wat kan ik doen zodat ik me minder opwind bij traagheid van anderen?
Ik ben van nature levendig en snel, heb snel dingen "door" en kan enorm veel werk verzetten op korte tijd. Maar dat maakt ook dat ik soms rondloop als een duracellkonijn. Bij ons thuis mochten we immers nooit "niets doen", wat we deden moest snel gaan :elke avond de vaat, in het weekend de hele zaterdag poetsen plus ook zondagvoormiddag, in de namiddag de strijk wegruimen. Tussendoor dus mijn huiswerk maken of examens leren, wat lukte.
Nu vind ik dat niet zo een bijzonder fantastische eigenschap, en toch wind ik me ontzettend op in trage en in-efficiënte mensen. Ik ken bv. een vrouw die ontzettend traag is. Als zij koffie zet is dat een ceremonie : het moet het juiste lepeltje zijn natuurlijk, eerst afspoelen,dan zorgvuldig inscheppen zodat er geen halve gram teveel of te weinig inzit, kopjes zorgvuldig op een plateautje, koekjes schikken zodat ze allemaal hetzelfde liggen, tussendoor twintig keer het aanrecht proper maken...Ik KRIJG het er gewoon van, heb zin om haar de dingen uit de handen te rukken en het zelf te doen.
Ook aan de kassa krijg ik echt vreselijk de zenuwen van traagheid : mensen die eerst traag en zorgvuldig alles inladen en dan hun geldbeugel rustig zoeken, mensen die bijna hun code niet schijnen te durven invoeren bij elektronische betaling, kassiersters die traag zijn en staan babbelen, mensen die met klein geld betalen tot het laatste centje... Ik weet niet waarom maar ik wind me er vreselijk in op.
Hoe komt dat toch en wat doe ik eraan?
Ik heb mezelf al jaren terug in een lagere versnelling gezet, noodgedwongen, maar zeker niet onprettig.
Hoe belangrijk is het eigenlijk om je badkamer in een kwartier schoon te hebben, wat voor ramp gebeurt er als je er een half uur over doet.
Ik hoor zo vaak vrouwen zeggen: ik zit niet op mijn gemak als ik weet dat ik nog moet strijken. Je MOET helemaal niks, pak een boek en ga zitten, je zal eerst als het ware op het puntje van je stoel zitten maar als je merkt dat de wereld niet vergaat, gaat het langzaam beter.
Dat wachten in de rij omdat andere mensen niet alles in een razend tempo willen doen, wordt makkelijker als je dat zelf ook kan.
Want is het nu echt een wereldschokkend probleem als jij 2 minuten later aan de beurt bent. Relativeren, het is mijn tweede natuur geworden ;)
Iets wat je tientallen jaren gedaan hebt zal je niet in één jaar afleren, maar mij heeft het geholpen, ik zeg nogal eens ik ben 'supermamma of supervrouw' niet. Want ja.....dat schijnen we te willen zijn, en geloof me dat strakke rode pakje met cape, dat staat me echt niet ;)
Moeilijker is om rustig te lezen als mijn huis een chaos is (bv. als ik erg veel uren heb moeten werken op mn werk en dus weinig tijd had om op te ruimen). Maar dat heeft meer met gezelligheid te maken dan met properheidsdrang. Daar heb ik gelukkig geen last (meer) van.
Maar het TRAGER werken aan iets, dat is idd een leerpunt. Ook vooral op mn werk, daar wil ik niet alleen snel maar ook perfect e.d. presteren. Dat mogen fouten maken is echt een leerpunt. Ik word behoorlijk mottig als ik zie dat ik een verslag heb afgeleverd met een schrijffout.
En ik erger me dan natuurlijk een bult in tragere collega's, waardoor ik heel veel zelf doe. En er ook een aantal mensen teren op mijn inspanning, waarvoor ik natuurlijk wel veel lof en eer krijg.. Maar anderzijds ook geen promotie of meer loon of zoiets. In feite heb ik daar dus geen zak aan...
Ergens heb ik het gevoel dat ik iets moet doen om waardevol gevonden te worden. En dat zal zeker te maken hebben met het oorkussen van de duivel....
Maar goed, relativeren kan je leren denk ik....Al zal ik dan toch wat interne demonen moeten bestrijden om me niet meer te ergeren.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.