Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe geraak ik van het gevoel af dat ik straf verdien als ik mezelf uit?

Als kind kreeg ik vaak straf : 100 of 1000 keer iets schrijven , opstellen schrijven over "hoe hou ik mijn kamer op orde" (en andere boeiende onderwerpen :-)), een rotklus uitvoeren (bv. vensters poetsen bij vriesweer) enz... Mij uiten of tegenspreken mocht natuurlijk niet. Ik mocht zelfs niet zeggen dat ik het te warm of te koud had.
Mijn moeder was erg "geordend". Hemden ophangen was : bovenste knopje sluiten. Zoniet kreeg ik met de kapstok van elk slecht opgehangen hemd een pak slaag.
Mijn moeder werkte 's avonds van 17 tot 24 u. Mn vader zat destijds vaak op café, waardoor de kinderen uren alleen zaten, op het balkon (zodat we binnen niks vuil maakten). Als mn zus dan in haar broek had geplast, kreeg ik straf.
Op mijn 18de ben ik ervan doorgegaan. Ondertussen kom ik heel goed met mijn vader overweg, dus ik heb het verleden in feite vergeven, heb een goeie band met mn zus.
Maar ergens hebben mensen die me nabij staan de neiging om tegen me tekeer te mogen gaan. Dan schiet ik terug in het verleden en heel even schaam ik me en geef geen weerwoord. Nadien kan ik het dan vaak wel gezegd krijgen.
Zo zei mn zus laatst "oh wat zijn je nagels vies", en ik schaamde me zo. Pas de dag nadien kon ik uitbrengen "ja, ik heb op mn koer gewerkt, so what?"
Maar diep van binnen blijf ik nog altijd het gevoel dat ik straf verdien omdat ik "tegenspreek" of mn mening zeg. Ik word dan op één of andere manier heel bang en kom dus niet krachtig over. Hoe geraak ik daarvan af?

