Add hoe leef Ik ermee??

ik heb ADD dussem.. ervaringsdeskundige?

je leert vanzelf leven met ADD, het is gewoon erg belangrijk structuur in je leven te hebben..

waarom is dit dan belangrijk? als je altijd je sleutels op de zelfde plek neerlegt, ben je ze nooit kwijt, ik weet dondersgoed dat het moeilijk is om die dingen te leren als je ADD hebt, moeilijker dan voor "normale" mensen, maar dit soort structuur is het enigste wat je helpt.

maak een schema, volg dit gewoon elke dag, dan gaat het na een tijdje vanzelf (bv: ik kom thuis, doe mn huiswerk, dan ga ik lekker gamen.. dat blijven doen, en na een tijdje gaat het vanzelf, hetzelfde geld voor opstaan/douchen/eten... elke dag hetzelfde dan gaat het vanzelf!)

ik zelf werk niet meer met geschreven schema's, maar ik merk wel dat zodra mijn ritme eruit is, het fout gaat..

er zijn natuurlijk weer 100 pillen die een dokter je kan geven, maar geen van die pillen lost iets op, je zult zelf met je ADD om moeten gaan.

verder: mocht je proefwerken ofzo hebben op school, of andere belangrijke dingen... eet een banaan, hier zitten stoffen in die je energiehuishouding (en dus concentratie) helpen op peil te houden.

dromerig/lui.. zo noemde mijn klassenleraar ook bij de diploma uitreiking op de middelbare school. even lullig, iemand in een rolstoel is niet lui omdat ie niet loopt, hij kan niet lopen. Haal je diagnose dan kunnen ze niks meer zeggen, jij bent minder lui als je klasgenoten, want je doet 20x meer moeite om je te concentreren ;)

Je leeft er al levenslang mee ;-)
Punt is dus duidelijk, dat de manier waaróp je ermee leeft je niet bevalt. En daar is heel veel aan te doen.
Laat je testen en kijk, welke diagnose je krijgt. Als je dat weet, dan kan je jezelf gaan informeren, wat er precies met je is, of er iets aan gedaan kan worden en zo ja wat en welke hulp je nodig hebt. Mij lijkt sowieso structuur heel erg belangrijk voor je. Die kan je jezelf aanleren, maar misschien is hulp erbij niet onverstandig.

Vaak is het krijgen van een stempel juist zeer helpend, voor anderen, maar juist ook voor jezelf. Dan kan je bijvoorbeeld gaan beginnen aan het proces van acceptatie. Je hebt maar 1 leven, namelijk DIT leven en hoe fijn zou het zijn om dat te leven in aanvaarding van jezelf?

yo, hier nog een ADDer.

ik weet hoe het voelt, maar had zelf baat bij de diagnose.
het kan je namelijk handvaten geven, je kan hulp krijgen op verschillende gebieden, en die leerkrachten kan je ook wijzen op je ADD. bovendien zijn ze verplicht om er rekening mee te houden.

beoordelen doen mensen toch, maar daar moet je sch##t aan hebben. jij moet het met jezelf zien vol te houden.

bij mij is het een lang proces geweest om eenmaal te accepteren dat ik ADD bekabeling heb, en het idee MOETEN presteren, MOETEN doen wat anderen verwachten los te laten (mij heeft het een burn out opgeleverd)

het is wel mogelijk om ermee om te gaan, maar acceptatie is het belangrijkst. leren wat je mogelijkheden zijn en voor al ONmogelijkheden. overvraag jezelf niet want je blijft in volle vaart tegen die muur aanlopen. (je ziet dat het er staat, je weet dat je een platte#k smak gaat maken, maar neemt toch die aanloop)

hoe moeten mensen rekening met je houden als je het zelf al niet kan? hoe moeten leerkrachten weten wat ze van je kunnen verwachten als je zelf niet aan kan geven wat je wel en niet lukt zonder eerst op je snavel te gaan?
je kan de schijn ophouden om toch te proberen, maar vergeet niet dat ADD o.a. een gat is tussen het willen en kunnen.... en het voor elkaar krijgen.

we lopen in 7 sloten tegelijk, beginnen van alles maar maken niets af, we willen van alles maar we doen niet, we zijn de meest wazige types ever, we beloven iets met ons hand op het hart en zijn het 3 tellen later vergeten omdat wel al weer tig stappen verder zijn.
we sneeuwen in onder de meest simpele dingen die anderen ff tussendoor doen alsof het niets is, we halen altijd de dag van gisteren in, we raken in paniek als er wat onverwachts tussendoor komt.... SO WHAT????

