard raakten als deze persoon verder van je afstaat." En dan mijn vorige reactie daarop: "Dat anderen je snoeihard kunnen raken is heel erg akelig, maar als je een gevoelig mens bent hoort dat er soms bij. Een mens is geen robot…. en dat is deels en beetje hoe het óók op mij overkomt." Nou, weet je..... misschien ben ik wel de enige mens die dat doet??? Aaaaaaaah....lieieieief hè??? hahahahahahaha.
Geen aai over mijn spinnenkop met die plumeau-borstel draag. Denk aan mijn kapsel!

haha, je bent een uitzondering!!!! daar ondervond ik zelf niet dat het muurtje (wat ik niet had) behalve neg dingen ook pos dingen hield.
en hup, daar was ik mezelf aan het beperken en aan het schikken na. overleven, aanpassen, etc. anderen raken me nog weleens snoeihard hoor, helemaal als ik verwacht dat ze begrijpen en er ook moeite voor doe om begrepen te worden. en als iemand mij kwetst geef ik dat aan, ik sta ook toe om gekwetst te worden want ben er niet meer bang voor. (eerder als de dood, wha... afstand, opzouten, ik ben niet aardig, wil niet aardig zijn, laat mij achter mijn muur zitten die zo benauwd is) ....chips veraard mezelf. bij ieder is de persoonlijke grens weer anders. van mijn achtertante die ik niet vaak zie kan ik meer hebben dan van mijn moeder (mam, verdomme kom niet onverwachts langs .jaaa ik vind het wel gezellig, neeee het heeft niets met jou te maken maar BEL eventjes! hier koffie, NEE blijf zitten, ik heb enkel even tijd nodig om uit mijn 'system shutdown paniek toestand te komen) dat is ook een persoonlijke grens die ik bewaak (wil je rekening met me houden door even te bellen? dan is het voor mij OOK gezellig en prettig.... zo niet: na 2 keer laat ik haar voor de deur staan want loop als een kip zonder kop omdat ik juist geen robot ben) :) ik snap alleen ff het volgende niet: Niks mis met grenzen stellen uiteraard, maar er is een groot grijsvlak tussen de uitersten: strakke grenzen trekken en jezelf vergeten. jezelf vergeten door (persoonlijke) grenzen te trekken?
strakke grenzen of duidelijke grenzen? geen paniek als iemand over die grens gaat (behalve bij moeders nu en dan) maar aangeven als iemand over die grens gaat, door zelf rekening te houden met #een# grens (of grenzen) wat is bv jouw grens als iemand die je niet goed kent aan je zit waar je kriegel van wordt? denk je: ach die persoon bedoelt het aardig? of geef je je grens aan omdat je geen robotje bent je zelf ook wil dat je je prettig blijft voelen? hou je van iedereen 2 meter afstand (als soort muurtje) of doe je dit niet en loop je het risico op een ongewenste omhelzing maar ook omhelzingen die je wel goed doen?

.... en je werkt ook niet lekker mee hè, door me wéér door een roman heen te laten worstelen ;-)) Ik bedoel: je kunt heel strak je grens stellen (uiterste), je kunt geen enkele grens stellen (uiterste) en ertussen is een grijsvlak.
Om op je vraag in te gaan: voor mij is de grens op het gebied van aanraken door een vreemde zeer duidelijk: een nono. En toch is ook daar een grijsvlak: bijvoorbeeld de kapper, de schoonheidsspecialiste (niks voor mij, maar als voorbeeld).
Iemand die ik een beetje ken: dat ligt aan de persoon en de relatie.... dus een grijsvlak.
Iemand die ik goed/heeeeel goed ken: ligt óók aan de persoon en de relatie hahahaha.
En daarbij óók nog, dat dit zelfs per situatie en per omstandigheid kan verschillen. Bijvoorbeeld: als ik verdrietig ben dan kan ik troosten heel prettig vinden, maar soms ook absoluut niet. Dan is welke aanraking van wie dan ook echt niet gewenst.

jawadde, hier heb ik wel even lectuur aan! bedankt in ieder geval voor het uitgebreide antwoord!!!!