liveisgreat
13 jaar geleden
in: Psyche
2.7K
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
De eerste stap heb je al gezet: je bent jezelf er van bewust dat het zo werkt bij jou. Bravo!
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
+ Stippel!
Het antwoord dat ik gaf, bleek al geschreven te zijn door anderen in de tijd dat ik typte, dus heb ik het verwijderd.
Ik ben het met vele antwoorders eens, dat je deskundige hulp verdient na zo'n traumatische jeugd. Je hebt daar inmiddels al veel over geschreven.
Ik hoop, dat je dat zelf ook ziet en professionele hulp durft te vragen en accepteren.
liveisgreat
13 jaar geleden
Ja, idd een traumatische jeugd. Ik heb al verschillende therapieën achter de rug en al héééééééééééééél veel achter me gelaten. Dat ik deze vraag nu stel heeft te maken met het feit dat ik dit gisteren ineens besefte.
Ik had mn mening geuit naar iemand nabij (met een brief wel, maar goed) en ik voelde me vreselijk bang. Nu is dat iemand die denkt in revanche, straf, wraak etc...en bij wie ik me vaak heel "klein" voel en onmachtig, maar ook boos. Tot hiertoe had ik dat niet echt door dat dit kwam omdat ik dan terugging naar mn kindertijd in mn kop. Maar gisteren vielen dus ineens alle puzzelstukken in elkaar en herinnerde ik mezelf tal van situaties waarin dit zo gebeurde. Ik dacht "hoe kan dat nu, al 5O+, zoveel verwerkt en dit is nog blijven hangen...".
Opnieuw op therapie gaan, daar heb ik niet echt zin in. Ik doe veel andere dingen (EFT, boeken lezen over persoonsontwikkeling...) dus ik wil er zelf overheen komen deze keer. Plus verhindert die angst me niet om dingen te doen die ik wil doen, het blokkeert me niet meer (en dat was als kind wel zo natuurlijk, dan ging ik bijna uit mezelf om toch maar geen straf of slaag te krijgen). Het is alleen wel lastig. Ik wil sterker overkomen op mensen zodat ze niet meer het recht voelen op me te schelden of me te straffen e.d. En me leren uiten ondanks mn angst, het recht hebben om me onderstenboven te voelen en kwaad en net als zij dit ook te mogen zeggen.
En idd, de eerste stap is dan altijd : bewustwording. Bedankt voor je bemoedigende woorden dan ook, Stippel.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Ah, dat verandert de zaak ;-)
Supergoed van je, dat je dit inzicht kreeg en ermee aan het werk wilt gaan!
liveisgreat
13 jaar geleden
@torrie Wel, het toppunt is : ik heb een intake gedaan voor een assertiviteitscursus laatst (was ikv mijn werk omdat we vaak met héél moeilijke mensen werken) en ze zeiden dat ik assertief genoeg ben en dat eigenlijk niet hoef. In vele omstandigheden ben ik dat ook wel, bv. als er me teveel aangerekend wordt in een restaurant kan ik dat vriendelijk en rustig zeggen. Mijn vriend (in sociale situaties ook niet de meest assertieve) gaat dan bijna door de grond van schaamte en heeft meer iets "hier komen we gewoon niet meer, daar hoeft toch niet over geluld te worden?". Maar ik vind dus van wel en kan dat doen zonder spanning.Dat heb ik dus al geleerd, hij nog niet (bij hem thuis spreken ze gewoon niet meer met elkaar als ze boos zijn). En daar ben ik ook wel trots op.
Maar het gaat dus over mensen die me nabijstaan, zoals familie en dichte relaties...En nu ik dat bedenk door jouw commentaar : ook door mensen die "boven" me staan op het werk. Maar daar projecteer je dan wschl. gewoon je vader of moeder op aan wie je je mening niet mocht uiten of zoiets. Die waren destijds immers ook gezagsdragers....
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Tjee, pure kindermishandeling. Mijn moeder kon er ook wat van, maar de jouwe.....
Knap van je dat je ermee aan de gang ging, en gaat.
Misschien heb je iets aan therapievorm van Elizabeth Kubler-Ross, daar worden hele goede resultaten mee bereikt. En je bent natuurlijk nooit te oud om te leren, ook al heb je de nodige therapieen al gedaan. Werkt toch sterker dan een boek erover lezen denk ik.
Ook familieopstellingen kan goed werken! Is inzichtelijk in jouw situatie. En je merkt dat er vele mensen zijn die deze problemen hebben, dus voel je je niet een buitenbeentje.
Misschien heb je nog een klein zetje nodig om hierdoorheen te komen en het achter je te laten, zodat je angst kunt loslaten in die gevallen.
burgos
12 jaar geleden
Lieve kind van mij krijg je ++++++
en als je naar een hulpverlener gaat?+++++++++++++++++++++++++++++++++++
liveisgreat
12 jaar geleden
nog nooit gehoord van Elisabeth Kubler- Ross... es opzoeken. Familieopstelling was ik al een tijdje van plan, moet ik toch eens doen. Kan me er niet echt iets bij voorstellen...maar het schijnt te werken omdat het je "plaats" in de familie ook duidelijk maakt (dus welke functie je had om het gezin in evenwicht te houden)
liveisgreat
12 jaar geleden
@burgos: heel lief, bedankt voor je warme reactie! Als ik iets doe zal het wel veeleer in een groepsverband zijn zoals (geleide) psychodrama of familieopstellingen.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Geef jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image

Het beste antwoord

Ik denk dat het vanzelf slijt..
De drang om toch je mening te uiten of tegen te spreken is immers toch groter dan de angst. Dus je hebt alleen maar 'oefenmomenten'.. ;-)