mijn advies: strijd niet tegen ADD want je gaat het niet winnen, maar leer leven met ADD, dat is écht te enige oplossing om het leuk te houden voor jezelf.
stap uit het toneelspel: je hebt het niet onder controle dus doe ook niet alsof. herken je grenzen, en bescherm die grenzen ipv er steeds overheen te stappen, en HEEEEEEL belangrijk: geef die grenzen ook aan anderen aan.

dit is heel moeilijk, dus ik zo echt hulp vragen als ik jou was. faalangst, burn-out, stress zijn niet voor niets veelvoorkomende resultaten van ADD.
en mensen die ADD onzin vinden, denken dat jij je aanstelt... HAHAHAHA, wie is er dom???

maar eerst.... de diagnose, want zonder dat krijg jij niet de deuren open waarachter de handvaten zitten.

Ja, ik heb ADHD, ik ben in totaal 2x mijn gymspullen kwijtgeraakt, 3 vesten, 1jas en 3 keer zo'n dure rekenmachine. Ik heb dus een test laten doen en ik vind toch dat adhd verzonnen is... Het bestaat wel maar men doet er zo overdreven over. Gewoon je ouders je docenten/ mentor laten mailen over dat je gewoon wat problemen hebt en dat je graag niet wilt dat ze je heel anders gaan behandelen maar gewoon dat ze inzien dat je het moeilijk hebt met veel dingen. Ik krijg dus nu extra tijd voor toetsen, en er word nu niet meer gezeurd dat ik niet met mijn hoofd erbij ben, en als ik een toets verpest mag ik hem meestal ook over doen. Wat het beste werkt is gewoon heel beleefd doen tegen docenten en als je dingen aardig aan ze vraagt weet ik zeker dat ze bijna altijd ja tegen je zeggen :)
Ohja, het laatste wat je doet is aanstellen want ik begrijp dat dit een serieus probleem is.

Veel succes er mee! ;)

Tja, vroeger noemden ze iemand een "stille", een "dromer", een "warhoofd", een "wilde" etc... Nu ben je ADD, ADHD, Autisme spectrum, Asperger, Autistisch etc etc etc etc.
Soms krijg ik een punthoofd van die stempels die willens nillens op gedragingen moeten worden geplakt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar geen zin in hebt.
Hoe dan ook, het is geen ramp om een warhoofd te zijn. Ongeacht of dit nu ADD heet of Roze Oliebol, het komt erop aan dat je systemen bedenkt die de je het leven zo makkelijk mogelijk maken. Hier is al geantwoord dat je structuur moet aanbrengen in je leven, en dat is een zeer goede tip. Zoek je eigen systemen en neem er vooral tijd voor. En ga jezelf niet te lijf als het niet (meteen) lukt of als je nog dingen kwijtraakt etc.
Slimme leerkrachten gaan na wat de sterktes van een leerling zijn, en proberen les te geven op maat van ieder leerling. Leerkrachten die je uitkafferen voor "dom" etc... hebben volgens mij niet de nodige vaardigheden om hun beroep uit te oefenen. Mocht ik een ouder van je zijn zou ik je naar een andere school sturen denk ik.
Het probleem met vele leerkrachten is dat je moet voldoen aan een bepaalde norm voordat je "goed genoeg" geacht wordt. Op vlak van punten is dit misschien nog begrijpbaar, maar als het de persoonlijkheid raakt gaan ze voor mij soms te ver. Ze kijken hierbij, denk ik, vooral naar dat wat voor hen zelf het makkelijkst is: brave gehoorzame en goed studerende leerlingen die in de lijn lopen. Aan de jeugd worden soms hogere eisen gesteld dan aan volwassenen. Raar is dat.
Maar goed. Om je probleem te verhelpen is een tijdelijke buitenschoolse begeleiding misschien aangewezen. Niet omdat je dom of onkundig bent, maar omdat je daar dingen kan leren die men je op school niet leert.
Trouwens : persoonlijk vind ik mensen met ADD, ADHD etc meestal veel boeiender dan die cognitieve blokbeesten. Ze zijn vaak minder rechtlijnig, veelzijdiger, creatiever en zien de dingen op een verrassende manier. Toen ik zelf nog les gaf vond ik de 'moeilijke" studenten die tegen me ingingen, veel boeiender dan de braafjes die altijd ja zeiden en geen eigen mening hadden.
Dus hoe je ook bent en wat men ook zegt : wees maar fier op jezelf. En bedenkt : Einstein had het ook moeilijk op school omdat hij 'anders" was :-).