Wat weerhoudt mensen ervan om aan gedragsverandering te beginnen?
Ik denk dan bijvoorbeeld aan het spreiden van de dagelijkse belasting voor mensen met artrose. Het probleem is duidelijk: er is pijn. Pijn waar geen wondermiddel voor bestaat. De enige manier om pijn te verlichten, behalve het onderdrukken met pijnstillers, is gedragsverandering. Wat kunnen redenen zijn voor mensen om er niet aan te willen beginnen?
Geloven ze niet dat minder pijn mogelijk is? Of zijn ze niet bereid ingesleten tradities op te geven? En waarom dan niet?
Een ander voorbeeld: iemand is ongelukkig omdat deze voortdurend zelfmedelijden heeft. Als blijkt dat het doorbreken van dat patroon van denken alleen kan door middel van gedragsverandering, waarom beginnen sommige mensen er dan nog steeds niet aan?
Geloven ze niet dat ze gelukkiger kunnen zijn zonder zelfmedelijden?