Haal dat " ik ben bang dus kom ik niet krachtig over" ook maar weg want dat is een aanname.
Kijk ook of er wel echt 'weerwoord' nodig is. En dat je daar 'krachtig' voor moet zijn. Dit kan namelijk ook zo n 'terugschieten in verleden' zijn: verdedigen waar niet verdedigt hoeft te worden bedoel ik..
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
liveisgreat
12 jaar geleden
ik denk dat ik niet krachtig over kom aan de hand van de reactie van anderen. Zij luisteren immers niet echt naar wat ik zeg, en gaan er dan tegen in of proberen met andere communicatieve truukjes (bal terug werpen zonder te erkennen wat ik zei, zogezegd "goed advies"geven, zeggen dat ik lange tenen heb, raaskal, beter es dankbaar mocht zijn dat ik dit of zus heb enz..)om me het zwijgen op te leggen. Ik kan dan soms uren bezig zijn met toch te proberen gehoor te krijgen. Wat me dan doet vermoeden dat ik dat gewoon niet krachtig genoeg doe...Maar het is idd zo een dwang dat ik niet anders kan. Dat was vroeger thuis trouwens ook zo, meestal hield ik mn bek maar als het er écht over was dan gaf ik fameus weerwoord, wel wetende dat ik nadien slaag of straf zou krijgen. Maar dat was het me dan wel waard eerlijk gezegd (natuurlijk was deze fase pas op latere leeftijd, als kleiner kind was ik gewoon bang en zweeg.... En toch : ik heb mn zus (die jonger is en altijd ging klikken en voor wie ik verantwoordelijk was op een onzinnige manier (cfr boven, voorbeeld van broek plassen) eens ferme schop gegeven toen ze zich bukte zodat ze tussen de kast en de muur vast kwam te zitten. Toen heb ik zo vreselijk slaag gekregen met een stok ik was bijna zwart ipv blauw. maar doorheen de pijn had ik toch iets van "dat deed nu eens deugd zie...) Gek he, toch niet zo een doetje.
liveisgreat
12 jaar geleden
dat van dat weerwoord vat ik niet echt... (ik bedoel : ik begrijp niet goed wat je ermee bedoelt...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik bedoel, is het krachtig moet overkomen echt nodig?
Word je echt niet 'gehoord'?
Namelijk; Ook dit kan een 'terugschieten in het verleden zijn, zoals je het zo mooi benoemt'..
Dus omdat je gewend bent (vanuit vroeger) om niet gehoord te worden, beleef je dit ook zo in het nu.
Vanwege dit 'terugschieten' kun je inderdaad voor de ander irritant zijn, of dat ze tegen je ingaan.
Jij voelt maar telkens niet gehoord te worden, terwijl de ander je gewoon hoort.
Dit is een vorm van 'communicatieve ruis', waarbij jij, maar ook de ander weer in patronen van vroeger terugschieten.
Dit is een soort botsen met elkaar, waarbij er maar geen echt contact plaatsvindt. Omdat beide partijen in 'kind-niveau' blijven zitten.
In de verhalen/ vragen die je over je partner schrijft zit dit ook erg vermengd. Dus daarom ook. Is er (nu) echt weerwoord (van jou) nodig?
En is er (nu) echt een aanval?
liveisgreat
12 jaar geleden
dit klinkt heel erg plausibel!!! dank je wel. Het is eigenlijk waar, als je telkens een weerwoord geeft ga je op de duur weer in een patroon geraakt. Super, ik denk hierover es diep na, ook hoe ik eruit geraak natuurlijk. Want idd projecteer ik dat dan op anderen maar doe het zelf ook.
liveisgreat
12 jaar geleden
bedenk me nu wel : wat dan doen als mensen tegen me te keer gaan. dus tegen me zeggen dat ik achterlijk ben, overdrijf, flauw doe, tegen niks tegen kan, het helemaal verkeerd zie ....e.d. als ik mijn mening geef (dat gebeurt wel es bij mensen dichtbij). Mensen brullen en tieren gewoon makkelijker naar mij dan naar anderen, dus dan moet ik toch weerwoord geven in dat geval?
tja, misschien ook niet. misschien gewoon zeggen : okee en me er niets van aantrekken. maar het kan zo kwetsen he...
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ook dan kun je je bij jezelf afvragen of het zinvol is om terug te reageren op het niveau van waaruit zij naar jou tekeer gaan. Want ook dan heb je weer die botsing. T mooiste zou zijn wanneer je mensen/ een partner
om je heen krijgt die wat liefdevoller zijn.
Wanneer dit in jou ontvouwt - het liefdevolle, zachte-
zal dat ook zo zijn. Maar zelfs de mensen die nu nogal eens tegen je tekeer gaan zullen daarop anders reageren. Hoe dan ook, het blijft altijd een wisselwerking van aantrekken en afstoten. Je hebt elkaar nodig, ook al is het om te kiften. Als er kift in je is, ben je (of ontmoet je) met de mensen die dit ook hebben.
Als er liefde in je is, ben je (of ontmoet je) met de mensen die dit ook hebben. Een soort wonderlijke natuurwet is dat.

