Hoe geraak ik van het gevoel af dat ik straf verdien als ik mezelf uit?
Als kind kreeg ik vaak straf : 100 of 1000 keer iets schrijven , opstellen schrijven over "hoe hou ik mijn kamer op orde" (en andere boeiende onderwerpen :-)), een rotklus uitvoeren (bv. vensters poetsen bij vriesweer) enz... Mij uiten of tegenspreken mocht natuurlijk niet. Ik mocht zelfs niet zeggen dat ik het te warm of te koud had.
Mijn moeder was erg "geordend". Hemden ophangen was : bovenste knopje sluiten. Zoniet kreeg ik met de kapstok van elk slecht opgehangen hemd een pak slaag.
Mijn moeder werkte 's avonds van 17 tot 24 u. Mn vader zat destijds vaak op café, waardoor de kinderen uren alleen zaten, op het balkon (zodat we binnen niks vuil maakten). Als mn zus dan in haar broek had geplast, kreeg ik straf.
Op mijn 18de ben ik ervan doorgegaan. Ondertussen kom ik heel goed met mijn vader overweg, dus ik heb het verleden in feite vergeven, heb een goeie band met mn zus.
Maar ergens hebben mensen die me nabij staan de neiging om tegen me tekeer te mogen gaan. Dan schiet ik terug in het verleden en heel even schaam ik me en geef geen weerwoord. Nadien kan ik het dan vaak wel gezegd krijgen.
Zo zei mn zus laatst "oh wat zijn je nagels vies", en ik schaamde me zo. Pas de dag nadien kon ik uitbrengen "ja, ik heb op mn koer gewerkt, so what?"
Maar diep van binnen blijf ik nog altijd het gevoel dat ik straf verdien omdat ik "tegenspreek" of mn mening zeg. Ik word dan op één of andere manier heel bang en kom dus niet krachtig over. Hoe geraak ik daarvan af?
Het antwoord dat ik gaf, bleek al geschreven te zijn door anderen in de tijd dat ik typte, dus heb ik het verwijderd.
Ik ben het met vele antwoorders eens, dat je deskundige hulp verdient na zo'n traumatische jeugd. Je hebt daar inmiddels al veel over geschreven.
Ik hoop, dat je dat zelf ook ziet en professionele hulp durft te vragen en accepteren.
Ik had mn mening geuit naar iemand nabij (met een brief wel, maar goed) en ik voelde me vreselijk bang. Nu is dat iemand die denkt in revanche, straf, wraak etc...en bij wie ik me vaak heel "klein" voel en onmachtig, maar ook boos. Tot hiertoe had ik dat niet echt door dat dit kwam omdat ik dan terugging naar mn kindertijd in mn kop. Maar gisteren vielen dus ineens alle puzzelstukken in elkaar en herinnerde ik mezelf tal van situaties waarin dit zo gebeurde. Ik dacht "hoe kan dat nu, al 5O+, zoveel verwerkt en dit is nog blijven hangen...".
Opnieuw op therapie gaan, daar heb ik niet echt zin in. Ik doe veel andere dingen (EFT, boeken lezen over persoonsontwikkeling...) dus ik wil er zelf overheen komen deze keer. Plus verhindert die angst me niet om dingen te doen die ik wil doen, het blokkeert me niet meer (en dat was als kind wel zo natuurlijk, dan ging ik bijna uit mezelf om toch maar geen straf of slaag te krijgen). Het is alleen wel lastig. Ik wil sterker overkomen op mensen zodat ze niet meer het recht voelen op me te schelden of me te straffen e.d. En me leren uiten ondanks mn angst, het recht hebben om me onderstenboven te voelen en kwaad en net als zij dit ook te mogen zeggen.
En idd, de eerste stap is dan altijd : bewustwording. Bedankt voor je bemoedigende woorden dan ook, Stippel.
Supergoed van je, dat je dit inzicht kreeg en ermee aan het werk wilt gaan!
Maar het gaat dus over mensen die me nabijstaan, zoals familie en dichte relaties...En nu ik dat bedenk door jouw commentaar : ook door mensen die "boven" me staan op het werk. Maar daar projecteer je dan wschl. gewoon je vader of moeder op aan wie je je mening niet mocht uiten of zoiets. Die waren destijds immers ook gezagsdragers....
Knap van je dat je ermee aan de gang ging, en gaat.
Misschien heb je iets aan therapievorm van Elizabeth Kubler-Ross, daar worden hele goede resultaten mee bereikt. En je bent natuurlijk nooit te oud om te leren, ook al heb je de nodige therapieen al gedaan. Werkt toch sterker dan een boek erover lezen denk ik.
Ook familieopstellingen kan goed werken! Is inzichtelijk in jouw situatie. En je merkt dat er vele mensen zijn die deze problemen hebben, dus voel je je niet een buitenbeentje.
Misschien heb je nog een klein zetje nodig om hierdoorheen te komen en het achter je te laten, zodat je angst kunt loslaten in die gevallen.
en als je naar een hulpverlener gaat?+++++++++++++++++++++++++++++++++++
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.