Andere antwoorden (7)

Dat is nogal heftig. Dat kan je niet zomaar beantwoorden in zo'n berichtje. Ga naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Die kan je echt helpen.
Overigens is jouw "Goeievraagnaam" een hoopgevend teken!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Mee eens, je zal je verleden moeten facen en er goed over praten. Alleen zo kun je weer sterker worden.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Dikke +!
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
eens
Wat jij vertelt is nogal wat. Je bent opgegroeid in een traumatiserend gezin. Dat je inmiddels weer goed omgaat met je vader is fijn, maar wat je meegemaakt hebt in je jeugd blijft je bij. De jaren waarin je opgroeit vormen je, en helaas merk je nu dat je reacties op mensen en situaties lijken op je jeugdjaren. Dat kun je niet zomaar wegpoetsen. Wij kunnen je hier geen pasklaar advies geven. Je kunt echt het beste professionele hulp zoeken. Een therapeut waarbij je je op je gemak voelt en die je kan helpen je jeugdtrauma's te verwerken. Je huisarts kan je verder helpen. Veel sterkte!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Dikke +!
Tip: ga op een cursus, theatersport (misschien wel met therapie element)
kan je lekker ongestraft de slechterik spelen
en eens lekker op een veilig manier met je emotie spelen?
en dus eens kijken hoe dat voelt als je je wel eens lekker ongestraft mag tegenspreken enzovoort
(Lees meer...)
capthavoc
13 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Een hele mooie eerste stap!
liveisgreat
13 jaar geleden
juist, psychodrama, dat is idd wel een idee...!
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Leuke invalshoek! +
capthavoc
13 jaar geleden
Doe dit niet zonder begeleiding want het kan best heftig emoties teweeg brengen
maar het is wel verhelderend
liveisgreat
13 jaar geleden
Ik weet al waar ik moet zijn hiervoor, met prima begeleiding...Heb al psychodrama gedaan maar dan over andere thema's. Idd erg verhelderend, ook het bijwonen van de oefeningen van andere mensen.
Angst overwinnen doe je, door de confrontatie aan te gaan, dus door te doen..... en da's niet makkelijk...

Dit schreef je in een reactie:
"Ik wil sterker overkomen op mensen zodat ze niet meer het recht voelen op me te schelden of me te straffen e.d. En me leren uiten ondanks mn angst, het recht hebben om me onderstenboven te voelen en kwaad en net als zij dit ook te mogen zeggen."

Een 'truukje" wat ik heb geleerd is: maak je in gedachten heeeeeel groot, veel groter dan de persoon die tegenover je staat. Stel je dan voor, dat die persoon heel klein is.
Dat maakt, dat jij je assertiever gaat voelen, krachtiger. Dat is in feite heel snel te doen in je gedachten.
Misschien is het handig een paar keer "droog" te oefenen. Stel jezelf een situatie voor met bijvoorbeeld die persoon van de brief die je noemde: hij/zij scheldt je uit, negeert je, wat dan ook. Maak dat heel erg voor jezelf in je verbeelding. Maak jezelf dan daarna heel groot en hem/haar heel klein, voel je in je kracht staan/assertief worden en zeg hardop precies wat je wilt zeggen. Hou dat dicht bij jezelf.

Misschien lijkt dit heel kinderachtig, maar als je het uitprobeert, dan zal je waarschijnlijk en hopelijk voelen, hoe sterk je je dan voelt worden.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
liveisgreat
13 jaar geleden
hej, dat doet me denken aan een moeder van een vriendin van me die me eens zei "als ik mn mening niet durf te geven tov iemand, stel ik me voor dat die er in zijn blote uppie of in zn ondergoed staat".
Het punt is dat je als kind erg afhankelijk bent van je ouders, en als die je straffen is dat natuurlijk heel erg. Maar nu sta ik (ferm) op mn eigen benen al sinds lange jaren, dus moet me in feite niets aantrekken van iemands reactie. en toch doe je dat dan, das bijna als een pavlov effect.
Bedankt voor je tip, zal dit zeker es doen, jouw truukje, het is een vorm van visualisatie.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Hahahaha, dat is inderdaad ook een goeie, maar het kan ook lachwekkend zijn, om je te bedenken dat iemand in z'n blootje staat.... ik word daar niet assertief van ;-)))
Klopt dat dit visualistie is, en werkt voor mij zeer effectief.
Ten eerste wil ik zeggen dat ik het goed vind dat je naar oplossing zoekt door dit te posten op goeievraag.nl.
Wat je hebt verteld, heb ik precies hetzelfde meegemaakt, maar dan met mijn zus (in plaats van moeder). Mag ik misschien vragen hoe oud je bent? En hoe ligt het band tussen jou en je moeder op dit moment?
Ik weet dat het anders is als een moeder zo'n gedrag heeft, dan een zus. Maar ik heb vroeger ook veel strafwerk moeten schrijven, ik mocht niet op de bank zitten (maar op de vloer) en 100 keer sorry zeggen wanneer ik iets fout deed. Ook moest ik een slaafje zijn toen ik klein was. En dat alles voor mijn zus. Als ik niet luister, word ik ook geslagen door haar. Zij is nu wat ouder, en natuurlijk is de nachtmerrie gelukkig opgehouden voor mij. Alles wat er werd gezegd tegen me, ben ik nu vergeten. Maar wat zij mij heeft aangedaan, vergeet ik nooit. En jij ook niet denk ik.

Stel jezelf nu deze vraag: Is het wel terecht dat ik me nu schuldig voel? En waarom?

Als je niet uit komt, moet je zeker met iemand over praten die je vertrouwd. Bijvoorbeeld je zus, je vader of je vrienden. Je moet je gevoelens niet voor jezelf vasthouden, dan krijg je het gevoel dat je er alleen voor staat. Want dat is niet zo.

Ik wens je veel sterkte toe.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
liveisgreat
12 jaar geleden
nou ik ben al veel ouder dan jij , al 50+. Mijn moeder is een tiental jaren geleden overleden. Ik zag haar al jaren niet meer (had niets met mijn kindertijds te makenhoor, maar met het feit dat mijn dochtertje er had gelogeerd en er weer hetzelfde gebeurd was dan bij mij). Ik wilde er nog met mijn moeder over praten maar kreeg een hoop schuld over mijn kop, precies of ik degene was die fout zat
Ik heb toen gezegd : "wel, ik wil het je graag vergeven, maar mijn dochter komt niet meer bij jou zonder mij. en wij komen ook niet als we dit niet eerst hebben kunnen bespreken".
Dat was wel heel hard, want ze had kanker; maar ik kon echt niet anders. Ze heeft jaren een hele slachtofferscène opgezet maar nooit toegegeven dat zij ook wel eens "schuld" (nou ja) kon hebben aan het feit dat haar oudste dochter haar in die moeilijke periode zo in de steek liet. Ik ben blijven zeggen "uitpraten of ik kom niet, het spijt me".
de laatste dagen van haar leven ben ik wel gegaan. Toen hebben we eindelijk alles kunnen bespreken. Met de dood voor ogen verviel haar weerstand, heb ik voor het eerst echt gevoeld "ik heb een moeder". Ik ben toen bijna de hele tijd bij haar gebleven, het was een week vol vergeving en liefde, lavendel op haar gedept, haar gewassen, haar gevoed en drinken gegeven. Het was ineens allemaal zo vredig.
Mijn zus is nog steeds boos op haar, zegt "blij dat we daarvan af zijn" (haar verhaal is eigenlijk nog erger dan het mijne: ze kreeg wel geen slaag maar werd bijna verplicht zich te prostitueren. Mijn ouders duwden haar in een wagen van een diplomaat (met 17) om "Antwerpen es te laten zien. Een wildvreemde man, die haar nadien probeerde te verkrachten. Ze is kunnen gaan lopen. Nadien hebben ze haar verplicht om een "relatie" aan te gaan met een vijftigjarige man. Mijn moeder dropte haar aan het hotel van die man, zij moest ermee..... OP die manier wilden ze mn zus (die erg mooi is) aan een "rijke man" helpen :-D).
Ik heb mijn moeder wél vergeven, vanuit het diepste van mijn hart. Ik hou nog van haar en mis haar soms.
Maar goed, zo zie je maar, met je zus... echt niet te doen toch? Van een zuster zou je dat zeker niet verwachten, maar ik heb nog dergelijke verhalen gehoord. Zo bijzonder dat de ouders er niet tussen komen, moest ik weet hebben dat bv; mn dochter zou gepest worden door een oudere zus ik zou ingrijpen. Maar zo makkelijk is dat allemaal niet zeker, want dan volgt wellicht de wraak?
Tja, dat is natuurlijk geen niks wat je daar schrijft. Met iemand gaan praten om het te verwerken gaat te lang duren denk ik. Probeer het met een trukje....telkens als iemand zogezegd een aanmerking maakt op jou, jouw gedrag of wat dan ook...draai het in gedachten om denk bijvoorbeeld dat je zus zei; ach wat zijn 'mijn' nagels vies en probeer daarom jezelf niet aangesproken te voelen. Als je jezelf niet aangesproken gaat voelen, ga je achteraf ook geen energie meer moeten steken in opkomen voor jezelf.
Het is het proberen waard met dit trukje.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Je bent waarschijnlijk een schat van een mens dat het een en ander meegemaakt heeft.
mijn ervaring is in de loop van de tijd dat ik toch niet de sc huld ook weer bij die ander ging steken. In dit geval zou je er gebruik van kunnen maken om hetvolgende te doen:
Jij zegt: ja zus, mijn nagels zien err inderdaad niet uit, neem mij eens een stokje dat ik het vuil er achteruit haal of maak ze alleszins dadelijk schoon: je zus moet maar even aanzien dat jij je nagels gaat schoonmaken want het stoorde haar zogezegd toch? Jij kan even bekomen van de aanmerking die je zus maakte én je nagels zijn schoon: iets waarvoor je ervoor de courage niet had om ze nog schoon te maken nadat je de koer gedaan had of er nog geen aandacht aan besteed had.
Ik denk dat deze handelswijze meer actief is dan je passief zitten te straffen voor iets?
Liefs en leuke feestdagen toegewenst
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
liveisgreat
12 jaar geleden
frietje, grandioos, ik heb er echt heel hard mee gelachen, niet om je uit te lachen maar omdat het gewoon zo simpel eenvoudig is! bedankt...
Deel jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image